TITLE: Crossing the Ötztaler Alps and Austria’s second largest glacier, the Gepatschferner
SUBTITLE: 9/06-13/06
————— NL version (ENG version below) —————
(Zondag 9/06) Ik trek weer op pad en zoals gebruikelijk zal het goede weer van de rustdag omslaan in de komende dagen. Maar ik ben opnieuw niet alleen. Gisterennacht is “onze jongste”, mijn broer, aangekomen en hij zal me vergezellen in het volgende stuk van de route door de Ötztaler Alpen. We verschillen 14 jaar in leeftijd en het is altijd een plezier om zo je jeugd door je eigen ogen nog eens te beleven. Hetzelfde kattenkwaad, dezelfde kemels en alles wat een jeugdig pad te bieden heeft. Voor de start van mijn tocht heb ik hem klaargestoomd voor zijn eerste alpinisme ervaring.
Aangezien de weervoorspellingen wat roet in het eten strooien zullen we de tweede hoogste berg van Oostenrijk, de Wildspitze (3678m), moeten laten passeren. Ik heb hem al gedaan maar ik had hem graag aan mijn broer gegund. Spijtig genoeg zal het weer boven de 3000m binnen 2 dagen opnieuw serieus wat sneeuw geven want de temperatuur zal sterk dalen. De voorspellingen geven tot 60cm extra sneeuw. Dat geeft me dus een ‘window’ van 2 dagen om iets verderop hopelijk veilig de doorsteek te maken en idealiter nog een paar toppen mee te pikken. Een serieus stuk doorlopen dus om aan de doorsteek te geraken.
Aangezien ‘onze jongste’ nog niet voldoende geacclimatiseerd is, stuur ik hem met de bus naar het volgende dorp (Vent) en bespaar hem de 18km en 970 hoogtemeters om er te geraken. We zullen er elkaar terug tegenkomen op de middag om de laatste 9km en 900 hoogtemeters te doen richting de Vernagthütte (2730m). Ik begin alvast om 8u aan de dag nadat ik hem aan het ontbijt heb achtergelaten en trek alle registers open om er op de middag te geraken. Het lichaam gaat hard maar ik voel duidelijk dat ik niet echt uitgerust ben na 3 nachten slechte slaap.
Na een bergflank te zijn overgestoken naar het dal waar het dorp Vent ligt, moet ik spijtig genoeg een groot stuk langs de baan lopen maar op zondag, Josdag, zijn er geen auto’s te bespeuren. In België zal het wel hetzelfde plaatje zijn aangezien het verkiezingen zijn. Deze keer zal mijn stem echter niet meetellen en hoewel de verkiezingen en een mogelijke nieuwe Zwarte Zondag me wel bezighouden, heb ik er toch ook mijn bedenkingen bij. Wie gelooft er nog in 1 keer om de 5 jaar stemmen en een eenduidige keuze maken voor een beleid of richting van een land of regio. De positionering van politiekers net voor de verkiezingen voelt een beetje als de dagen voor Sinterklaas waarop we ostentatief extra braaf waren zodat we zeker iets zouden krijgen en speelgoed hadden voor het volgende jaar. Zelfs als je zou gaan kijken in de bedrijfswereld vind je amper nog bedrijven die plannen maken voor 5 jaar in de steeds sneller veranderende wereld. In de samenleving en het digitale tijdperk van vandaag waar we alles ‘hic et nunc’ ter beschikking hebben of er impact op hebben, lijkt me die 5-jaarlijkse zondagse traditie een beetje achterhaald.
Een reflectie alvast die met gemak de 18km vult en me net voor de middag doet aankomen in Vent om er mijn broer terug te zien. Heel het dorp slaapt nog voor het seizoen dat pas een week later van start zal gaan. Toch vinden we een hotel waar we ons installeren op het terras om Almdudler en Skiwasser te drinken, Kaisersmarre te eten en de rugzakken te herschikken.
Goed gesuikerd gaan we op pad naar het winterruim van de Vernagthütte waar we die nacht zullen slapen. Het jonge geweld begint er aan met veel enthousiasme en ik val met wat meer kilometers in de benen terug in mijn tragere sherpapas. Sherpa’s geraken keer op keer de berg op maar erop lopen zul je ze nooit zien doen. Slow and steady wins the race en als we aan de klim tegen de flanken beginnen, is het geweld getemperd en kruipt ie in mijn kielzog.
Na voorbij de 2500m de eerste oude sneeuwvelden door te moeten die nu laat op de namiddag in sneeuwpap veranderd zijn, beseft hij wat een ploeterwerk dit wel is. Net voor de hut waar de velden groter en talrijker worden, geef ik hem nog de nodige staptechnieken op sneeuwschoenen mee en is ie vooral blij dat ik hem ‘s ochtends gespaard heb. Fit is ie zeker maar het is vooral de acclimatisering die speelt. Op 2 dagen van het Leuvense 40m boven de zeespiegel naar slapen op bijna 2750m is niet evident voor de ademhaling in de ijlere lucht die hier heerst.
In het winterruim van de hut komen we een Hollandse spiegel tegen. 2 broers uit Nederland vertoeven al 2 dagen in de hut en hebben ze lekker warm gestookt. Ze lijken me eerder helikopterballast gezien het materiaal dat ze mee hebben en aan hun verhalen te horen hebben ze niet echt een idee van wat ze hier aan het doen zijn. Ballast voor een mogelijke helikopterredding dus. We smelten sneeuw, we eten en zoeken snel onze matras op want vandaag was toch pittig voor ons beiden. Ik kruis de vingers dat het ‘window’ voor deze toch wat kwakkelende weersomstandigheden morgen stand houdt. Sowieso heb ik er alvast geen al te zware dag van gemaakt met +/- 6km en een doorsteek naar de tweede grootste gletsjer van Oostenrijk, de Gepatschferner.
https://fatmap.com/adventureid/136071872/m050-m051-d-1-9-06-w
(Maandag 10/06) De slaap wil nog altijd niet echt mee en dat frustreert me mateloos want het lijf ziet er van af. Ook de broer heeft niet al te best geslapen door de impact van de hoogte ook al viel hij als een blok in slaap. Desalniettemin gaat de wekker om 6 af en na het delen van een goedgevulde ketel havermout beginnen we aan de dag. We dalen eerst af naar de tong van de Guslarferner omdat de morenen van de gletsjer (hoog opgehoopte afzettingen van steenpuin door de gletsjer aan de zijkanten ervan) te steil zijn en nog vol sneeuw liggen. Teveel kans op pijnlijke glijpartijen daar dus. Eens aan de gletsjer binden we in op het touw en leid ik hem achter me aan de gletsjer op. Niet veel later zien we een touwgroep van 3 alpinisten afdalen vanuit het besneeuwde zadel waar we ook door moeten. Op de hele tocht de eerste alpinisten die ik tegen kom bovendien. Na de gebruikelijke alles-goed, van-waar-komen-jullie en wat-zijn-de-condities-verderop uitwisselingen trekken we door naar het zadel. Het weer is wisselvallig met een laag wolkendek en relatief warm weer voor deze hoogte boven 3000m. Het sneeuwdek ligt er dus zeer papperig bij met serieus wat ploeterwerk op de sneeuwschoenen als gevolg.
Eens in het zadel heeft het wolkendek ons de zichtbaarheid redelijk ontnomen en ligt die op nog geen 10 meter. Het idee om de top van de Flugtkogel (3494m) die nog geen 200 hoogtemeters verder ligt te beklimmen, laat ik varen gezien de staat van het sneeuwdek en de helling die we zouden moeten overbruggen. Verder doortrekken dus naar het winterruim van het Brandenburger Haus (3277m) of alleszins op zoek ernaar met de gps in deze beperkte zichtbaarheid. Ik stuur ‘onze jongste’ voorop want we moeten de gletsjer oversteken en mocht ie in een gletsjerspleet vallen (hoewel ze nog onder een dik pak sneeuw liggen of er vol van zitten) dan heeft ie potentieel meer aan mij dan ik aan hem aangezien dit zijn alpiene ontmaagding is.
De zichtbaarheid is dermate beperkt dat we net onder de hut doorlopen zonder ze te zien maar uiteindelijk met de gps de toegang ertoe wel perfect vinden. Het is middag als we de iconische hut, die tegen de bergflank plakt en boven de gletsjer uitreikt, binnensluipen. Een namiddagje rust op hoogte. Morgen is de laatste dag van het sneeuwvrije ‘window’ om over de gletsjer te geraken en in het volgende dal. Ik herbekijk de gps volledig in functie van de zones waar de gletsjerspleten liggen. Verder hebben we onze handen vol met het aankrijgen van de kachel, eten we uitgebreid om op krachten te komen en rusten we. Als tegen de avond het wolkendek een stuk hoger komt te liggen, laat de machtige gletsjer van 17,5 km2 zich voor een stukje zien. Alvast prachtig.
https://fatmap.com/adventureid/136071955/m052-10-06-w
(Dinsdag 11/06) Als een klein kind op kerstmis, wek ik mijn broer om 5u30 wanneer mijn mentale wekker al is afgegaan. Het is volledig opgeklaard en in de ochtendzon kan je nu de volledige Gepatschferner gletsjer aanschouwen. Adembenemend. Het heeft ‘s nachts ook serieus gevroren en de thermometer buiten de hut geeft -5 graden aan. Het sneeuwdek zal er dus stevig verijsd bijliggen en ideaal om met een perfecte zichtbaarheid snel te vorderen. Snel ontbijten dus en de gletsjer op.
Zo gezegd zo gedaan en niet veel later staan we op de gletsjer. Een stevig verijsde korst ligt bovenop de eens natte maar nu korreligere sneeuw. Zolang je geen stevige hellingen doet zijn deze condities ideaal. Bij steilere hellingen zou de korrelige sneeuw gemakkelijk als kogellagers functioneren in lawines. Aangezien de condities goed zijn wanneer we een stuk gevorderd zijn op de gletsjer en de sneeuw pas na de middag er door zou komen, geef ik aan om door te steken naar de top van de Weisseespitze (3532m). Een eenvoudige top volledig bedekt in de sneeuw en zonder al te steile hellingen er naartoe. De eerste alpiene top voor mezelf gezien de lastige condities die ik al kende in deze tocht en de eerste voor hem. De top blijft een tijdje spelen met de wolken waarbij ie eens bedekt en dan onbedekt is. Maar met de zon die hoger klimt en de stijgende warmtereflectie ervan op de witte kop van de top, stuwt het het wolkendek hoger en komt ie bloot te liggen.
Een beetje later staan we aan het kruis op de top in de zon met een prachtig zicht op de volledige gletsjer. Puur blijdschap bij ons twee. De kop is eraf. Dat er nog vele toppen mogen volgen. Met de afdaling in gedachte, de impact van de zon op het sneeuwdek en het voorspelde omslaan van het weer, zetten we snel de afdaling via de gletsjer in. Niet veel later pakt het wolkendek de top weer volledig in. De warmte van de klimmende zon begint de verijsde sneeuwkorst in pap te veranderen en de laatste kilometers tot aan de Rauhekopfhütte bij de tong van de gletsjer staan weer garant voor het nodige ploeterwerk.
Aan de kleine hut die bijna volledig als winterruim gebruikt wordt, koken we soep en gaan de sneeuwschoenen terug de rugzak op. In de afdaling erna richting de tong van de gletsjer belanden we op het foute pad door het terugtrekken van de gletsjer. We komen terecht aan de binnenbocht van de tong waar oud ijs zich in de mist afsteekt als grote ijsstructuren en spleten. Om aan de buitenbocht van de tong te geraken waar het ijsoppervlak vlakker is en er geen spleten zijn, binden we terug op het touw in en trekken we de stijgijzers aan. We trekken via de grote ijsformaties op naar het plateau van de tong waar ie de buitenbocht neemt en dalen er verder af naar daar waar ze eindigt en smeltwater verder het dal instuwt. Gletsjers als een gigantische traag kruipende en alles verpulverende ijszee zijn iets magisch om te zien en te ervaren. Aan het einde van de tong komen we dan ook terecht in landschap van niks dan gepolijste mastodonten van rotsen in alle kleuren die niet enkel het bewijs zijn dat de gletsjer alle rotssoorten op zijn weg aanpakt maar ook dat ie ooit als ijszee veel verder reikte. De Gepatschferner verloor in de voorbije seizoenen tot meer dan 200m van zijn reikwijdte en in het laatste seizoen 2022-2023 zelfs 67m als gevolg van de opwarming van het klimaat. Hoewel ie nu bedekt ligt onder een dik isolatiedeken van sneeuw die het ijs (tijdelijk) beschermt, is de trend niet te miskennen en onomkeerbaar gezien de opwarming van het klimaat in de Alpen. Verder afdalend door het gepolijste landschap kan je kilometers lang zien tot waar de gletsjer ooit kwam.
De miezer die ons tijdens de afdaling al een hele tijd niet deerde, blijft aanzwellen en resulteert uiteindelijk in een stevige regenbui en nat pak. Gelukkig zijn we wel tijdig erdoor geraakt want boven betekent dit hevige sneeuwval. Doorweekt gaan we op zoek naar een slaapplek maar vinden niet onmiddellijk iets wat voldoende beschutting geeft voor de aanhoudende stortbui. Uiteindelijk bel ik een hostel een dorp verder en is de eigenaar zo vriendelijk om ons te komen halen. De volgende dag zullen we terugkeren en de route verder zetten. We kunnen de eigenaar die in zijn hyper manier van doen iets weg heeft van een Oostenrijkse Basil Fawlty (‘Fawlty Towers’) niet genoeg bedanken. Aangekomen in het hostel zet ie op de Fawlty wijze zijn vrouw aan het werk om voor ons te koken en sommeert ie de Manuel van het huis die hier een Aziatische vorm heeft om ons van drank te voorzien. We genieten met volle teugen van de warme hertenragout die we voorgeschoteld krijgen en kruipen snel douche en bed in.
https://fatmap.com/adventureid/136072005/m052-d-11-06-w
(Woensdag 12/06) Geweldig geslapen en blij dat met alle uitputting ik terug in een normaal slaappatroon zit. Het was nodig want vandaag hebben we een lange dag voor de boeg. Door de hevige sneeuwval die nog een dag zal aanhouden, kunnen we niet doorsteken naar het eindpunt Pfunds zoals voorzien en moeten we de bergkam volledig omlopen. Serieus wat kilometers voor de boeg dus.
De verrassing van de dag krijgen we als we willen betalen voor de nacht bij de eigenaar. De eigenaar is er zelf niet, maar ‘onze jongste’ krijgt hem aan de telefoon en krijgt de boodschap dat we niets hoeven te betalen. We staan perplex, kunnen hem niet genoeg bedanken en beloven een top review te schrijven op Google en een kaart te sturen vanuit Monaco. Nog steeds verbouwereerd door deze ongelofelijke daad van gastvrijheid kruipen we de bus in naar het punt waar de eigenaar ons als verzopen katten oppikte. Op de bus komen we nog wat helikopterballast tegen. Deze keer in de vorm van een Tsjech die compleet alleen onderweg is richting bergtoppen. Oost-Europese alpinisten hebben altijd wel een beetje een vijs los maar deze heeft geen idee van de huidige condities of staat van de routes. Ik geef hem tijdens de busrit alle info mee die ik heb en adviseer hem om zijn idee serieus tegen het licht te houden. Onder de indruk van de info stapt ie mee af daar waar we opgepikt werden en geeft ie mee zeker terug te keren mocht het te gek zijn. Ik wens hem alvast het beste toe en we beginnen aan onze afdaling verder de vallei in om rond de bergkam te geraken.
Het eerste deel van de route loopt langs het grote stuwmeer dat gevoed wordt door de gletsjer. De macadam en gravelwegen zijn weggevreten maar we worden opgevrolijkt door reeën, marmotten en een haas. Verder in de vallei worden er kosten noch moeite gespaard om de schorskever (zie eerdere blogs) te lijf te gaan. Zelfs met een helikopter worden aangetaste bomen uit de bergflank gevlogen. Een indrukwekkend spektakel waar we spijtig genoeg niet te lang bij kunnen blijven stil staan want er wacht ons nog een serieuze klim naar de volgende vallei via de Thomas Penz Höhenweg. Een prachtige route die hoog boven het Kaunertal loopt. De Höhenweg die plaats maakt voor gravelpaden leidt tot eindeloos marcheren en mijmeren over het leven en de toekomst. Na 32km houden we het voor bekeken en stranden we aan de andere kant van de bergkam in Fendels voor nog meer hertenragout.
https://fatmap.com/adventureid/136072044/m053-d-12-06-w
(Donderdag 13/06) Als ik opsta en de datum zie, realiseer ik me dat ik 2 maanden onderweg ben. Een nieuw persoonlijk thru-hiking (‘lange afstand wandelen’) record maar het voelt alsof ik gisteren in Muggia (Trieste) vertrok. Ik moet me amuseren blijkbaar ondanks alle tegenslagen tot dusver. Ik sta er niet te lang bij stil. We ontbijten goed en starten aan de laatste 20km tot aan de eindplaats Pfunds. We volgen de rivier de Inn die helemaal tot in Innsbruck loopt, stroomopwaarts langs de Via Claudia Augusta. Een oude Romeinse Heirweg die met haar 753 kilometer over de Alpen loopt en Duitsland met Noord-Italië verbindt. Plakkend tegen de bergflanken en dan weer doorheen alpenweiden brengt ze ons tot in het rustige en pittoreske Pfunds. Gesierd met statige huizen met beschilderde gevels herinnert het aan de rijkdom die vergaard werd met het handelsverkeer langs deze route. Een topplek om een dag rust op te zoeken maar eerst de broer op de bus terug naar België zetten. Hij heeft genoten van zijn eerste alpiene avontuur en met een alpiene top, een gletsjer, sneeuw, ijs, rots en alpiene weiden is (S)anders Reizen blij dat ie erbij was en dat we dit samen beleefd hebben. Morgen arriveert de volgende klimpartner en regent het gelukkig eens op een rustdag… en dan…
https://fatmap.com/adventureid/136072062/m053-d-13-06-w
Op naar Monaco!
Bergse groeten en tot snel!
————— ENGLISH VERSION —————
(Sunday 9/06) I'm hitting the road again and as usual the good weather during the rest day will change in the coming days. But once again I am not alone. Last night “our youngest”, my brother, arrived and he will accompany me on the next part of the route through the Ötztal Alps. We are 14 years apart in age and it is always a pleasure to relive your youth through your own eyes. The same mischief, the same fuck ups and everything that a youthful path has to offer. Before the start of my trip, I prepared him to have his first mountaineering experience.
Since the weather forecasts throw a spanner in the works, we will have to pass on the second highest mountain in Austria, the Wildspitze (3678m). I've already done it, but I would have liked to grant it to him. Unfortunately, the weather above 3000m will bring some serious snow again within 2 days as the temperature will drop sharply. The forecasts call for up to 60cm of extra snow. That gives me a 'window' of 2 days to hopefully make the crossing safely a little further on and ideally bag a few more summits along the way. So I’ll have to go through a serious stretch to get to the shortcut.
Since 'our youngest' is not yet sufficiently acclimatized, I send him by bus to the next village (Vent) and save him the 18 km and 970 altitude meters to get there. We will meet again around noon to cover the last 9km and 900 meters of altitude towards the Vernagthütte (2730m). I start the day at 8am after I leave him at the breakfast table. The body is going fast but I clearly feel that I am not really rested after 3 nights of bad sleep.
After crossing a mountain slope to the valley where the village of Vent is located, a long part of the walk is following the street but thankfully it is Sunday and there is no car in sight. In Belgium it will probably be the same picture since it is election day. This time, however, my vote will not count and although the elections and a possible new Black Sunday with a win for the hard right winged party is on my mind, I still have my reservations about it. Who still believes in voting once every 5 years and making an unambiguous choice for a policy or direction of a country or region? The positioning of politicians just before the elections feels a bit like the days before Christmas when we were ostentatiously extra good so that we would definitely get something and have toys for the following year. Even if you look in the business world, you will hardly find companies that make plans for 5 years in today's rapidly changing world. In today's society and digital age where we have everything available or have an impact on it 'hic et nunc', the 5-yearly Sunday tradition seems a bit outdated to me.
A reflection that easily fills the 18km and allows me to arrive in Vent just before noon to meet my brother again. The whole village is still sleeping for the season that will only start a week later. Still, we find a hotel where we settle on the terrace to drink Almdudler and Skiwasser, eat Kaisersmarre and rearrange our backpacks.
Well prepared, we set off for the winter hold of the Vernagthütte where we will sleep that night. The young one starts with great enthusiasm and I fall back with a few more kilometers in my legs in my slower Sherpa pace. Sherpas climb the mountain again and again, but you will never see them running on it. Slow and steady wins the race and when we start the climb up the flanks, the violence is subdued and he crawls in my wake.
After passing 2500m through the first old snow fields that have now turned into snow fudge late in the afternoon, he tells me what a slog this is. Just before the hut where the fields become larger and more numerous, I teach him the necessary walking techniques on snowshoes and he is especially happy that I spared him in the morning. He is certainly fit, but this is mainly due to acclimatization. In 2 days from 40m above sea level to sleeping at almost 2750m is not easy for breathing in the thinner air that prevails here.
In the winter hold of the hut we come across a Dutch mirror. 2 brothers from the Netherlands have been staying in the hut for 2 days and have kept it nice and warm. However, they look more like helicopter burden to me given the equipment they have with them and judging by their stories they don't really have an idea of what they are doing here. Burden for a possible helicopter rescue. We melt snow, eat and quickly find our mattress because today was tough for both of us. I'm crossing my fingers that the 'window' will hold up tomorrow despite some ailing weather conditions. In any case, I didn't make it too difficult a day with +/- 6km and a crossing to Austria's second largest glacier, the Gepatschferner.
https://fatmap.com/adventureid/136071872/m050-m051-d-1-9-06-w
(Monday 10/06) I still don't really sleep sufficiently and that frustrates me immensely because it affects my body. My brother also did not sleep very well due to the impact of the height, although he fell asleep like a log. Nevertheless, the alarm goes off at 6 and after sharing a well-filled kettle of oatmeal we start the day. We first descend to the tongue of the Guslarferner glacier because the moraines of the glacier (highly accumulated deposits of stone rubble by the glacier on its sides) are too steep and still full of snow. So there is too much chance of painful slides there. Once at the glacier we tie into the rope and I lead him up the glacier behind me. Not much later we see a rope group of 3 alpinists descending from the snowy saddle through which we also have to pass. Also the first alpinists I meet on the entire trip. After the usual everything-fine, where-are-you-coming-from and what-are-the-conditions-further-on exchanges, we move on to the saddle. The weather is changeable with a low cloud cover and relatively warm weather for this altitude above 3000m. The snow cover is therefore very mushy, resulting in some serious slogging on the snowshoes.
Once in the saddle, the cloud cover has reduced our visibility considerably to less than 10 meters away. I abandon the idea of reaching the top of the Flugtkogel (3494m), which is less than 200 altitude meters further, given the condition of the snow cover and the slope we would have to overcome. So we continue to the winter bivouac of the Brandenburger Haus (3277m) or at least look for it with the GPS in this limited visibility. I'm sending 'our youngest' in front because we have to cross the glacier and if he falls into a crevasse (although they are still covered in a thick layer of snow or full of it) then he potentially has more use for me than I do for him since this is his alpine defloration.
The visibility is so limited that we walk just below the hut without seeing it, but eventually find access to it perfectly with the GPS. It is afternoon when we sneak into the iconic hut that clings to the mountainside and rises above the glacier. An afternoon of rest at altitude. Tomorrow is the last day of the snow-free 'window' to get over the glacier and into the next valley. I am reassessing the GPS completely based on the zones where the glacier crevasses are located. Furthermore, we have our hands full with getting the stove going, we eat extensively to gain strength and rest. When the cloud cover becomes a lot higher in the evening, the mighty glacier of 17.5 km2 can be partially seen. Absolutely beautiful.
https://fatmap.com/adventureid/136071955/m052-10-06-w
(Tuesday 11/06) Like a little kid on Christmas, I wake my brother at 5:30 am when my mental alarm has already gone off. It has cleared completely and in the morning sun you can now see the entire Gepatschferner glacier. Breathtaking. It also seriously froze at night and the thermometer outside the hut shows -5 degrees. The snow cover will therefore be firmly iced and ideal for fast progress with perfect visibility. So we have a quick breakfast and head to the glacier.
Not much later we are on the glacier. A solid icy crust lies on top of the once wet but now grainier snow. As long as you don't do steep slopes, these conditions are ideal. On steeper slopes, the granular snow could easily act as ball bearings in avalanches. Since the conditions remain good when we have already made some progress on the glacier and the snow would only come through in the afternoon, I advise to continue to the top of the Weisseespitze (3532m). A rather easy summit completely covered in snow and without too steep slopes leading up to it. The first alpine summit for myself given the difficult conditions I already experienced on this tour and the first for him. The top continues to play with the clouds for a while, sometimes being covered and then uncovered. But as the sun climbs higher and its rising heat reflects on the white head of the summit, it pushes the cloud cover higher and exposes it.
A little later we stand at the cross at the top in the sun with a beautiful view of the entire glacier. Pure joy for both of us. It's started. May there be many more summits to follow. With the descent in mind, the impact of the sun on the snow cover and the predicted change in the weather, we quickly start the descent down the glacier. Not much later, the cloud cover completely covers the top again. The warmth of the rising sun begins to turn the icy snow crust into fudge and the last kilometers to the Rauhekopfhütte at the tongue of the glacier guarantee the necessary slog again.
At the little hut which is almost entirely used as a winter hold, we cook soup and put the snowshoes back on the backpack. In the subsequent descent towards the tongue of the glacier we end up on the wrong path due to the retreat of the glacier. We end up at the inner bend of the tongue where old ice stands out in the mist as large ice structures and crevasses. To get to the outer bend of the tongue where the ice surface is flatter and there are no crevasses, we tie back onto the rope and put on the crampons. We ascend via the large ice formations to the plateau of the tongue where it takes the outer bend and descend further to where it ends and pushes meltwater further into the valley. Glaciers like a gigantic slowly creeping and pulverizing sea of ice are something magical to see and experience. At the end of the tongue we end up in a landscape of nothing but polished mastodons of rocks in all colors, which are not only proof that the glacier tackles all rock types on its way, but also that it once stretched much further as an ice sea. The Gepatschferner has lost more than 200m of its range in recent seasons and in the last season 2022-2023 even 67m in one season due to climate warming. Although it is now covered by a thick insulating blanket of snow that (temporarily) protects the ice, the trend is unmistakable and irreversible given the warming of the climate in the Alps. As you descend further through the polished landscape, you can see for miles where the glacier once reached.
The drizzle, which had not bothered us for quite some time during the descent, continues to swell and eventually results in a heavy rain shower and a wet suit for us. Fortunately we made it in time because at the top this would mean heavy snowfall. Soaked, we look for a place to sleep but do not immediately find anything that provides sufficient shelter from the persistent rain showers. Eventually I call a hostel a village away and the owner is kind enough to come get us. The next day we will return and continue the route. We cannot thank the owner enough, whose hyper manner resembles an Austrian Basil Fawlty ('Fawlty Towers'). When we arrive at the hostel, he puts his wife to work in the Fawlty way to cook for us and summons the Manuel of the house, who has an Asian form here, to provide us with drinks. We thoroughly enjoy the warm deer stew that we are served and quickly crawl into the shower and bed.
https://fatmap.com/adventureid/136072005/m052-d-11-06-w
(Wednesday 12/06) Slept great and glad that with all the exhaustion I am back in a normal sleeping pattern. It was necessary because today we have a long day ahead of us. Due to the heavy snowfall that will continue for another day, we cannot continue to the Pfunds terminus as planned and we have to completely detour the ridge. So some serious kilometers ahead.
We are immediately served the surprise of the day when we want to pay for the night with the owner. Since the owner is not there, my brother gets him on the phone and receives the message that we do not have to pay anything. We are astonished, cannot thank him enough and promise to write a top review on Google and send a card from Monaco. Still stunned by this incredible act of hospitality, we crawl onto the bus to the point where the owner picked us up as we stood as drowned cats. We come across some helicopter burden on the bus. This time in the form of a Czech who is completely alone on his way to the mountain tops. Eastern European alpinists always have a bit of a craziness to them, but this one has no idea about current conditions or the state of the routes. During the bus ride I give him all the information I have and advise him to seriously examine his idea. Impressed by the information, he drops off where we were picked up and tells us that he will definitely return if it is too crazy. I wish him the best and we begin our descent further into the valley to get around the ridge.
Despite the fact that the route along the large reservoir fed by the glacier is paved with concrete and gravel roads, the first part of the route is brightened up by deer, marmots and a hare. Further in the valley, no expense is spared to tackle the Bark Beetle (see previous blogs). Infested trees are even flown out of the mountainside using a helicopter. An impressive spectacle that unfortunately we cannot dwell on for too long because a serious climb awaits us to the next valley via the Thomas Penz Höhenweg. A beautiful route that runs high above the Kaunertal. The Höhenweg that makes way for gravel paths leads to endless marching and musing about life and the future. After 32km we call it a day and end up stranded on the other side of the ridge in Fendels for even more deer stew.
https://fatmap.com/adventureid/136072044/m053-d-12-06-w
(Thursday 13/06) When I get up and see the date I realize that I am 2 months in. A new personal thru-hiking ('long distance walking') record but it feels like I left Muggia (Trieste) yesterday. Apparently I have to enjoy myself despite all the setbacks so far. I don't think about it for too long. We have a good breakfast and start the last 20km to the end of this stage in the town of Pfunds. We follow the River Inn which runs all the way to Innsbruck, upstream along the Via Claudia Augusta. An old Roman road that runs 753 kilometers across the Alps and connects Germany with Northern Italy. Clinging to the mountain flanks and then through alpine meadows, it takes us to the quiet and picturesque village of Pfunds. Decorated with stately houses with painted facades, it is reminiscent of the wealth that was amassed from trade along this route. A top place to enjoy a day of rest, but first put the brother on the bus back to Belgium. He has already enjoyed his first alpine adventure and with an alpine summit, a glacier, snow, ice, rock and alpine meadows, he is happy that he was there and I am happy that I was able to experience that with him. Tomorrow the next climbing partner arrives and luckily it rains on a rest day... and then...
https://fatmap.com/adventureid/136072062/m053-d-13-06-w
Off to Monaco!
Mountain greetings and see you soon!
