meer foto's op fatmap (zie link in tekst)
————— NL version (ENG version below) —————
(Zondag 25/08) Stress, stress, stress. Zuur, zuur, zuur. Daar zit je dan aan de voet van de Mont Blanc, je voorziene klimpartner ligt nog steeds in de lappenmand, zijn vervanger verzwikt de dag voor aanvang van de oversteek van het massief zijn knie en is buiten strijd. Echt geen succes gehad met klimpartners in dit project. De laatste keer alvast dat ik een project start op een datum die het nummer 13 draagt. Een mens zou er bijgelovig van worden. De voorbije dagen was gidsen zoeken al wat de klok sloeg. Via een sneeuwbalsysteem kom je aan een heel netwerk van contacten maar iedereen heeft het te druk, heeft er al de brui aan gegeven of ziet het niet zitten om de route te doen die ik zou willen doen omdat ze me niet kennen. De condities zijn op de meeste stukken nochtans nog altijd goed genoeg en met een klimpartner waren we er zeker door geraakt. Maar de gidsen zitten met een zekere stress, vooral omdat aan de Mont Blanc du Tacul enkele weken geleden een serac instortte met drie dodelijke slachtoffers en nog steeds 2 vermisten tot gevolg. Om gek van te worden. Een tocht door de Alpen en de hoogste top niet meepikken zou een taart zonder kers zijn.
De voorbije dagen wisselden van sprankeltjes hoop tot pure miserie en proberen te leven met het idee dat ik hem niet zou kunnen doen. Uiteindelijk komt er uit het gidsenbureau van Courmayeur goed nieuws. Ze hebben een gids gevonden maar die wil enkel de normale route doen met mij. De meest eenvoudige route waarlangs ze alle toeristen naar boven sleuren. Een route die zodanig platgelopen is dat je ze even goed op je eentje kan doen want de route missen is onmogelijk en er is altijd iemand in de buurt mocht er iets voorvallen. Probleem als je het alleen doet is dat je onderweg nergens zal kunnen slapen want de hutten zitten vol en enkel via gidsen kan je nog aan een slaapplek geraken. Het is dus dat of niks. Maar het idee dat het gebied zou verlaten zonder de Mont Blanc gedaan te hebben, kan er niet in bij mij. Om van te rotten!
De frustratie van de Mickey Mouse route te moeten doen terwijl andere routes die beter in de tocht passen nog mogelijk zijn, is wel brandstof voor de benen. Ik moet de voorbije dagen eraf lopen. Het hoofd leegmaken op weg naar de start van de normale route. Dat laatste betekent terug op de Tour du Mont Blanc autostrade langs het massief lopen tot in Frankrijk en daar omhoog richting start van de route. De eerste 800 hoogtemeters doe ik in één ruk en een ongeziene tijd. Ik stamp me een weg vanuit Courmayeur onmiddellijk naar boven langs de Tour du Mont Blanc. Op weg naar de achterliggende vallei om er in de Rifugio Combal de rest van mijn spullen op te halen die ik er een paar dagen geleden heb afgezet. Idee was toen nog om met de vervangende klimpartner een oversteek te maken. Ik zou dan terugkeren langs hier om mijn kampeergerief en eten voor een paar dagen terug op te halen. Op de terugweg naar Courmayeur kreeg ik toen echter het bericht over zijn knie. Geweldig. Nu lag mijn huishouden ook nog eens op twee verschillende plekken.
Als ik aankom, kijken ze verrast op want ze hadden me pas binnen enkele dagen verwacht. Het hele verhaal moet nog eens verteld worden en dat voelt als zout in de wonde. Met ondertussen heel het huishouden, kampeer- en klimspullen, in de rugzak begin ik aan de klim naar de Col de la Seigne (2515m). Het tempo gaat iets omlaag want de rugzak weegt door maar de klim gaat nu ook in één keer aan. De frustratie is er nog lang niet uitgetrapt maar ik ben wel in Frankrijk aangekomen. Het vijfde Alpenland.
Gelukkig kan ik in de bergpas de mensostrade verlaten en loopt er een geweldig en avontuurlijker bergpad tegen de bergflank, Sentier Thomas Roques. Meer klim- en klauterwerk door de oude gletsjervallei en wat de gletsjer achterliet. Ideaal om mijn zinnen te verzetten. Het einddoel ligt echter nog een vallei verder want morgen start de Ultra Trail de Mont Blanc (UTMB). Ik wil van die route zoveel mogelijk afsnijden want het zal moeilijk of zelfs onmogelijk zijn om tussen de trailrunners in tegengestelde richting te manoeuvreren als ik er terug langs moet tot aan de start van de route naar de Mont Blanc. Ik kruip omhoog en omlaag heel de vallei door en tot in de Col de la Grande Écaille (2700m).
Geweldig mooie dag geweest maar tijd om een slaapplaats te beginnen zoeken. De frustratie was brandstof maar die rendeert niet meer en met ondertussen 25km en meer dan 2500 hoogtemeters in de benen, beginnen die laatste te zwalpen van vermoeidheid. De vallei achter de pas biedt echter, ondanks wat er op de kaart staat, geen water. Wel mooie vlakke plekjes voor de tent maar ik heb nu vooral water nodig. Er zit dus niks anders op dan verder door te steken naar de volgende vallei. Gelukkig maar een 2 kilometer verwijderd via een aanpalende bergpas, Col d’Enclave (2672m).
Eens in de pas word ik beloond met een prachtig zicht op de vallei. Het wolkendek hangt ergens rond de 2000m dus onder me is alles een grote witte dons waar slechts een paar toppen doorpriemen. Het maakt veel goed en doet de gummy benen even vergeten. Hier doe ik het voor. Dat moet ik me soms meer voor de geest houden maar alpiene tochten doen dat even goed voor me. Een top bereiken is geen drijfveer. De route waardoor je kruipt dan weer wel. Nog een paar kilometer afdalen en ik ben beneden aan de Lacs Jovet waar voldoende water spoelt. Ondanks de benen is het nog een mooie technische afdaling op een rotsgraat. Genieten tot het laatste moment. En daar stopt het niet. Als ik aan het grootste meer ben, water hoor kletteren en tussen de stenen een egale plek zie voor de tent, gaat de tracker uit. 28km en iets meer dan 2600 hoogtemeters worden beloond met een ondergaande zon die de hemel en de laaghangende wolken in een volledig rood kleurenpalet hullen. Genieten maar vooral eten en slapen nu.
https://fatmap.com/adventureid/154641045/m111-d-25-08-w
(Maandag 26/08) De benen, die gisteren voor de eerste keer in dit project van onder de short het zonlicht zagen, zijn verbrand. Iets zegt me dat het niet de laatste keer zal zijn. Een held in zonnecrème zal ik nooit worden. Het hele huishouden en de tent die nog nat is van de dauw gaan terug de rugzak in. Het gewicht gaat terug de rug op en ik dender naar beneden richting Tour de Mont Blanc. Vandaar is het verder dalen tot in Contamine Les Montjoie.
Eens beneden is het even rust houden om een en ander georganiseerd te krijgen. De tracker stuurt sinds de ochtend niets meer uit. Het kost me makkelijk een uur om die weer in gang te krijgen. Ook nog even gebruik maken van mobiele data en wat zaken in België opvolgen want Frankrijk en mobiele dekking in de bergen zijn niet de beste vrienden. Een verschil van dag en nacht met bijvoorbeeld Zwitserland waar je op de meest ondenkbare plaatsen 5G hebt. En dan verder terug omhoog richting Mont Truc en de chalets de Miage die erachter liggen. Een paar jaar geleden was ik hier ook en aan de bemande hut mag je gratis (zoals op nog andere plekken langs de Tour du Mont Blanc) je tent opzetten. Het mooie hier is dat je een geweldig zicht hebt op wat er nog rest van de Glacier de Miage. Een prachtige kampeerplek. De klim gaat er opnieuw in één keer aan zodat ik snel de tent, die nog nat was van deze ochtend, kan opzetten. Zogezegd zo gedaan en om 4u is het tijd voor aperitief.
https://fatmap.com/adventureid/154641100/m112-d-26-08-w
(Dinsdag 27/08) Mijn detour richting Mickey Mouse route zwiert de planning en de verdere route serieus overhoop. Het heeft me gisterenavond dan ook heel de avond bezig gehouden om ze te hertekenen en uit te rekenen wanneer ik dan waar zal terechtkomen. Zoals het er nu voorstaat, zal ik twee dagen achter komen te zitten op de initiële planning. Een gat dat ik nog wel ergens dicht gefietst krijg.
Ik heb niet voldoende ontbijt meer, dus ik schuif aan aan tafel in de hut voor koffie en dikke sneden brood met boter en confituur. Mijn volgende rantsoenen liggen 100 kilometer verder. Ik had ze al vooruit gestuurd toen ik nog in de waan was een vervangende klimpartner te hebben. Ik zal dus op dag 1 van de volgende etappe voor 8 dagen eten moeten meesleuren. Maar dat zijn zorgen voor later, nu eerst goed bekijken hoe ver en waar ik geraak met wat ik nog op zak heb. De gids zie ik pas morgen. Vandaag doe ik het kalm aan tot het punt waar we elkaar zullen zien. Desondanks gaat de beklimming naar de eerste bergpas, de Col de Tricot (2120m), zonder verpinken in één keer. Een paar jaar geleden deed ik dit pad al eens en als je de beelden van de UTMB wedstrijd ziet, zal je hem vaak zien verschijnen. Een mooie zigzaggende slang tegen een egaal groene helling aan.
In de bergpas heb ik nog eens 5G gevonden, dus rust ik op mijn gemak een half uur uit om nog eens het nieuws te lezen alvorens af te dalen. Beneden in het dal aan de tong van de Bionassay gletsjer aangekomen, begin ik aan de klim richting Refuge de Nid d’Aigle. Het plan is om nog iets hogerop aan de Cabane de Rognes de nacht door te brengen in mijn bivakzak en dan ‘s ochtends het laatste stuk richting de Refuge Tête Rousse te doen waar ik de gids zal ontmoeten en alles wat ik niet nodig heb van mijn huishouden kan achterlaten. Ik heb geen reservatie en de hut zit vol, dus even het plan opgevat om wild te kamperen. Maar dat is buiten de Brigade Blanche gerekend. In de Refuge de Nid d’Aigle verschijnen ze plots op het toneel en dat doet me slikken. Ze zijn op jacht. De brigade is in het leven geroepen om wildkampeerders en alpinisten die geen reservatie in een hut hebben actief op te sporen.
Ik begrijp de reden waarom ze dat doen. Vroeger was het nogal een chaotisch verhaal met bergbeklimmers die overal kampeerden, vaak niet het juiste materiaal bij hadden en ook nog eens een serieus spoor van afval achterlieten. Daar heeft men nu paal en perk aan gesteld door slechts een 200-tal klimmers per dag in de route toe te laten en verder ook enkel zij die een geldige reservatie in een hut hebben. Mijn reservatie is pas voor morgen. Hen proberen uitleggen dat ik een propere jongen ben, daar ga ik niet aan beginnen. De straffen op overtreding zijn ook niet min. Ze kunnen oplopen tot 3 jaar effectieve gevangenisstraf en/of 300.000€ boete. Mijn budget staat al onder druk, dus iets te veel risico lijkt me. Ik zet de tracker stop en daal af tot net buiten de gecontroleerde zone. Ik stuur nog een bericht naar mijn gids dat ik hem iets vroeger op zijn weg naar boven zal tegenkomen. Kook en kruip er snel in. Alles ging super vlot vandaag. Laat ons hopen dat dat morgen ook het geval is.
https://fatmap.com/adventureid/154641187/m113-d-27-08-w
(Woensdag 28/08) Een nachtje in de bivakzak onder de blote sterrenhemel is me beter bevallen dan gedacht. Portie havermout naar binnen, alles wat ik niet nodig heb verstoppen in het bos en terug naar boven. Aan de refuge du Nid d’Aigle (2410m) start de klim naar de top samen met Marco, mijn Italiaanse gids. We hebben het plan opgevat om vandaag idealiter tot de top te gaan. Een serieuze klim nog door rots- en sneeuwgraten maar voor de planning zou het het beste zijn om niet nog meer achterstand op te bouwen. Het tempo gaat dus direct zeer hoog in de klim naar de volgende berghut, de refuge de Tête Rousse (3150m).
Die laatste ligt aan de beruchte grand couloir of ook wel ‘couloir de la mort’ genoemd. In de bergflank kletteren bijna heel de dag door onverwacht stenen en rotsblokken naar beneden. Om verder in de klim te geraken moet je hem dus in looppas oversteken en steeds een oog naar boven richten uitkijkend voor vallende stenen. De Mont Blanc staat mee in het lijstje van de meest dodelijke bergen ter wereld. Hoewel de berg beklimmen niet echt technisch is, ligt het aantal ongevallen zeer hoog. Het wordt geschat op ond de 100 ongevallen per kaar met 15 dodelijke slachtoffers. Reden hiervoor is dat de berg zeer toegankelijk is, de beklimming zwaar geadverteerd wordt en dus op jaarbasis tot gemiddeld 20.000 klimmers per jaar aantrekt. Velen van hen zijn complete beginners die door goed betaalde gidsen mee de berg op worden genomen. Wat soms desastreuze gevolgen kan hebben. Gelukkig is de couloir de la mort vandaag zeer rustig en valt er niks te bespeuren. Een dag eerder vielen er serieus wat rotsblokken tot aan de berghut die even verderop ligt. Heel wat gidsen besloten dus om terug te keren. Goed voor ons want dan zal er niet al te veel volk in de route zitten.
Eens door de passage in de couloir is het op de rotsgraat recht omhoog tot aan de volgende berghut, de refuge du Goûter (3840m). We zullen er overnachten als we terugkeren van de top. We laten dus alles achter wat we niet nodig zullen hebben en trekken door richting top. Het tempo blijft gigantisch hoog. Marco is van de Mickey Mouse route een Speedy Gonzales route aan het maken. Ik stamp me een weg achter hem aan. Eens we aan de lange sneeuwgraat naar de top komen en voorbij de 4000m zijn, begint mijn tong serieus op mijn knieën te hangen maar we blijven doorduwen. In al het geweld had ik bijna niet opgemerkt dat we Kilian Jornet kruisen. Kilian is een van de meest bekende elite ultrasporters en naast een idool ook een supermens met ongeziene fysieke eigenschappen. Hij is momenteel bezig aan zijn project om zo snel mogelijk alle 82 4000m toppen van de Alpen te beklimmen en zich enkel te voet of per fiets ertussen te verplaatsen. Ik had er veel willen afwerken in deze tocht maar deze kerel en zijn team, dat is een professionele klasse apart. Wie weet, misschien ooit eens. Als een klein verlegen meisje dat voor de eerste keer haar idool ziet, piep ik er een “Hi, Kilian!” uit. En dat wordt beantwoord met een jolige fistbump. Ik vergeet even de benen die aan het afzien zijn van de race naar boven net zoals het kleine meisje dat intussen in zwijm zou liggen.
In de laatste 200m van de top zit ik totaal door mijn reserves. De hoogte doet me geen deugd aangezien ik de laatste weken veel lager heb doorgebracht. Het grote hoogte verhaal voelt een beetje uitgewerkt. Stap per stap sleep ik me naar de top op de lange sneeuwgraat, verstand op nul. En dan zijn we er. Het hoogste punt in dit project.. 4805m. Op de top van Mont Blanc. De in totaal bijna 2500m in hoogteverschil door rots en sneeuw deden we maar liefst op 4u30. Maar hier boven doet niets er nog toe. De benen zijn vergeten en het is enkel genieten van de prestatie en het dichte wolkenpak van tijdens de hele klim gunt ons nu toch even een zicht op het dak van de Alpen. Blij dat ik hem nog mag meemaken als hij boven de 4800m uittorent want in de voorbije jaren is hij door de hogere temperaturen al meer dan 2 meter lager geworden. Maar bovenal machtig om er te staan. Buitengewoon.
Na de nodige selfies en foto’s zetten we de afdaling in terug naar de refuge de Goûter om daar op de klim te drinken. De benen vinden hun oude vorm terug, de afdaling is een genot. Halverwege de afdaling, stopt Bepe, een andere Italiaanse gids die ons gezelschap hield samen met zijn klant. Hij draait zich om en zegt: “Dit is een nieuw record voor mij. Op 4u30 naar de top.”. Ik kijk naar Marco en die geeft aan dat dat ook voor hem het geval is. Ik kijk ze beiden smalend aan en zeg: “Bedankt om me te breken. Ik moet toch nog maar een 700 kilometer in mijn tocht.” Eerste keer dat ik klim met een berggids en dan lappen ze me dit. We lachen er eens goed mee en voor we het weten zijn we terug aan de berghut.
Drinken, eten en snel het bed inkruipen want morgen zullen Marco en ik om 5u al aan de afdaling beginnen. Dat maakt dat ik op tijd aan het postkantoor zou moeten geraken om alle alpiene materiaal naar de volgende rustplaats op te sturen. En voor Marco meer tijd met zijn gezin. Berggids is een prachtig beroep maar je bent ook veel van huis en dat weegt, heb ik duidelijk door aan het einde van het seizoen. Zo gezegd zo gedaan en met het eten achter de kiezen gaat het richting beddenbak.
https://fatmap.com/adventureid/154641599/m114-d-28-08-w
(Donderdag 29/08) Om 4u45 gaat de wekker. Veel schapen heb ik niet moeten tellent. Om 5u staan we klaar om in het donker aan de afdaling te beginnen. De benen hebben een nachtelijk overleg gehad waarbij het rechterbeen duidelijk aan het langste eind heeft getrokken en perfect hersteld is. Het linkerbeen is niet top en heeft het onderspit moeten delven. Desondanks gaat de afdaling vliegensvlug en zijn we in geen tijd door de grand couloir en terug aan de refuge de Tête Rousse. Ik neem afscheid van Marco die me nog meegeeft dat ie er veel plezier aan gehad heeft en me zeer blij een van zijn beste klanten ooit noemt. We beloven in contact te blijven voor volgende beklimmingen. Ik stop aan de berghut voor ontbijt en Marco daalt verder af om zeker de eerste trein naar de vallei te halen. Na het ontbijt begin ik aan de rest van de bijna 3000m lange afdaling in hoogteverschil. Heel de weg naar beneden is het een goede balans vinden tussen snel naar beneden geraken om voor de middag in het postkantoor te staan en de benen niet om zeep te helpen. Morgen staat immers de inhaalrace op de planning maar gelukkig zal ik ver van het sluitstuk van de UTMB race zijn die morgenavond start.
Met niet al te veel schade sta ik een kwartier voor sluitingstijd in het postkantoor van Contamine Les Montjoie. De doos waar het zoontje van de postbediende een kamp van gebouwd had, is spijtig genoeg de enige doos in het kleine postkantoor die groot genoeg is voor al mijn alpiene spullen. Zonder al te veel probleem geeft hij ze op en gaat hij direct aan de slag met een andere doos die er rondslingert. Blij dat dat achter de rug is en het zwaarste stuk van het huishouden van mijn rug is. Nu douchen. Kleren wassen en een halve dag rust en dan…
https://fatmap.com/adventureid/154641722/m115-d-29-08-w
Op naar Monaco! Bergse groeten en tot snel!
————— ENGLISH VERSION —————
(Sunday 25/08) Stress, stress, stress. Sour, sour, sour. There you are at the foot of Mont Blanc and your intended climbing partner is still sick and his replacement sprains his knee the day before the start of the crossing of the massif and is out of action. Really no success with climbing partners in this project. The last time that I start a project on a date that bears the number 13. One could become superstitious. The past few days, looking for guides was all the rage. Through a snowball system you get a whole network of contacts but everyone is too busy, has already ended the season or because they don't know me, doesn't want to do the route that I would like to do. The conditions are still good enough on most parts and with a climbing partner we would certainly have gotten through. But the guides are under a certain amount of stress, especially because a serac collapsed on Mont Blanc du Tacul a few weeks ago, claiming three lives and two people still missing. It's enough to drive you crazy. A trip through the Alps and not taking on the highest peak would be a cake without the proverbial cherry.
The past few days have alternated between sparks of hope and pure misery and trying to live with the idea that I wouldn't be able to do it. Finally, the Courmayeur guides' office has good news that they have found a guide, but that he only wants to do the normal route with me. The easiest route where they drag all the tourists up. A route that is so well-trodden that you can just as well do it on your own because you can't miss the route and there is always someone nearby in case something happens. The problem is that you won't be able to sleep anywhere along the way because the huts are full and you can only find a place to sleep via guides. It's this or nothing and I have serious trouble with the idea of leaving the area without having done it. To rot!
The frustration of having to do the Mickey Mouse route while other routes that fit better into the tour are still possible, is fuel for the legs at least. I have to walk off the past few days. Clear my head on the way to the start of the normal route. The latter means walking back on the Tour du Mont Blanc highway along the massif to France and up there towards the start of the route. The first 800 metres of elevation gain are covered in one go and in unprecedented time. I stamp my way from Courmayeur immediately up along the Tour du Mont Blanc. On the way to the valley behind it to pick up the rest of my stuff in the Rifugio Combal where I dropped it off a few days ago. The idea at the time was to make a crossing with the replacement climbing partner and then I would return here to pick up my camping gear and food for a few days. On the way back to Courmayeur, however, I received the message about his knee. Great. Now my household was also in two different places.
When I arrive, they look surprised because they had not expected me for a few days. The whole story passes by again as salt in the wound. With all the household, camping and climbing gear in the backpack, I start the climb to the Col de la Seigne (2515m). The pace slows down a bit because the backpack is weighing me down, but the climb is also done in one go. The frustration is far from over, but I have arrived in France. The fifth Alpine country.
Fortunately, I can leave the highway of hikers in the mountain pass and there is a great and more adventurous mountain path against the mountainside, Sentier Thomas Roques. More climbing and scrambling through the old glacier valley and what the glacier left behind. Ideal to clear my head. The final destination is however still a valley further because tomorrow the Ultra Trail de Mont Blanc (UTMB) starts and I want to cut off as much as possible because it will be difficult or even impossible to manoeuvre between the trail runners in the opposite direction if I have to go back past them to the start of the route to Mont Blanc. I crawl up and down the entire valley and to the Col de la Grande Écaille (2700m).
It was a wonderfully beautiful day but time to start looking for a place to sleep. The frustration was fuel but that is no longer the case and with 25km and more than 2500 metres of elevation gain in my legs, they are starting to stagger from fatigue. However, the valley behind the pass does not offer any water despite what the map says. There are nice flat spots for the tent but I mainly need water now. So there is no other option than to continue to the next valley. Fortunately only 2 kilometres away via an adjacent mountain pass, Col d’Enclave (2672m).
Once in the pass I am rewarded with a beautiful view of the valley. The cloud cover hangs somewhere around 2000m so below me everything is a big white down where only a few peaks pierce through. It makes up for a lot and makes me forget my gummy legs for a while. This is what I do it for and sometimes I have to keep that in mind more, but alpine tours do that just as well for me. Reaching a summit is not a motivation. The route you crawl through is. Another few kilometers of descent and I am at the bottom of the Lacs Jovet where there is enough water. Despite the legs, it is still a nice technical descent on a rock ridge. Enjoying it until the last moment. And it doesn't stop there. When I am at the largest lake, hear water splashing and see a flat spot for the tent between the stones, the tracker goes off. 28 km and a little over 2600 meters of altitude are rewarded with a setting sun that envelops the sky and the low-hanging clouds in a completely red color palette. Enjoying but especially eating and sleeping now. (https://fatmap.com/adventureid/154641045/m111-d-25-08-w)
(Monday 26/08) The legs that saw yesterday the sunlight from under the shorts for the first time in this project are burned. Something tells me that it won't be the last time. I will never be a hero in sunscreen. The entire household and the tent that is still wet from the dew go back into the backpack. The weight goes back on the back and I thunder down towards Tour de Mont Blanc again. From there it is further down to Contamine Les Montjoie.
Once in the village, it is time to rest for a while to get everything organized. The tracker has not sent anything since the morning, so getting that going again easily takes me an hour. Also use mobile data and follow up on some things in Belgium because France and mobile coverage in the mountains are not the best friends. A difference of day and night with, for example, Switzerland where you have 5G in the most unthinkable places. And then further back up towards Mont Truc and the chalets de Miage that lie behind it. A few years ago I was here too and at the guarded hut you can pitch your tent for free (as at other places along the Tour du Mont Blanc). The nice thing here is that you have a great view of what remains of the Glacier de Miage. A beautiful camping spot. The climb starts again in one go so that I can quickly pitch the tent that was still wet from this morning. Said and done and at 4 o'clock it is time for an aperitif. (https://fatmap.com/adventureid/154641100/m112-d-26-08-w)
(Tuesday 27/08) My detour towards Mickey Mouse route seriously throws the planning and the further route into disarray. It kept me busy all evening last night to redraw them and calculate when I will end up where. As things stand now, I will be two days behind the initial planning. A gap that I will be able to close somewhere.
For now, I don't have enough breakfast anymore, so I join the guests in the hut for coffee and thick slices of bread with butter and jam. My next rations are 100 kilometers further. I had already sent them ahead when I was still under the illusion of having a replacement climbing partner. So no need to drag 8 days of food with me on day 1 of the next stage. So I will have to see where and how I get there with what I still have in my bag. I will not see the guide until tomorrow, so for today I will take it easy until the point where we will meet each other. Nevertheless, the climb to the first mountain pass, the Col de Tricot (2120m), goes without a blink of an eye in one go. A few years ago I did this path once and if you see the images of the UTMB competition, you will often see it appear. A beautiful zigzagging snake against a uniformly green slope.
In the mountain pass I found 5G again so I rested for half an hour to read the news again before descending. At the bottom of the valley at the tongue of the Bionassay glacier, I started the climb towards the Refuge de Nid d’Aigle. The plan was to spend the night a little higher up at the Cabane de Rognes in my bivouac bag and then do the last part towards the Refuge Tête Rousse in the morning where I would meet the guide and leave everything I didn’t need from my household behind. I didn’t have a reservation and the hut was full so I decided to camp wild. But I hadn’t counted on the Brigade Blanche. In the Refuge de Nid d’Aigle they suddenly appeared on the scene and that made me swallow. They were on the hunt. The brigade was created to actively track down wild campers and mountaineers who do not have a reservation in a hut.
I can fully agree with the reason for this. In the past, it was quite a chaotic story with mountaineers who camped everywhere, often did not have the right equipment and also left a serious trail of garbage behind. They have now put a stop to this by only allowing about 200 climbers per day on the route and also only those who have a valid reservation in a hut. My reservation is not until tomorrow and I'm not going to try to explain them that I'm a clean boy. The penalties for violations are also not small and can amount to 3 years effective imprisonment and/or a fine of €300,000. My budget is already under pressure so it seems a bit too much risk to me. I stop the tracker and descend to just outside the controlled zone. I send a message to my guide that I will meet him a bit earlier on his way up. Cook and crawl in the bivy bag quickly. Everything went super smoothly today. Let's hope that it will be the same tomorrow. (https://fatmap.com/adventureid/154641187/m113-d-27-08-w)
(Wednesday 28/08) A night in the bivouac bag under the starry sky went better than I thought. I eat a portion of oatmeal, hide everything I don’t need in the forest and go back up. At the refuge du Nid d’Aigle (2410m) the climb to the top starts together with Marco, my Italian guide. We have decided to ideally go to the top today. A serious climb through rock and snow ridges, but for the planning it would be best not to build up any more delay. The pace is therefore immediately very high in the climb to the next mountain hut, the refuge de Tête Rousse (3150m).
The latter is located close to the notorious grand couloir or also called ‘couloir de la mort’. In the mountainside, stones and boulders unexpectedly clatter down almost all day long. To get further into the climb, you have to cross it at a running pace and always keep an eye upwards, watching out for falling rocks. Mont Blanc is on the list of the deadliest mountains in the world. Although climbing the mountain is not really technical, the number of accidents is very high and estimated at around 100 per year, of which up to 15 deaths per year. The reason for this is that the mountain is very accessible and a climb is heavily advertised and therefore attracts an average of 20,000 climbers per year. Many of them are total beginners and are taken up the mountain by well-paid guides. Which can sometimes have disastrous consequences. Fortunately, the couloir de la mort is very quiet today and there is nothing to be seen. However, a day earlier, a serious number of boulders fell down to the mountain hut that is a little further on. Many guides therefore decided to turn back. Good for us because then there will not be too many people on the route.
Once through the passage in the couloir, it is straight up on the rock ridge to the next mountain hut, the refuge du Goûter (3840m). We will spend the night there when we return from the summit. So we throw away everything we will not need and continue towards the summit. The pace remains incredibly high. Marco is turning the Mickey Mouse route into a Speedy Gonzales route. I stomp my way behind him. Once we reach the long snow ridge to the top and are past 4000m, I almost stumble over my tongue due to exhaustion but we keep pushing. In all the hard work I almost didn't notice that we are crossing Kilian Jornet. Kilian is one of the most famous elite ultra athletes and besides an idol also a super human with unseen physical characteristics. He is currently working on his project to climb all 82 4000m peaks of the Alps as quickly as possible and only move between them on foot or by bike. I would have liked to do a lot of these peaks in this trip but this guy and his team are on another professional level. Who knows, maybe one day. Like a little girl who shyly sees her idol for the first time, I squeak out a "Hi, Kilian!" And that is answered with a jolly fist bump. I forget for a moment my legs that are suffering from the race to the top just like the little girl who would be fainting by now.
In the last 200m from the top I am completely out of reserves. The altitude does me no good since I have spent the last few weeks much lower and the high altitude effect seems to have worn off a bit. Step by step I drag myself to the top on the long snow ridge and there is not even a word of reason there anymore. And then we are there. The highest point in this project. 4805m. On the top of Mont Blanc. The total of almost 2500m in altitude difference through rock and snow we did in no less than 4h30. But up here nothing matters anymore. The legs are forgotten and it is only enjoying the achievement and the dense cloud cover during the entire climb that now gives us a splendid view from the rooftop of the Alps. Glad that I can still experience it when it towers above 4800m because in the past years it has already become more than 2 meters lower due to the higher temperatures. But above all it is mighty to stand there. Extraordinary.
The necessary selfies and photos behind us and we start the descent to the refuge de Goûter back to drink there on the climb. The descent is already a pleasure for the legs that find their old shape again. Halfway down the descent, Bepe, another Italian guide who kept us company together with his client, stops. He turns around and says: “This is a new record for me. To the top in 4:30.” I look at Marco and he indicates that it is the same for him. I look at them both scornfully and say: “Thanks for breaking me. I only have another 700 kilometers to go.” First time climbing with a mountain guide and then they give me this. We have a good laugh about it and before we know it we are back at the mountain hut.
Drink, eat and quickly crawl into bed because tomorrow Marco and I will start the descent at 5 am. That should allow me to get to the post office in time to send all the alpine equipment to the next rest stop. And for Marco more time with his family. Mountain guiding is a wonderful profession but you are also away from home a lot and that weighs on him as I can tell. With the food behind us we head for bed. (https://fatmap.com/adventureid/154641599/m114-d-28-08-w)
(Thursday 29/08) The alarm goes off at 4:45. I didn't have to count many sheep. At 5:00 we are ready to start the descent in the dark. The legs have had a night meeting in which the right leg clearly pulled the longest straw and has recovered perfectly. The left leg is not great and has had to bite the dust. Nevertheless, the descent goes very quickly and in no time we are through the grand couloir and back at the refuge de Tête Rousse. I say goodbye to Marco who tells me that he had a lot of fun and calls me very happy one of his best clients ever. We promise to stay in touch for future climbs. I stop at the mountain hut for breakfast and Marco descends further to make sure he catches the first train to the valley. Not for me anyway because after breakfast I start the rest of the almost 3000m long descent in altitude difference down. The whole way down it is about finding a good balance between getting down quickly to be at the post office before noon and not ruining my legs. After all, tomorrow the catch-up race on the schedule starts but luckily I will be far from the final part of the UTMB race that starts tomorrow evening.
With not too much damage I am standing in the post office of Contamine Les Montjoie fifteen minutes before closing time. The box that the postal worker's son had built a camp from is unfortunately the only box in the small post office that is big enough for all my alpine stuff. Without too much trouble he gives it up and immediately gets to work on another box that is lying around. Glad that that is behind me and the heaviest part of the household is off my back. Now for a shower. Washing clothes and half a day of rest and then… (https://fatmap.com/adventureid/154641722/m115-d-29-08-w)
Off to Monaco!Mountain greetings and see you soon!Start hier met schrijven...
