————— NL version (ENG version below) —————
(Zondag 19/05) Bedoeling om helemaal tot deze uithoek te komen, was om er de hoogste berg van Oostenrijk mee te pikken, de Grossglockner (3798m). En dan van daaruit door te steken naar de hoofdkam van het Zillertal. Bij goed weer en bergcondities zou dit een haalbare kaart moeten zijn en een mooi verjaardagscadeau aan mezelf aangezien ie geen onderdeel uitmaakt van de route op zich. De avond voordien spreek ik af met Jef in Kals am Grossglockner. Jef is een Vlaamse berggids die is blijven plakken in Oostenrijk. Een onderneming als deze doe je uiteraard niet alleen. Een volledige oversteek is uitgesloten gezien de huidige omstandigheden maar een poging om de top te bereiken, zou kunnen lukken. We spreken af om elkaar de volgende dag ergens voor 8u te ontmoeten op de parking waar de route naar de top start.
Aangezien ik alles te voet doe, de parking op 1920m ligt en ik op 1300m hoogte zit in Kals am Grossglockner is het vroeg op staan. Om 6u30 begin ik aan de klim en om 7u30 bereik ik de parking. Jef staat er al en heeft de nacht doorgebracht in zijn campervan. Effe thee drinken samen en we beginnen eraan. We zijn niet alleen. Een viertal Tsjechen heeft zijn zinnen er ook op gezet nu de weersvoorspellingen bijzonder goed zijn voor de komende 2 dagen. Van aan de parking is het nog een stuk stappen tot aan de eerste hut, de Luckner Hütte. Daar trek ik mijn sneeuwschoenen aan en Jef zijn tourski’s en beginnen we aan de tocht naar de volgende hut. We vorderen snel en nog voor de middag zijn we al in de hut die uiteraard ook nu nog voor het seizoen gesloten is. Aangezien het winterruim van de hut uitermate basic is en zelfs geen matrassen of dekens heeft, beslissen we om door te steken naar de volgende hut die op de graad naar de top ligt. Onderweg naar daar gaan er echter een hoop alarmbellen af. In de bergwand doen er zich een hoop spontane kleinere lawines voor en eens we iets steilere flanken opzoeken voel je het sneeuwpak onder je schuiven.
Op 3000m en voor de laatste doorsteek naar de graad, maken we een sneeuwprofiel. Een doorsnede uitgraven in het sneeuwdek om te kijken hoe de sneeuwlagen liggen. Het ziet er niet al te best uit. Het blijft constant sneeuwen en bewolkt. De nieuwe sneeuw hoopt zich dus op bovenop een oudere sneeuwlaag die door de bewolking zijn warmte niet kwijt kan of zoals gezegd kan uitstralen. Resultaat een gewicht aan nieuwe sneeuw bovenop een drab aan oude sneeuw. Ideaal voor lawines dus. We beslissen om er een kruis over te maken aangezien de helling verderop toeneemt en het risico dus verhoogt. Geen grote verjaardagstaart dus. Je kan je zinnen zetten op een top maar de berg heeft altijd het laatste woord en dat kan je beter respecteren.
We keren terug en eens aan de parking zet ik mijn wandeltocht naar Claudia terug in. Ze staat me op te wachten met rabarbertaart en slagroom. Toch een verjaardagstaart dus.
https://fatmap.com/adventureid/129765589/m000-19-05-w
(Maandag 20/05) Ik ben jarig maar geen tijd om er bij stil te staan want Moeder natuur heeft me een laatste dag goed weer cadeau gedaan en dus kan ik maar beter terug op pad. Ik moet immers voordat het weer slechter wordt een passage door om naar de volgende vallei te geraken. Ik neem afscheid van Claudia die me als een moedertje verzorgd heeft en iedere ochtend met een lichte bezorgdheid bij het ontbijt mee aan tafel schoof om te vertellen over de streek. Ik beloof haar alvast een kaartje te sturen als ik in Monaco toe kom.
Ze stopt me nog een pak koeken en een reep chocolade toe als verjaardagscadeau en wuift me uit. Het dorp slaapt nog op deze Pinkstermaandag als ik er vertrek. Om snelheid te maken neem ik het pad door de vallei, het Dorfertal. Halverwege de vallei die er enkel mooier op wordt, hou ik halt en gaat de helft van mijn verjaardagscadeau eraan. Heerlijke Napolitaner koeken. De andere helft van het verjaardagscadeau, een Milka chocolade reep, sneuvelt niet veel later als het pad avontuurlijker wordt en meer bezaaid is met ijsvelden. De sneeuwschoenen gaan aan maar misschien iets te vroeg want hier en daar liggen nog stukken heide die dan maar geverticuteerd worden door de messen onder de schoenen.
Op het programma voor vandaag liggen 2 passen om tot aan de volgende vallei te geraken. De eerste gaat moeizaam en is serieus zoeken naar een doorweg want de wind heeft met de sneeuw heel het landschap hertekend. Eens op de pas zie je de Rudolphshütte liggen en het stuwmeer ervan. Het stuwmeer staat zeer leeg wat bizar lijkt door de enorme sneeuwval. Maar het meer wordt gevoed door een gletsjer en zelfs met een mooi wit sneeuwlaken erop kan je zien dat deze serieus aan het afsterven is en dus het meer minder voedt.
De afdaling naar het meer is een pretje en dat mag al eens op mijn verjaardag en het geweldige weer dat ik erbij kreeg. En dan is het terug naar boven, op naar de volgende pas. Onder de 2750m doorkruis ik vooral oude sneeuwlagen die beetje bij beetje pap aan het worden zijn en op de steilste flanken zich al in lawineslierten naar beneden getrokken hebben. Om aan de pas te geraken is het dus serieus omlopen om via korte steilere flanken op minder hellende terrassen terecht te komen en gaandeweg hoogte te maken. Verrassing van de dag is dat ik op die manier nog een derde pas voorgeschoteld krijg. Maar boven de 2750m ligt de sneeuw er hier zeer hard en verijsd bij, ‘Firn’ genaamd en ideaal voor een alpinist aangezien het comfortabel stapt.
Via de graad van de extra pas waar niet al te veel sneeuw op ligt, klim ik snel door naar 2900m en steek ik gemakkelijk door naar de derde en laatste pas voor de dag, de Granatscharte. Het zicht is er prachtig op deze zonnige dag met maximaal zicht. Links zie ik de Grossglockner en doorheen de pas zie je in de verte de Grossvenediger (3666m) die me toegang zou moeten verschaffen tot de hoofdkam van de Zillertaler Alpen. Hij ligt echter ook gehuld onder een dik sneeuwlaken en ik zie de bui al hangen. In het licht van de huidige omstandigheden zal dit ook niet echt haalbaar zijn. Maar dat zijn zorgen voor later. In de verte hangt een echte onweersbui die net zoals ik onderweg is naar het eindpunt voor de dag. Snel door de pas dus en afdalen naar een onbemande hut lager tegen de flank.Compleet leeg na bijna 26km en 1800 hoogtemeters in de sneeuw val ik er binnen. Als verjaardagsdiner eet ik 2 keer warm en val in slaap als een blok.
https://fatmap.com/adventureid/130475454/m033-m034-d-20-05-w
(Dinsdag 21/05) Het verwachte slechte weer is op het appel zoals afgesproken. De kleine hut is omgeven door een dik wolkenpak en de hele dag wisselt het tussen sneeuw en regen. Ik zit dus een dagje gevangen in de hut op 2600m en moet het even uitzitten. De rest van de dag gaat vooral op aan eten en slapen. Daar waar katers mijn dagen na mijn verjaardag kleurden, is het nu vooral de inspanning van gisteren die zijn sporen heeft nagelaten.
(Woensdag 22/05) Het weer en vooral de zichtbaarheid zijn opgeklaard en ik start aan de afdaling. Er ligt nog een klein stukje afdaling in de sneeuw voor de boeg en aangezien de flanken die van een oude gletsjerkom zijn met door het ijs gepolierde rotsen, wil ik goed kunnen inschatten waar de hellingen het meest optimaal zijn om af te dalen. Na wat speurwerk geraak ik tot in de vallei.
Van zodra ik ontvangst heb, stuur ik Jef een bericht. Zoals ik boven al zag, liggen de condities om de Großvenediger te traverseren er niet al te best bij. Beneden aan de vallei als ik bereik heb, stuur ik Jef een bericht en hij zag de bui ook al hangen. Een nieuw lawinebericht bevestigt bovendien wat we eerder aan de Großglockner al vaststelden. Het lawinerisico is te groot om verder op de route door te gaan.
Ik beslis om weg van de initiële route af te dalen naar Matrei in Osttirol en daar de tijd te nemen om alles te herbekijken. Het pad naar Matrei leidt me enkele mooie kloven door en met mijn hoofd in de wolken was ik haast vergeten hoe prachtig het natuurreservaat de Höhe Tauern wel is. Eens in Matrei aangekomen en na even uit te blazen op het terras van de het lokale café, word ik er snel vergezeld door de lokale notabelen in de vorm van slager, houtvester en jagers. Eens ze horen in mijn beste Jean-Marie Pfaff Duits wat ik allemaal aan het doen ben en dat ik 2 dagen geleden jarig was, vloeit het bier rijkelijk. Na 2 (grote) pinten bedank ik voor de gastvrijheid en zoek mijn bed op om de route te herbekijken.
https://fatmap.com/adventureid/130475153/m035-m036-d-22-05-w
(Donderdag 23/05) Na het nodige speurwerk heb ik een nieuwe route gevonden die me tot in Italië zal leiden, onder de 2600m hoogte moet houden en hellingen van meer dan 25 graden vermijdt. Ik ga de natuur eerst even zijn werk laten doen om een kant te kiezen van waar ze naartoe wil met haar sneeuwpak.
Via de Iseltrail, volg ik de vallei stroomopwaarts richting de bron van de Isel. Bijna de hele dag door regent het en in volle hard shell tenue zie ik er meer uit als een verzopen en verdwaalde garnaalvisser dan wandelaar. Claudia die mijn kleren gewassen heeft, was zeker niet zuinig op het waspoeder want mijn kousen blazen zeepbellen in mijn schoenen. 2 in 1 zeggen we dan. Propere kousen en gewassen voeten. Ondanks de regen is het toch genieten van de pracht van dit stukje van het natuurgebied. Overal kletteren stroompjes regen- en smeltwater naar beneden. De Isel rivier heeft er zijn werk mee om het allemaal geslikt te krijgen en buldert naar beneden de vallei in.
Eindpunt voor de dag is de Clarahütte die bijna op het einde van de vallei ligt. De weg ernaar toe is ongezien mooi. Eerst kruip je een kloof door waar het water maalt tegen de rotsen. Verder in de vallei die getekend is door de restanten van sneeuw- en grondlawines hangen er overal watervallen als sluiers tegen de groene flanken. Ik loop langs het punt waar ik morgen naar de pas moet en loop nog een stuk door tot aan de Clarahütte om er in haar winterruim te gaan opdrogen.
Een helikopter vliegt boven me af en aan met goederen voor de hut. De hut is zich aan het klaarmaken voor het komende seizoen en ik ben alvast benieuwd om er de eigenaar tegen het lijf te lopen. Als ik er aankom, lijkt het alsof de hut ontploft is en in stukken uit elkaar ligt. In plaats van 1 eigenaar, kom ik er een team van 35 Duitse vrijwilligers van het Deutsche Alpenverein (DAV) uit de sectie Essen tegen. Een ondanks de regen uitgelaten bende van alle leeftijden die er als mieren overal en nergens dingen aan het repareren zijn voor het volgende seizoen. Hoewel ze eerst denken van onder hun regenkap dat ik een nieuwe vrijwilliger ben, dringt het na een tijdje door dat ik wat vroeg ben als gast voor hun seizoen. Geen enkel probleem en het duurt niet lang of ik zit mee gezellig aan de eettafel met de hele bende voor bier en spaghetti carbonara. Het winterruim dat krijg ik voor mezelf en als de groep aan het zingen slaat dan kruip ik mijn bed in om fris te zijn voor een zware volgende dag.
https://fatmap.com/adventureid/131343233/m037-d-23-05-w
(Vrijdag 24/05) Als ik klaar sta om te vertrekken om 6u30, liggen alle Duitsers nog in een diepe roes. Twee zijn er echter al op de been en laten me niet vertrekken alvorens ik een kop koffie heb gedronken met hen. Half uurtje later begin ik aan de dag. Nog 1 hoge pas door en ik ben op weg naar Italië.
Ik keer terug naar het punt waar ik de route voor vandaag gisteren passeerde. De bruggen over de rivier die in de winter weggenomen worden zodat ze niet sneuvelen in de lawines, zouden allemaal teruggeplaatst zijn, hadden ze me verzekerd. Dan toch niet degene die ik nodig heb om in een andere vallei te geraken. Geen probleem. Verder naar beneden had ik restanten van de sneeuwlawines gezien die de rivier nog bedekten en zo ook een brug vormen over de rivier. Na wat heen en weer geloop begin ik aan de steile flank die me tot aan de pas moet brengen. Het gaat traag vooruit aangezien de flank nog bezaaid ligt met verijsde sneeuwvelden. Maar na wat ploeteren, ligt de pas in het zicht. Onderweg is het zeer duidelijk wat er in het sneeuwpak leeft en het gewicht van het groeiende nieuwe sneeuwpak leidt op weinig steile hellingen tot serieuze lawines.
Ik kruip veilig de pas door en dan begint het toffe werk. Het sneeuwpak laat je immers ook toe om zelf je weg te kiezen en via een nog volledig besneeuwde rivier slier ik naar beneden in de vallei. Na een lange afdaling kom ik aan in het Defereggertal. Kaas, brood en ik begin aan de laatste 10 kilometer voor de dag richting het einde van de vallei stroomopwaarts om er de volgende dag door te steken naar Italië. De hele dag regent het non-stop. Als het om 19u even stopt met regenen, zie ik mijn kans schoon om de tent op te zetten voor de nacht.
https://fatmap.com/adventureid/131343270/m038-d-24-05-w
(Zaterdag 25/04) Heel de nacht heeft het geregend. Gelukkig is het ‘s ochtends even droog om heel mijn hebben en houden in te pakken. En dan terug op weg. Verder de vallei in naar boven naar de pas die me met een gemakkelijke 2200m hoog naar Italië moet brengen. Onderweg niks dan marmotten op de route. Ik heb de tel niet bijgehouden maar zeker een 50-tal die overal op de flanken of over de weg spurten als ze me horen of zien aankomen. Krijsend wuiven ze me uit richting Italië.
Eens de pas over ben ik in het Italiaanse gedeelte van Zuid-Tirol. Een zeer atypische provincie in Italië want 2/3 van de bevolking is er Duitstalig. Een restant van de Italiaanse annexatie van dit deel van het oorspronkelijke kroonland Tyrol dat onderdeel uitmaakte van het Oostenrijks- Habsburgse rijk. Nog 25 kilometer voor de boeg tot in Luttach om daar een dag te rusten. Al het omlopen zorgt voor de nodige extra kilometers en om de planning niet in de war te sturen moeten er dus kilometers gemaakt worden.
Met al het plannen zou je soms vergeten dat je hier in het grootste aaneengesloten natuurreservaat van Europa rond loopt. Spijtig genoeg steekt de aanhoudende regen er een serieuze stok voor om erbij te gaan zitten en van te genieten. Versta me niet verkeerd. Genieten van de omgeving doen we zeker maar hier zou je kunnen blijven genieten.
Pas aan het einde van de dag klaart het op. Net als ik Luttach binnen loop en de natte voeten perte totale zijn. Morgen geven ze beter weer en dat moet steeds lukken als ik een rustdag plan. Maar ik zal het weer met plezier gebruiken om alles te laten drogen, inclusief de voeten.
https://fatmap.com/adventureid/131343299/m039-m040-m041-d-25-05-w
Op naar Monaco!
Bergse groeten en tot snel!
————— ENGLISH VERSION —————
(Sunday 19/05) The intention of getting all the way to this remote corner was to reach the highest mountain in Austria, the Grossglockner (3798m). And then from there traverse to the main ridge of the Zillertal Alps. In good weather and mountain conditions this should be a feasible route and the summit a nice birthday present to myself as it is not part of the route itself. The evening before I meet Jef in Kals am Grossglockner. Jef is a Flemish mountain guide who moved to Austria. Of course, you cannot do a business like this alone so his aid will be needed. A complete crossing is out of the question given the current conditions, but an attempt to reach the top could be successful. We agree to meet each other the next day sometime before 8 am at the parking lot where the route to the top starts.
Since I do everything on foot, the parking lot is at 1920m and I am at an altitude of 1300m in Kals am Grossglockner, I have to get up early. At 6:30 am, I start the climb and at 7:30 am I reach the parking lot. Jef is already there since he spent the night in his camper van up there. We have some tea and get started. We are not alone. Four Czechs have also set their minds on the summit now that the weather forecasts are particularly good for the next 2 days. From the parking lot it is still a small distance to the first hut, the Luckner Hütte. There I put on my snowshoes and Jef puts on his tour skis and we start the journey to the next hut. We make rapid progress and before noon we are already in the hut, which is of course still closed. Since the winter compartment of the hut is extremely basic and does not even have mattresses or blankets, we decide to continue to the next hut which is on the ridge to the top. However, a lot of alarm bells are going off on the way there. A lot of spontaneous smaller avalanches occur in the slopes and once we look for slightly steeper flanks you feel the snow pack sliding beneath you.
At 3000m and before the last passage to the ridge, we make a snow profile. Digging a cross-section in the snow cover to see how the snow layers lie. It doesn't look too good. It keeps snowing and cloudy all the time. The new snow therefore accumulates on top of an older snow layer that cannot lose its heat due to the clouds or, as mentioned, cannot radiate it. The result is a weight of new snow on top of a sludge of old snow. Ideal for avalanches. We decide to call it a day as the slope further increases and the risk therefore increases. So no big birthday cake. You can set your sights on a summit, but the mountain always has the last word and you better respect that.
We return and once at the parking lot I continue my walk downhill to Claudia, who is waiting for me with pie and whipped cream. A birthday cake after all.
(Monday 20/05) It's my birthday but I don't have time to think about it because Mother Nature has given me the gift of one last day of good weather and so I better get back on the road. After all, I have to go through a passage before the weather gets worse to get to the next valley. I say goodbye to Claudia who took care of me like a mother and joined me every morning at breakfast to tell me about the region. I promise to send her a card when I arrive in Monaco.
She gives me a pack of cookies and a bar of chocolate as a birthday present and waves me goodbye. The village is still sleeping on this Pentecost Monday when I leave. To gain speed I take the path through the valley, the Dorfertal. Halfway through the valley, which is only getting more beautiful, I stop and eat half of my birthday present. Delicious Neapolitan cookies. The other half of the birthday present, a Milka chocolate bar, vanishes not much later when the path becomes more adventurous and more littered with ice fields. The snowshoes are put on.
Today's program includes 2 passes to get to the next valley. The first one is difficult and requires serious searching for a way through because the wind has reshaped the entire landscape with the snow. Once at the pass you will see the Rudolphshütte and its reservoir. The reservoir is very empty, which seems bizarre due to the enormous snowfall. But the lake is fed by a glacier and even with a beautiful white sheet of snow on it you can see that it is seriously dying and therefore nourishes the lake less.
The descent to the lake is fun and then it's back up to the next pass. Below 2750m I mainly cross old snow layers which are turning into mush little by little and at the steepest flanks have already turned into avalanche fields. To get to the pass it is therefore a serious detour to arrive at flatter terraces via short, steeper flanks and gradually gain height. The surprise of the day is that I am presented with a third pass to cross. But above 2750m the snow here is very hard and icy, called 'Firn' and ideal for an alpinist as it is comfortable to walk on.
Via the ridge of the extra pass where there is not too much snow, I quickly climb to 2900m and easily cross to the third and last pass for the day, the Granatscharte. The view is beautiful on this sunny day with maximum visibility. On the left I see the Grossglockner and through the pass you can see the Grossvenediger (3666m) in the distance, which should give me access to the main ridge of the Zillertal Alps. However, it is also covered in a thick sheet of snow and I can already see that in light of the current circumstances this will not really be feasible. But those are worries for later. In the distance there is a real thunderstorm that, just like me, is on its way to the end point for the day. So quickly through the pass and descend to an unmanned hut lower on the flank. Exhausted after almost 26 km and 1800 meters of altitude gain in the snow, I enter the hut. For my birthday dinner I eat two warm meals and fall asleep like a log.
(Tuesday 21/05) The expected bad weather is at roll call as agreed. The small hut is surrounded by thick clouds and it alternates between snow and rain all day long. So I'm trapped in the hut at 2600m for a day and have to wait it out. The rest of the day is mainly spent eating and sleeping. Where hangovers colored my days after my birthday, it is now mainly yesterday's effort that has left its mark.
(Wednesday 22/05) The weather and especially the visibility have cleared and I start the descent. There is still a short descent in the snow ahead and since the flanks are those of an old glacier bowl with rocks polished by the ice, I want to be able to properly estimate where the slopes are most optimal for descent. After some detective work I reach the valley.
As soon as I have coverage, I send Jef a message. As I saw above, the conditions for traversing the Großvenediger are not very good. Jef had the same impress and a new avalanche report also confirms what we previously observed on the Großglockner. The avalanche risk is too great to continue further along the route.
I decide to descend away from the initial route into Matrei in Osttirol and take the time to reconfigure everything. The path to Matrei leads me through some beautiful gorges and with my head in the clouds I had almost forgotten how beautiful the Höhe Tauern nature reserve is. Once I arrive in Matrei and after taking a breather on the terrace of the local café, I am quickly joined by local notables in the form of the butcher, foresters and hunters. Once they hear what I am doing and that it was my birthday 2 days ago, the beer flows freely. After 2 (large) pints I thank them for the hospitality and go to bed to reconsider the route.
(Thursday 23/05) After some research I have found a new route that will take me into Italy, keep me below 2600m in altitude and avoid slopes of more than 25 degrees. I'm going to let nature do its work first to choose where she wants to go with her snowsuit.
Via the Iselt Trail, I follow the valley upstream towards the source of the Isel. It rains almost all day long and in full hard shell gear I look more like a drowned and lost shrimp fisherman than a hiker. Despite the rain, you can still enjoy the beauty of this part of the nature reserve. Streams of rain and melt water cascade down everywhere. The Isel river has a hard time to swallow it all and roars down into the valley.
The end point for the day is the Clarahütte, which is located almost at the end of the valley. The road to it is incredibly beautiful. First you crawl through a gorge where the water grinds against the rocks. Further into the valley, which is scarred by the remains of snow and ground avalanches, waterfalls hang everywhere like veils against the green flanks. I walk past the point where I have to go to the pass tomorrow and walk a bit further to the Clarahütte to dry out in its winter hold.
A helicopter flies back and forth above me with goods for the hut. The hut is getting ready for the coming season and I am already curious to meet the owner. When I get there, it looks like the hut has exploded and is in pieces. Instead of 1 owner, I encounter a team of 35 German volunteers from the Deutsche Alpenverein (DAV) from the Essen section. A gang of all ages, cheerful despite the rain, like ants everywhere and nowhere, repairing things for the next season. Although at first they think from under their rain hood that I am a new volunteer, after a while they realise that I am a bit early as a guest for their season. No problem and it doesn't take long before I'm sitting at the dining table with the whole gang for beer and spaghetti carbonara. I get the winter hold for myself and when the group starts singing I crawl into bed to be fresh for a tough next day. 
(Friday 24/05) When I get ready to leave at 6:30 am, all the Germans are still in a deep daze. However, two of them are already awake and won't let me leave until I've had a cup of coffee with them. Half an hour later I start the day. One more high pass and I'm on my way to Italy.
I return to the point where I passed yesterday's route for today. The bridges over the river that have been removed in the winter so that they do not get destroyed by the avalanches, would all have been put back, they assured me. However not the one I need to get to the other valley. No problem. Further down I saw some remnants of the snow avalanches which still covered the river and thus form a bridge over the river. After some walking back and forth I start on the steep slope that will take me to the pass. Progress is slow as the flank is still covered with icy snow fields. But after some slogging, the pass is in sight. Along the way it is very clear what lives in the snowpack and the weight of the growing new snowpack leads to serious avalanches on not so steep slopes.
I crawl safely through the pass and then the cool work begins. The snowpack also allows you to choose your own path and I slide down into the valley via a still completely snow-covered river. After a long descent I arrive in the Defereggertal. Cheese, bread and I start the last 10 kilometers of the day towards the end of the valley upstream to cross to Italy the next day. It rains non-stop. When it stops raining at 7 p.m., I see an opportunity to pitch the tent for the night.
(Saturday 25/04) It rained all night. Fortunately, it is dry in the morning to pack everything away. And then back on the road. Further into the valley up to the pass that should take me to Italy at an easy 2200m altitude. Nothing but marmots on the route. I didn't keep count, but there were at least 50 sprinting all over the flanks or across the road when they heard or saw me coming. Screeching, they wave me off to Italy.
Once over the pass I am in the Italian part of South Tyrol. A very atypical province in Italy because 2/3 of the population is German-speaking. A remnant of the Italian annexation of this part of the original state of Tyrol, which was part of the Austrian-Habsburg Empire. Still 25 kilometers ahead to Luttach to rest for a day. All the detours result in the necessary extra kilometers and in order not to disrupt the planning, kilometers must be made.
With all the planning, you might sometimes forget that you are walking around in the largest enchained nature reserve in Europe. Unfortunately, the persistent rain makes it difficult to sit down and enjoy it. Don't misunderstand me. I certainly enjoy the area, but you could never stop enjoying it here.
The weather only clears up at the end of the day. Just when I walk into Luttach and my feet are completely wet. Tomorrow the weather is forecasted to be better and so far that has always been the case when I plan a rest day. But I will happily use it to dry everything, including the feet.
Off to Monaco!
Mountain greetings and see you soon!Start hier met schrijven...
