Meer foto's op fatmap (zie link in tekst)

————— NL version (ENG version below) —————

(Woensdag 24/07) Twee dagen platte rust hebben een licht herstel gebracht maar het is fragiel. De trein gaat voort en ik moet zien dat ik erop zit. Ik hou dus de hoogtemeters beperkt vandaag en stijg rustig aan in de Vispental vallei richting Mischabel gebied. Het is ongelooflijk warm in de vallei. De voorbije dagen was het zweten zonder al te veel te doen. Ik kan dus niet wachten om terug boven te zijn. Langs de rivier de Vispa die het toneel was van de herhaaldelijke en zware overstromingen in Zermatt, loop ik de vallei in. Overal langs de oevers en zelfs in de rivier zijn ze de oevers aan het herstellen of verstevigen en de rivier aan het uitbaggeren. De paden langs de rivier zijn hier en daar weggeërodeerd. Meer extremen in neerslag door klimaatverandering zullen blijvend vragen om aangepaste infrastructuur. 

Het onderlichaam heeft er zin in alsof er geen vuiltje aan de lucht is en in geen tijd sta ik in Stalden op het dorpsplein. Ik hou er de benen een uur stil want heel ver is het niet meer naar Grächen, de eindhalte voor vandaag. Het hoofd gaat onder de fontein en ik tank twee liter water. Het blijft zweten hier beneden en met een verlies van 1 graad Celsius per 100 meter stijgen zal het zo nog wel even blijven. De klim vanuit Stalden naar Grächen is met zijn 950 steile hoogtemeters de enige van de dag. Ik neem er uitgebreid mijn tijd voor. Om 3u sta ik in Grächen. Ik neem er platte rust, eet vroeg en kruip op tijd het bed in. Morgen komt Marjan aan die me zal vergezellen door Monte Rosa & Mischabel gebied. We kennen elkaar van een klim in de Italiaanse Alpen in het Ortler gebied. Ze klimt, doet canyoning en heeft voldoende durf en pit om deze toppen te lijf te gaan. De weken ervoor was ze aan het canyoningen en dus zou de acclimatisatie ook geen probleem mogen vormen. (https://fatmap.com/adventureid/145849188/m087-d-24-07-w)

(Donderdag 25/07) Ik heb nog eens goed kunnen doorslapen en zelfs kunnen uitslapen tot 8u. Marjan zal pas tegen de middag aankomen, dus tijd genoeg om op mijn dooie gemak aan de dag en de volgende etappe te beginnen. Ik wacht haar op aan de kerk en tegen 11u is ze er. We zetten direct de kleine 9 kilometer naar de Bordier Hütte in. 

We hebben elkaar al even niet meer gezien, dus is het n de eerste vlakke kilometers bijtetteren. Maar als de klim start en we op onze adem trappen, valt de muziek weg. Het is een pittige klim die we onderweg onderbreken om de nodige technieken te oefenen en te herhalen. Alles zit er nog perfect in en dus beginnen we aan de laatste 550 hoogtemeters naar de hut. Na een verdiende rädler, schuiven we mee aan voor het avondeten. We willen zo snel mogelijk het bed in want om 3u ‘s ochtends zullen we aan de 12u durende klim beginnen die ons via de Nadelgraat over maar liefst 4 toppen van 4000m zal leiden.

Hoewel het ontbijt om 2u ‘s ochtends voorzien is, is de hut niet direct van plan om te gaan slapen. Een jongerengroep die de paden onderhoudt moet eerst nog traditiegetrouw enkele liedjes voordragen en pas dan mogen we betalen en gaan slapen. Het is uiteindelijk voorbij 21u als we in ons bed kruipen voor toch nog enkele uren slaap. Ik val als een blok in slaap. 

(https://fatmap.com/adventureid/146729152/m088-d-25-07-w)

(Vrijdag 26/07) De wekker gaat om 1u50 en de horloge zegt dat ik toch 3,5u slaap heb gekregen. Helemaal top voelt dat toch niet aan. We zijn aan het ontbijt met 5 touwgroepen (cordées) die de tocht zullen ondernemen. We steken ons vol met muesli en dikke broodsneden, rijkelijk belegd met boter en confituur. Uiteindelijk starten we als laatste cordee. Perfect voor mij want dan mag de rest spoor aangeven op de gletsjer. 

Het is nog pikkedonker als we vertrekken. De hoofdlampen op de helmen gaan aan en we volgen het rotspad richting gletsjer achter de dansende lampjes van de andere cordées. Onderweg spelen we in het donker het pad naar de gletsjer een paar keer kwijt waardoor we iets achterop geraken van de andere cordées. Maar we geraken erdoor en terwijl we de gletsjer oversteken in de opkomende zon daagt de eerste grote uitdaging van de dag al op. Een sneeuwflank tussen de rotsen (couloir) met een hellingsgraad tot 60 graden die we door moeten om tot op de Nadelgraat te geraken om de klim te kunnen starten naar de eerste 4000’er. De eerste cordee zit er al in en je ziet de hoofdlampen beetje bij beetje zich een weg banen naar boven. 

Als het onze beurt is komt de ochtendzon al opzetten en is het dus snel de klim aanvatten om niet in natte sneeuw en vallende rotsen terecht te komen. Om 6u beginnen we eraan en een paar uur later, met veel zwoegen en het ontwijken van vallende stenen, zitten we op de rotsgraat. Onderweg hebben we een paar keer geluk gehad met rotsblokken die naar beneden vielen, Marjan rakelings passeerden en mezelf uit volle borst “steen, steen, steen” deden scanderen tot ik door had dat ze me verstond. De hele klim door de sneeuwflank heeft ons veel energie gekost. 

In de klim door de rotsgraad naar de eerste 4000’er, moet je alles twee keer vastnemen want zelfs de grootste rotsblokken kunnen los zitten en zomaar naar beneden storten. Het is dus klimmen met een klein hartje. Een fenomeen dat ook toe te schrijven is aan de klimaatverandering. De permafrost die de rotsgraden samen houdt, trekt door de warmere temperaturen terug en daardoor worden rotsformaties onstabieler. Alpinisten moeten er dus steeds aandachtiger voor zijn en op termijn zal het zelfs leiden tot het sluiten van routes. Iets wat nu in warme zomers al vaak het geval is. 

Nog een paar uur later, om 10u,  zitten we op de eerste top, de Dirruhorn (4035m). We zijn 2u achter op de planning en hebben nog wel wat werk voor de boeg. De eerste 2 toppen zijn de langste en zwaarste klims. We dalen dus snel af op de graat naar de start van de klim naar de tweede top, de Hohberghorn (4219m). Veel tijd om foto’s te trekken is er niet want dit is werken. Maar in de klim naar de Hohberghorn valt het tempo stil. Marjan krijgt last van de hoogte, ze heeft moeite met haar ademhaling en dat laat zich voelen in het zelfvertrouwen in het klimwerk en de tredzekerheid van de voeten. Ik voel dat ik zelf ook nog niet 100% ben, na het recupereren van ziek te zijn maar wel voldoende fit om door te zetten. 

In de klim naar de Hohberghorn begin ik aan plan B te denken. Het is 14u, we zijn al 12u wakker en 11u onderweg en de laatste 2 toppen, die weliswaar gemakkelijker en korter zijn dan de eerste 2, lijkt niet meer zo eivident en veilig. Het eindpunt van deze route zou de Mischabelhutte zijn, links van de Nadelgraat, om dan de volgende dag terug de graat over te steken naar de Domhutte. Alle toppen en de graat erachter zijn nog te besneeuwd om deftig te kunnen zekeren en dus sowieso geen optie. In deze condities en met de situatie van Marjan lijkt het me ook uitgesloten dat we morgen opnieuw de graat zouden oversteken zoals voorzien op de route. 

Ik zie twee opties. Ofwel doorsteken naar de Mischabelhutte en de volgende dag links van de graat blijven en naar de Britanniahutte wandelen om daar de dag erop via de gemakkelijkere Rimpfischhorn terug naar de rechterkant van de graat door te steken. Ofwel links afdalen achter de Hohberghorn naar de Domhutte en via het pad van de Monte Rosa tour verder door wandelen in de vallei. Enige onzekerheid is of er plaats zal zijn in de Brittaniahutte want vanaf morgen is het een zwart weekend in de bergen met alle Zwitsers die voor het weekend de bergen in trekken. 

Het lijkt me dus best om direct via de rechterkant van de graat af te dalen richting Domhutte. In een routebeschrijving had ik ergens gelezen dat er hier een escape route zou liggen in het Hohbarjoch zadel (4144m) tussen de Hohberghorn en Stecknadelhorn. We dalen af tot in het zadel en daar aangekomen ziet het er niet evident uit om via de bergflank of couloir tot op de gletsjer te geraken. De couloir is nog grotendeels zwaar besneeuwd en waar er geen sneeuw ligt is de flank bedekt met losse rotsblokken en steenpuin. Ook hier zit je gemakkelijk aan een hellingsgraad van richting de 50 graden. Maar we zijn niet de enigen die hier hun soelaas gezocht hebben. In de sneeuw kan je nog verse voetsporen zien van andere cordees die ook uit de route zijn gekropen. 

Ik stel Marjan gerust en we wagen het erop met een uiterste voorzichtigheid. We dalen af door het eerste rotspuin en kiezen snel voor de sneeuw en ijsstrook die nog in de flank hangt. Achterwaarts klimmen we het sneeuw- en ijsveld af naar beneden. Hier kiezen we absoluut voor de veiligste optie omdat je zelfs bij een schuiver jezelf makkelijker en met minder verwondingen geremd zal krijgen in een val. Na bijna 250 hoogtemeters afdalen in de sneeuwflank komen we terecht op degelijker rotsterrein waarlangs we beter gezekerd kunnen afklimmen. Nog 200 hoogtemeters te gaan en we staan veilig op de gletsjer. Het afdalen gaat langzaam want Marjan blijft moeilijkheden hebben en de tredzekerheid is volledig weg. Na veel zoeken doorheen het onstabiele rotspuin naar de meest optimale route, is het 18u als we veilig op de gletsjer staan. We zijn 16u wakker en 15u onderweg. 

Op de gletsjer loopt zeer afgetekend de route tussen de top van de Dom (4545m) en de Domhutte. We steken door over de gletsjer naar de route. Vanaf hier zou het nog 3 kilometer moeten zijn naar de hut met enkel nog een kleine klim over de gletsjer door het Festijoch naar de volgende gletsjer. Dit zou dus niet al te veel problemen mogen geven en we zouden snel moeten kunnen vorderen. Een stuk van de route leidt echter opnieuw over een rotsgraat, de Festigraat. Opnieuw komen we terecht in  los steenpuin en het langzame prutswerk dat erbij komt te kijken. Het is 20u gepasseerd als we, na een paar rappels waarbij het touw ook nog eens kwam vast te zitten, aan de andere kant van de graat op de andere gletsjer staan. 

Het verstand gaat volledig op nul en het is doorlopen om voor de nacht in de hut te zijn. In de hutten gaat het personeel slapen rond 22u en aangezien de hut niet geboekt is maar ik wel weet dat er nog plaats is, kom ik er dus liever niet na 22u aan. Eens we van de gletsjer af zijn, laat ik Marjan op haar gemak verder stappen en loop zelf alvast door naar de hut. Ik loop in snelle pas het pad langs de morene af en een beetje verder zie ik de hut. Er brandt nog licht maar plots zie ik alle licht uitgaan. Aangekomen bij de hut, loop ik in het schemerdonker de kok tegen het lijf. Hij gaat de huttenwirtin voor me halen. Bezorgd kijkt ze me aan, verzekert me onmiddellijk dat ze plek heeft en vraagt me vooral of ik honger of dorst heb. Honger heb ik niet maar wel ongelooflijk veel dorst. De keel is al enige tijd een woestijn want ik zat door mijn water. Ze rept zich onmiddellijk naar binnen en komt even later aandraven met water, sprite en bier en cola voor Marjan. Niet veel later komt Marjan totaal afgepeigerd aan. Ik geef haar een dikke knuffel om haar gerust te stellen. De huttenwirtin kruipt terug haar bed in en laat ons bekomen. We zijn ondertussen 21u gepasseerd,zijn 19u wakker en 18u onderweg. Alle vloeistof gaat naar binnen en we kruipen snel ons bed in. (https://fatmap.com/adventureid/146729486/m089-d-26-07-w)

(Zaterdag 27/07) We slapen uit en voor mij betekent dat om 7u opstaan. Ik laat Marjan nog even liggen. Gezien de inspanning van gisteren maken we er vandaag een semi rustdag van. We zullen de volle 1,7km afdalen tot op het pad van de Monte Rosa tour en de Europa Hütte die er ligt. Het moet Marjan vooral de kans geven om nog beter aan de hoogte te wennen en onze lichamen te laten rusten. Het weer zal ook omslaan, dus geen ideale dag om hoog te blijven. 

Na het ontbijt en na de schoenen en kousen nog wat te laten drogen in de zon, kruiswoordraadsels in te vullen, even met het thuisfront te bellen, beginnen we eraan om 11u30. Niet veel later staan we in de Europa Hütte. We trakteren onszelf op gebakken pens met mosterd en brood en kruipen terug het bed in om heel de namiddag te rusten. Morgen zullen we doorsteken via de Monte Rosa route naar de Fluhalp waar we de benen opnieuw een dag zullen stil houden, om ze klaar te maken voor de resterende toppen op de route van deze etappe. (https://fatmap.com/adventureid/146729494/m090-d-27-07-w)

(Zondag 28/07) Een stuk van het pad van de Monte Rosa route is verderop ingestort door de zware sneeuw- en regenval. We zullen dus verder moeten afdalen in de vallei naar Täsch om errond te geraken tot aan de Fluhalp. Dat betekent Iets meer hoogtemeters maar we doen het op ons gemak. Onderweg stoppen we nog even om het touw en de stijgijzers te kuisen in de rivier want die hebben serieus wat modder mogen vreten gisteren. 

Om 3u staan we 18 kilometer en 1500 hoogtemeters verder aan de Fluhalp. Ik had ze voor 2 nachten geboekt maar ze lijkt me als een mondaine skichalet toch wat aan de dure kant. Gelukkig kan ik er één nacht van maken en boek een extra nacht in de Monte Rosa hut verderop. Dat is een hut van de Zwitserse Alpenvereniging en die zijn veel goedkoper voor leden van een alpiene club. We zullen daar een dag wachten op de vriend van Marjan, Lowik, die komt mee doen met de beklimming van de resterende toppen in het Monte Rosa massief. We eten iets en kruipen terug het bed in tot aan het avondeten. Hike, Eat, Sleep, Repeat. 

(https://fatmap.com/adventureid/146839756/m091-d-28-07-w)

(Maandag 29/07) Het was dan wel een duurdere hut, maar de bedden zijn geweldig en we hebben dus geweldig geslapen. Het is zijn geld waard in deze onderneming. Om 8u beginnen we aan de doorsteek naar de Monte Rosa hut. Een kleine 14 kilometer en 1200 hoogtemeters maar het motto blijft: “op ons gemak hè”. 

Langs de morene dalen we af tot aan de Grünsee. Ik laat Marjan er plonsen. Zelf ben ik geen held in koud water. Om aan de Monte Rosa hut te geraken moeten we de Gornergraat en een stukje van de Gornergletsjer over. We doen de trek van 750 hoogtemeters in één ruk tot aan de graat. Marjan is er helemaal door en voelt zich perfect. Een hele opluchting voor mij. We dalen de graat langs de andere kant af tot aan de gletsjer. Door de terugtrekkende gletsjer zijn de paden niet altijd een evidentie en is het vaak schuiven over de gepolijste rotsen die de gletsjer achtergelaten heeft. Her en der zijn er touwen gespannen of trappen geïnstalleerd om er toch te kunnen doorgeraken. Ook dat zal meer en meer nodig zijn in de Alpen om routes te blijven mogelijk maken. 

Nog een klein stukje over de gletsjer die helemaal bloot ligt en dan de laatste klim tot aan de Monte Rosa hut. Sinds 2009 is de hut volledig gerenoveerd, het is een van de mooiste hutten die ik al gezien heb. Volledig in het aluminium en van binnen een machtige houten constructie met overal ramen op de geweldige toppen van het gelijknamige massief. De hut is helemaal ecologisch, haalt alle elektriciteit uit zonnepanelen en recycleert 100% van het afvalwater. De hut zit vol want zowel jong als oud kan ze gemakkelijk bereiken via de Garner gletsjer. We rusten opnieuw tot aan het avondeten en genieten op het terras nog van de zon die ondergaat achter de Matterhorn. Van andere alpinisten hoor ik dat de condities op de hoogste berg van Zwitserland, de Dufourspitze (4634m) alvast top zijn, dus dat belooft. Het zal ons volgende doel zijn. (https://fatmap.com/adventureid/147081268/m092-29-07-w)

(Dinsdag 30/07) Vandaag is het wachten op de vriend van Marjan maar we houden de benen niet helemaal stil. Terwijl de hut zich klaarmaakt voor de volgende gasten, checken we de aanlooproute voor morgen richting Dufourspitze. Geweldig goed gemarkeerd, dus dat mag geen probleem vormen morgenochtend om 2u30 in het donker. De rest van de dag slapen we wat bij en genieten we op het terras van het zonnetje. Marjan leest en ik schrijf dit epistel. Als ik na een dutje wakker word is de vriend van Marjan gearriveerd. Hij heeft er volop goesting in. Samen avondeten en dan direct het bed in want om 1u50 zal de wekker gaan. 

(Woensdag 31/07) Een korte nacht maar desondanks toch nog 4,5 uur ononderbroken kunnen slapen. We ritsen de rugzakken mee die al klaar stonden en haasten ons naar het ontbijt. Snel eten want om 2u30 beginnen we eraan. Naast ons zullen nog 2 andere touwgroepen de klim wagen. We starten als laatste touwgroep in het pikkedonker. We hebben enkel de lichtbundels van de hoofdlampen die heen en weer schieten om de weg te vinden. 

Het eerste stuk van de klim gaat uitsluitend over rots en het is voortdurend zoeken naar steenmannetjes en de sneeuwbakens met reflectoren die de route aangeven. Het is niet altijd even duidelijk waar welke touwgroep nu exact zit want onderweg passeren we er eentje om ze later terug tegen te komen. We zitten ze alvast dicht op de hielen. Een kwartiertje voor op de planning staan we aan de gletsjer en binden we in op het touw. In de schemer van een opkomende zon die de gehele Walliser Alpen achter ons begint te ontdoen van haar donker deken, banen we ons een weg door de grote ijsstructuren, de gletsjer op. Het heeft iets magisch in deze omstandigheden. 

De andere touwgroepen halen we in net voordat we aan het einde van de gletsjer op de bergkam kruipen. Eentje heeft zich vergaloppeerd en valt volledig terug. Slow en steady doet het hem toch maar weer eens. En dan de lange steile sneeuwgraat op naar de top van de Dufourspitze (4634m). Eens de sneeuw afwisselt met klimpassages langs de rotsgraad, bouwen we onze touwgroep om van een gletsjer opzet naar een rots opzet. Daar waar ik in de gletsjer opzet achteraan hing om een mogelijke redding te kunnen opzetten, kruip ik nu vooraan in de touwgroep en klim alle passages voor waarbij ik de rest achter me zeker. Ik amuseer me rot(s). 

Na een lange klim over meerdere subtoppen op de graat belanden we uiteindelijk op de hoogste berg van Zwitserland, de Dufourspitze (4634m). Voor een chauvinistische Zwitser is een andere berg (Dom, 4545m) de hoogste berg want die ligt volledig in Zwitserland en niet deels op de grens met Italië. We zitten perfect op schema en hebben in vergelijking met de routebeschrijving er zelfs een half uur afgepietst. Tijd genoeg dus om even uitvoerig te genieten van dat moment op de top. Als we kou beginnen te krijgen is het tijd om de oversteek verder te zetten. Eindpunt van de dag is de Capanna Margherita, de hoogste hut in Europa op 4554m. De hut staat bovenop de grens tussen Zwitserland en Italië en bovenop de top van de Signalkuppe. Om daar te geraken wachten ons nog een paar subtoppen op het traject als ook de afdaling naar de smalle sneeuwgraat van de Zumsteinspitze (4562m). Sukkel je daar af, dan heb je de keuze om in Italië terecht te komen of in Zwitserland. 

Nog voor de middag hebben we de beklimming van de sneeuwgraat achter de rug en staan we op de top. 4000’er nummer 2 van de dag en in de verte tekent de Capanna Margherita zich af op nummer 3, de Punta Gnifetti of Signalkuppe. Slapen op 4554m hoogte. Het zal de hoogste nacht in deze oversteek worden in het hoogst gelegen gebouw in Europa. Het werd gebouwd in 1889. Het is in stukken geprefabriceerd in de vallei om dan met ezels helemaal tot op de top gedragen te worden en daar in elkaar gezet te worden. Het was uiteindelijk de toenmalige Italiaanse Konigin, Margherita van Savoye, die de hut opende en ook haar naam eraan verleende. Vandaag komt alles in de hut naar boven met helikopters, inclusief het drinkwater. 

We dalen af en werken ons door de laatste klim in het sneeuwspoor naar de hut. Iets voor 14u komen we er aan en na iets gedronken te hebben, kruipen we het bed in tot aan het avondeten. Marjan en Lowik hebben goed afgezien en vaak trok ik ze achter me aan aan het touw. Maar aangezien we in een speeltuin met de hoogste concentratie aan 4000’ers zijn aangekomen, hebben we zeker wel wat opties om het rustiger aan te doen de volgende dagen. De aaneenrijging van alpine routes langs deze 4000’ers heeft de bijnaam de ‘spaghetti tour’ gekregen, omdat je telkens in een Italiaanse hut terecht zal komen na een route en er rijkelijk de Italiaanse keuken geserveerd krijgt. Het avondeten in de Capanna Margherita geeft dan ook een dikke courgette soep, pasta pesto, tagliata met patatten en een dikke cake als dessert. En dat allemaal op 4500m. Goed rond eten dus. Spijtig genoeg zijn de wc’s in deze Italiaanse hutten vaak Franse wc’s en na veel eten en een dag klimmen is ook nog eens hurken een geweldige opgave voor de bovenbenen. Morgen is er pas ontbijt vanaf 4u30 dus sowieso al iets langer slapen. (https://fatmap.com/adventureid/147809908/m093-31-07-w)

(Donderdag 1/08) De wekker gaat om 4u15 en hoewel het heel de nacht zwaar gestormd heeft, heb ik er zonder enig probleem doorheen geslapen. Het weer is zo vroeg echter nog niet opgeklaard en de hut is gehuld in een complete whiteout terwijl de ijzige wind erop inbeukt. Zelfs met een hoofdlamp kom je nergens.

Desondanks is iedereen heftig in de weer om zich klaar te maken voor een tocht en het is een gekletter van ijspikkels en stijgijzers en gordels in het kleine ruim. Eentje geraakt in de chaos zelfs zijn ijspikkel kwijt en klampt iedereen met een gelijkaardige pikkel aan om zeker te zijn dat het de zijne niet is. Gezien de white-out is het wachten op de schemer om meer zicht te krijgen in de soep. Rond 5u30 kunnen we vertrekken. Vandaag staan er 4 toppen van meer dan 4000m op het programma maar in deze speeltuin liggen ze op een zakdoek en met geringe hoogtemeters van elkaar. Nummer 1 is de Parrotspitze (4443m) en als eerste touwgroep van de dag zullen we hem aanvatten. Het spoor is wat uitgevaagd door de sneeuw en hagel van gisterennacht, dus het is opnieuw ernaar op zoek gaan. Een tweede touwgroep zit ons op de hielen maar als ze de staat van het spoor zien, laten ze ons maar wijselijk voor. De top is in de wolken gehuld maar na een nieuw spoor te trekken op de sneeuwgraat tot aan de top trekken ze weg. Het zicht is prachtig. Beneden op de gletsjer is het een mierennest aan alpinisten. Deze routes zijn populair omdat je er met veel gemak verscheidene toppen van meer dan 4000 aan elkaar kan rijgen. Wij doen dat dus ook  vandaag. We dalen de sneeuwgraat af en gaan op weg naar nummer 2, Ludwigshöhe (4344m). Niet veel later staan we erop. Net ernaast ligt de Schwarzhorn (4322m). Marjan en Lowik passen even voor de steile en technischere beklimming in de sneeuw, dus waag ik het er alleen op. En hup. Nummer 3. 

En dan nog even een steile sneeuwwandeling tot aan nummer 4, de Piramide Vincent (4215m) en terug via dezelfde weg naar beneden want ze voorspellen slecht weer vanaf de middag, dus best zo snel mogelijk aan de volgende hut zijn, de Gnifettihut (3647m). Om 11u zijn we er. De rest van de dag is platte rust in afwachting van het rijkelijke eten in de hut. (https://fatmap.com/adventureid/147918376/m094-a-1-08-w)

(Vrijdag 2/08) Opnieuw staan we op om 4u. Normaal gezien zou vandaag de oversteek van de Liskamm op het programma staan in de route. Maar aangezien Marjan en Lowik toch een zekere vermoeidheid vertoonden de voorbije dagen, zullen we lager passeren via de neus ervan, de Naso del Liskamm (4247m). Een gemakkelijkere route daar waar de volledige Liskamm oversteek een zeer beruchte route met de gebruikelijke jaarlijkse accidenten is. 

Het is weer drummen geblazen met veel hutgasten die nog voor 4u ‘s ochtends druk in de weer zijn om zich klaar te maken voor een tocht. Aangezien de hut vaak het eerste startpunt is voor tochten, haal je zij die hun eerste tocht zullen maken er zo uit. Zenuwachtig en vaak al volledig in tenue en met alle materiaal om hun heupen aan het ontbijt. 

Aangezien ik de route moet aanpassen, sprak ik gisteren met een paar gidsen over de condities op de route. We doen ze ook niet in de gebruikelijke richting us is het best om ons goed te informeren om erdoor te geraken. Op zich is de route zeer eenvoudig op één sluitstuk na, een ijsflank van 50 à 55 graden die we moeten afdalen. Er zouden volgens de gidsen een paar stalen baren in het ijs zitten om aan te zekeren, dus dat biedt alvast mogelijkheden.  Anders is het op basis van ijsvijzen zelf zekeringen aanbrengen. 

Om half 6 zijn we eindelijk weg en kruipen we ergens in de trein aan alpinisten die de gletsjer optrekt richting Colle del Lys (4246m). We laten ze snel achter ons en slaan links af op een directere route richting Naso del Liskamm. Marjan die vooraan loopt stapt een geweldig tempo en mijn lijf heeft er na een goede nacht 100% zin in. Ik betrap me er zelfs op dat ik onderweg aan het zingen ben. De neus (naso) van de Liskamm bereiken, doen we bijna in 1 ruk. Het is een mooie beklimming met in onze rug een opkomende zon. Op de top geeft Lowik voor de eerste keer aan dat ie zich slecht voelt en niet veel later moet ie overgeven. Als ie aangeeft dat ie zich beter voelt, trekken we door richting de afdaling van het sluitstuk in deze route. Ik klamp onderweg een gids aan die net boven komt met zijn klanten en vraag hem naar de condities en de effectieve lengte van de wand. Gisteravond kreeg ik afstanden van 40 tot 50m te horen maar dit lijkt me toch allemaal wat langer. De ijswand is 100m hoog. Met mijn touw van 50m wordt dat dus 2 touwlengtes afdalen en afzekeren. In het afzetten van mijn rugzakken om de eerste zekering te maken en Marjan en Lowik de nodige instructies te geven, glipt mijn ijspikkel weg en schuift ie de ijswand af. Ik vloek want dat betekent zonder ijspikkel de ijswand afdalen op enkel de stijgijzers. 

Ik ben bijzonder kwaad op mezelf, maar ik focus snel op het geven van de instructies aan Marjan en Lowik over hoe en waar ze standplaatsen zullen moeten bouwen en onderweg ijsvijzen moeten aanbrengen zodat ik gezekerd ben in een afdaling en bij een val niet verder dan de eerste ijsvijs kan vallen. Een ijzige wind beukt op ons in.  We beginnen eraan. Ik laat hen zakken vanuit een eerste standplaats die ik zelf opzette tot het touw op is. Dan moeten ze een standplaats bouwen waar ik naartoe zal afdalen om hetzelfde nog eens te herhalen. Ik daal af in spreidstand aangezien ik geen ijspikkel heb om me een derde steunpunt te geven. Wanneer ik aankom bij de standplaats die ze bouwden, merk ik een lichte paniek. Lowik voelt zich uiterst slecht. De ijzige wind op de flank doet er ook geen deugd aan. Niet te lang nadenken. Ik geef de ijsvijzen door die ik opruimde om opnieuw te plaatsen onderweg en laat ze opnieuw zakken tot aan het punt waar de rotsgraat begint en we dus van de ijswand af zijn. 

In het tweede stuk van de afdaling geeft Lowik voor een tweede keer over. In de chaos komen ze er niet toe om ijsvijzen als tussen zekeringen aan te brengen voor me. Als ze aan het punt zijn waar de rotsgraat begint, gaat het overgeven lustig voort. Dit gaat niet goed en ik kijk naar een resterend traject van 50m op de ijswand dat ik zonder extra zekering moet afklimmen. Een schuiver hier betekent gemakkelijk tot 100m vallen. Marjan neemt de standplaats beneden over en begint me te zekeren. Ik daal af tot bij haar met de grootste focus om geen fouten te maken in het trappen van de voorste pinnen van de stijgijzers in de wand. 

Ik geraak veilig tot bij Marjan en als ik aankom sneer ik effe “waarom geef ik jullie ijsvijzen als je ze niet gebruikt”. Maar het is het moment niet om discussies te hebben, dus ik laat het snel los en neem al het zekerwerk over. De toestand van Lowik begint dramatisch te worden, hij heeft veel vocht verloren. Ik laat hen zakken op de rotsgraat, kom hen achterna en zeker door gebruik te maken van de blokken in de rotsgraat als zekerpunten. Een paar meter verder is de situatie onhoudbaar geworden. Al het overgeven heeft van Lowik een vod gemaakt.  Tot op de gletsjer geraken we niet meer en in deze toestand wordt ie een gevaar voor onze eigen veiligheid als er iets zou gebeuren op de gletsjer. 

We zetten ons uit de wind op de rotsgraat en ik bel de reddingsdiensten. Het is de tweede keer in mijn alpiene carrière dat ik de nooddiensten moet bellen in de Alpen. In Italië is het toppunt ook nog eens dat je in een conference call gezet wordt met iemand die wel Engels spreekt en het dus de hele tijd een heen en weer papegaaiwerk is van Italiaans naar Engels en omgekeerd. Ik haal mijn beste NAVO fonetisch Alfa-Bravo-Charlie alfabet boven om alles wat een beetje Vlaams klinkt te spellen. De helikopter komt er binnen 15 minuten aan, krijg ik te horen. Dat blijken echter Italiaanse minuten te zijn want pas een half uur later komt ie erdoor. Ondertussen maak ik Lowik klaar voor transport. 

De helikopter maakt enkele rondes boven ons om de wind te testen en de baas te kunnen en laat dan een redder zakken die als hij naast ons terechtkomt Lowik onmiddellijk inhaakt op de winch en meeneemt. De helecopter vliegt meteen door. Ik draai me om en geef Marjan die sterk onder de indruk is een dikke knuffel en stel haar gerust dat alles goed komt. Ik neem haar mee op het touw en zeker haar de laatste meters de rotsgraat af tot op de gletsjer. Eens we daar aangekomen zijn zetten we door over de gletsjer naar de Quitino Sella hut. Om 12u30 komen we aan en met een goeie punt bekomen we van wat we hebben meegemaakt. Marjan gaat even slapen en ik draai de planning onderste boven om Marjan snel naar beneden te krijgen op de route zodat ze Lowik kan terugzien. De snelste route zal zijn om morgen Castor (4228m) nog te beklimmen en haar dan af te zetten aan de kabellift op de grens met Zwitserland. Nu afdalen naar de vallei betekent helemaal omrijden met openbaar vervoer om via de tunnel in Chamonix in Zwitserland te geraken. Als ze na wat slapen wat op haar effen is gekomen, is ze perfect mee in het plan. We kruipen na het avondeten snel het bed in. 

(https://fatmap.com/adventureid/147959626/m095-a-d-2-08-w)

(Zaterdag 3/08) Om 4u beginnen we aan het, vroeger dan verwacht, laatste stuk in deze etappe. De klim naar Castor is één van de meest magische en zonder al te veel problemen geraken we tot aan de lange smalle sneeuwgraat terwijl de zon opkomt. Zowaar een magisch zicht en ervaring. Met veel plezier en blijdschap bereiken we de top en genieten ervan. En dan beginnen we de afdaling naar de gletsjer om die volledig over te steken tot aan de kabelbaan bij de Kleine Matterhorn om er Marjan af te zetten. 

Ik had haar beloofd om er voor 12u te zijn. We laten er dus geen gras over groeien en lopen onder de toppen van de Pollux (4092m), Roccia Nera (4075m) en de drie Breithorns door. Het voelt een beetje zuur want normaal gezien lagen die allemaal op de route, verdeeld over vandaag en morgen, maar het is wat het is en je moet altijd iets overlaten om naar terug te keren. En elk nadeel heb zijn voordeel, het zal me een extra rustdag bezorgen om me klaar te stomen voor de beklimming van de Matterhorn (4478m) en alles wat er nog achter ligt. In dat stuk zal Nico me vergezellen. Hij is al aan het acclimatiseren in Chamonix. 

Wanneer we aankomen aan de skipistes op de Theodul gletsjer, is men er nog volop aan het skiën. Ik neem afscheid van Marjan die er de lift zal nemen en daal af langs de skipistes. Het einde van een bewogen etappe en hopelijk de enige keer dat ik een helikopter moet bellen in dit project. De bergen zijn mooi maar kunnen hard zijn. Volgens data van ICAR gebeuren 42% van de helikopterreddingen omwille van alpinisten die niet op hun eindpunt geraken door uitputting of veranderde condities. 29% gebeurt door vallen en 8% door ziekte zoals hoogteziekte of zoals wat wij hebben meegemaakt. Voor alpinisme sport moet je dus goed fit zijn, voldoende tijd nemen om te acclimatiseren en je moet het landschap goed kunnen lezen en weten wat je erin doet. Een deftige opleiding of een lokale gids zijn dus een absolute must. Maar nu rust om terug 100% fit te zijn voor de volgende etappe en zijn toppen… en dan… (https://fatmap.com/adventureid/148213613/m096-m097-d-3-08-w)

Op naar Monaco!

Bergse groeten en tot snel! 

————— ENGLISH VERSION —————

(Wednesday 24/07) Two days of rest have brought a slight recovery but it is fragile. The train is moving on and I have to make sure I am on it. So I keep the elevation gain rather limited today and climb at ease in the Vispental valley towards the Mischabel area. It is incredibly warm in the valley and the past few days I have been sweating without doing much. So I can't wait to be back up. I walk along the Vispa river, which was the scene of the repeated and severe floodings in Zermatt. Everywhere along the river banks and even in the river they are repairing or strengthening the banks and dredging the river. The paths along the river have eroded here and there or have been completely torn off. More extremes in precipitation due to climate change will continue to require adapted infrastructure.

My lower body feels like there is nothing wrong and in no time I am standing on the village square in Stalden. I keep my legs still for an hour because it is not that far to Grächen, the final stop for today. My head goes under the fountain and I fill up with two liters of water. It continues to sweat down here and with a loss of 1 degree Celsius per 100 meters of ascent it will remain like this for a while. The climb from Stalden to Grächen is the only one of the day with its 950 steep meters of elevation. I take my time for it. At 3 o'clock I am in Grächen. I take a rest, eat early and crawl into bed on time. Tomorrow Marjan arrives who will accompany me through the Monte Rosa & Mischabel area. We know each other from a climb in the Italian Alps in the Ortler area. She climbs, does canyoning and has enough courage and spirit to tackle these peaks. The weeks before she was canyoning and so acclimatization should not be a problem either. (https://fatmap.com/adventureid/145849188/m087-d-24-07-w)

(Thursday 25/07) I was able to sleep through the night again and even sleep in until 8am. Marjan won't arrive until noon, so plenty of time to start the day and the next stage at a leisurely pace. I wait for her at the church and she arrives around 11am. We immediately set off on the short 9 kilometres to the Bordier Hütte.

In the first flat kilometres we are chatting to catch up as we haven't seen each other for a while. But once our breath stocks at the start of the climb, the music fades away. It is a tough climb that we interrupt along the way to practice and repeat the necessary techniques. Everything is still perfectly known and so we start the last 550 metres of elevation gain to the hut. After a well-deserved rädler, we join for dinner. We want to get to bed as soon as possible because at 3am we will start the 12-hour climb that will take us over no less than 4 peaks of 4000m via the Nadel ridge.

Although breakfast will be at 2am, the hut is not planning on going to sleep right away. We want to get to bed as soon as possible, but a group of young people who maintain the paths must first perform a few songs, as is tradition, and only then can we pay. It is finally past 9pm when we crawl into bed for a few more hours of sleep. I don't have a problem with that because I fall asleep like a log. (https://fatmap.com/adventureid/146729152/m088-d-25-07-w)

(Friday 26/07) The alarm goes off at 1:50am and the watch says that I have had 3.5 hours of sleep. That doesn't feel great. We are having breakfast with 5 rope groups (cordées) who will undertake the hike. We fill ourselves with muesli and thick slices of bread, generously provided with butter and jam. Finally we start as the last cordée. Perfect for me because then the rest can indicate the track on the glacier.

It is still pitch dark when we leave. The headlamps on the helmets go on and we follow the rocky path towards the glacier behind the dancing lights of the other cordées. On the way we lose the path to the glacier a few times in the dark, which causes us to fall a little behind the other cordées. Nevertheless, we get through and while we cross the glacier in the rising sun the first big challenge of the day presents itself. A snow flank between the rocks (couloir) with a slope of up to 60 degrees that we have to go through to reach the Nadel ridge and start the climb to the first 4000m peak. The first cordée is already in and you see the headlamps gradually making their way upwards.

When it is our turn, the morning sun is already rising and so we quickly start the climb to avoid ending up in wet snow and falling rocks. At 6am we start and a few hours, a lot of toil and dodging falling rocks later we are on the rock ridge. On the way we have been lucky a few times with boulders that fell down, narrowly passing Marjan and making me shout "rock, rock, rock" at the top of my lungs until I realized that she understood me. The entire climb through the snow flank had cost us a lot of energy.

In the climb through the rock ridge to the first 4000m peak, I have to grab everything twice because even the largest boulders can be loose and just fall down. So it is climbing with a small heart. A phenomenon that can also be attributed to climate change. The permafrost that holds the rock ridges together is retreating due to the warmer temperatures and this makes rock formations more unstable. Alpinists therefore have to be increasingly attentive to this and in the long term it will even lead to the closure of routes. Something which is often the case in warm summers.

A few hours later we are at the first peak, the Dirruhorn (4035m), at 10 am. 2 hours behind schedule and still some work ahead of us. The first 2 peaks are the longest and toughest climbs. So we quickly descend on the ridge to the start of the climb to the second peak, the Hohberghorn (4219m). There is not much time to take photos because this is hard work. Nevertheless, the pace slows down on the climb to the Hohberghorn. Marjan starts to suffer from the altitude and her breathing and that all has an impact on her self-confidence in the climbing and the sure-footedness of her feet. I myself do not feel 100% after recovering from being ill but enough to persevere.

So on the climb to the Hohberghorn I already start thinking about plan B. It is 2 pm, we have been awake for 12 hours and in the route for 11 hours and adding the last 2 peaks, although they are easier and shorter in terms of climb than the first 2, does not seem so obvious and safe anymore.The end point of this route would be the Mischabelhutte to the left of the Nadel ridge to cross the ridge back to the Domhutte the next day. All the peaks and the ridge behind them are still too snowy to be able to be properly belayed and therefore not an option anyway. In these conditions and with Marjan's situation it also seems impossible to me that we would cross the ridge again tomorrow as planned on the route.

So I see two options. Either cross to the Mischabelhutte and the next day stay left of the ridge and walk to the Britanniahutte and cross back to the right side of the ridge the next day via the easier Rimpfischhorn. Or descend left behind the Hohberghorn to the Domhutte and continue walking in the valley via the path of the Monte Rosa tour. The only uncertainty is whether there is room in the Brittaniahutte because as of tomorrow it is a black weekend in the mountains with all the Swiss who are going to the mountains for the weekend.

So it seems best to me to descend directly via the right side of the ridge towards the Domhutte. In a route description I had read somewhere that there would be an escape route here in the Hohbarjoch saddle (4144m) between the Hohberghorn and Stecknadelhorn. We descend to the saddle and when we arrive there it does not look obvious to reach the glacier via the mountain slope or couloir. The couloir is still largely heavily snowed and where there is no snow it is all loose boulders and scree that cover the flank. Here too you are easily at a gradient of around 50 degrees. But we are not the only ones who have sought solace here. In the snow you can still see fresh footprints of other cordees who have also crawled out of the route here.

I reassure Marjan and we risk it with extreme caution. We descend through the first scree and quickly choose the snow and ice strip that is still hanging in the flank. We climb backwards down the snow and ice field. Here is absolutely the safest option because even in the event of a slide you will be able to brake yourself more easily and with fewer injuries in a fall. After descending almost 250 metres in elevation in the snow flank we reach more solid rock terrain along which we can descend better belayed. Another 200 metres in altitude to go and we are safely on the glacier. The descent is slow because Marjan continues to have difficulties and her sure-footedness is completely gone. After much searching through the unstable rock debris for the most optimal route, it is 6pm when we are safely on the glacier. We have been awake for 16 hours and in the route for 15.

On the glacier the route between the top of the Dom (4545m) and the Domhutte is very clearly defined. We cross the glacier to the route. From here it should be another 3 kilometres to the hut with only a small climb over the glacier through the Festijoch to the next glacier. This should not be too much of a problem and we should be able to make quick progress. However, a part of the route leads over a rock ridge again, the Festigraat. Once again we end up in the loose rubble and the slow tinkering that comes with it. It is past 8 pm when we are on the other side of the ridge and after a few rappels where the rope also got stuck on the other glacier.

The mind goes completely blank and it is now all about getting to the hut before the night. In the huts, the staff goes to sleep around 10 p.m. and since the hut is not booked but I know there is still room, I prefer not to arrive after 10 p.m. Once we are off the glacier, I let Marjan walk at her own pace and I walk on to the hut. I walk quickly down the path along the moraine and a little further on I see the hut. There is still a light on but I get worried when I see all the lights suddenly go out. When I arrive at the hut, I run into the cook in the twilight who is immediately going to get the huttenwirtin for me. She looks at me worriedly, immediately assures me that she definitely has room and especially asks me if I am hungry or thirsty. I am not hungry but incredibly thirsty. My throat has been a desert for some time now because I was out of water. She shoots back inside and comes trotting along a little later with water, sprite and beer and cola for Marjan. Not much later Marjan arrives completely exhausted. I give her a big hug to reassure her that we are fine. The huttenwirtin crawls back into her bed and lets us recover. We have passed 9 pm in the meantime and have been awake for 19 hours and on the road for 18. All the fluid goes down and we quickly crawl into bed. (https://fatmap.com/adventureid/146729486/m089-d-26-07-w)

(Saturday 27/07) We sleep in and for me that means getting up at 7 am. I let Marjan lie down for a while. Given yesterday's effort, we are making today a semi-rest day. We will descend the full 1.7 km to the path of the Monte Rosa tour and the Europa Hütte that is there. It should mainly give Marjan the chance to get used to the altitude even better and let her body rest. The weather will also change so it is not an ideal day to stay high up.

After breakfast and after letting the shoes and socks dry in the sun, playing crossword puzzles, calling home, we start at 11:30. Not much later we are in the Europa Hütte. We treat ourselves to fried tripe with mustard and bread and crawl back into bed to rest all afternoon. Tomorrow we will cross via the Monte Rosa route to the Fluhalp where we will rest our legs for another day. Everything to prepare our bodies for the remaining peaks on the route of this stage. (https://fatmap.com/adventureid/146729494/m090-d-27-07-w)

(Sunday 28/07) A section of the path of the Monte Rosa route has collapsed further on due to the heavy snow and rain. So we will have to descend further into the valley to Täsch to get around it to the Fluhalp. A few more meters of elevation gain ahead of us, but we take it easy. On the way we stop to clean the rope and crampons in the river, since they were seriously mud-eaten yesterday.

At 3 o'clock we are 18 kilometers and 1500 meters of elevation gain further at the Fluhalp. I had booked it for 2 nights, but as a fashionable ski chalet it seems a bit expensive to me. Fortunately without any problems I make it one night and book an extra night in the Monte Rosa hut further on. That is a hut of the Swiss Alpine Clun and therefore means that as a member of an alpine club it is much cheaper. We will then wait there for a day for Marjan's friend, Lowik, who will come along on the climb of the remaining peaks in the Monte Rosa massif. We eat something and crawl back into bed until dinner. Hike, Eat, Sleep, Repeat. (https://fatmap.com/adventureid/146839756/m091-d-28-07-w)

(Monday 29/07) A more expensive hut but great beds and slept equally great and that is worth the money in this venture. At 8am we start the crossing to the Monte Rosa hut. A small 14 kilometers and 1200 meters of altitude but the motto remains: "take it easy!"

Along the moraine we descend to the Grünsee. I let Marjan splash there. I am not a hero in cold water myself. To get to the Monte Rosa hut we have to cross the Gorner ridge and a part of the Gorner glacier. We do the trek of 750 meters of elevation gain in one go to the ridge. Marjan is completely recovered and feels perfect. Which makes me more than relieved. We descend the ridge on the other side to the glacier. Due to the retreating glacier, the paths are not always obvious and it is often a matter of sliding over the polished rocks that the glacier has left behind. Here and there, ropes have been stretched or stairs installed to be able to get through. Something that will only increase in the Alps to continue to make routes possible.

Another short stretch over the glacier that is completely exposed and then the last climb to the Monte Rosa hut. A completely renovated hut since 2009 and one of the most beautiful huts I have ever seen. Completely in aluminum and a mighty wooden construction on the inside with windows everywhere on the magnificent peaks of the massif of the same name. The hut is completely ecologically designed. It gets all its electricity from solar panels and recycles waste water 100%. The hut is full because both young and old can easily reach it via the Garner glacier. We rest again until dinner and enjoy the sun setting behind the Matterhorn on the terrace. I already hear from other alpinists that the conditions on the highest mountain in Switzerland, the Dufourspitze (4634m) are great, so that promises. It will be our next goal. (https://fatmap.com/adventureid/147081268/m092-29-07-w)

(Tuesday 30/07) Today we are waiting for Marjan's friend, but we don't keep our legs completely still and while the hut is getting ready for the next guests, we already check the approach route for tomorrow to Dufourspitze. Fantastically well marked, so that shouldn't be a problem tomorrow morning at 2:30 in the dark. We sleep a bit the rest of the day and enjoy the sun on the terrace of the hut. Marjan reads and I write this epistle. When I wake up after some sleep, Marjan's boyfriend has arrived. He is already very excited. Dinner together and then straight to bed because the alarm will go off at 1:50.

(Wednesday 31/07) A short night but nevertheless still managed to sleep for 4.5 hours uninterrupted. We snatch the backpacks that were already ready and hurry to breakfast. Eat quickly because we start at 2:30. In addition to us, 2 other rope groups will attempt the climb. We start as the last rope group in the pitch dark with only the beam of the headlamps that shoots back and forth to find the way.

The first part of the climb is exclusively over rocks and we are constantly looking for cairns and the snow beacons with reflectors that indicate the route. It is not always clear where exactly which rope group is because we pass one on the way and meet them again later. We are already close on their heels. Fifteen minutes ahead of schedule we are at the glacier and tie in the rope. In the twilight of a rising sun that is starting to remove its dark blanket from the entire Valais Alps behind us, we make our way through the large ice structures up the glacier. There is something magical about these conditions.

We catch up with the other rope groups just before we crawl onto the mountain ridge at the end of the glacier. One has already overdone it and falls back completely. Slow and steady does it again. And then up the long steep snow ridge to the top of the Dufourspitze (4634m). Once the snow alternates with climbing passages along the rock ridge, we convert our rope group from a glacier set-up to a rock set-up. Where I hung at the back in the glacier set-up to be able to set up a possible rescue, I now crawl at the front of the rope group and lead climb all the passages, while belaying the rest behind me. I am having a blast.

After a long climb and having crawled over several sub-peaks on the ridge, we finally end up on the highest mountain in Switzerland, the Dufourspitze (4634m). Although a chauvinistic Swiss will indicate a different lower mountain because it is completely in Switzerland (Dom, 4545m) and not partly on the border with Italy. We are perfectly on schedule and have even shaved off half an hour compared to the route description. So enough time to enjoy it intensively. When we start to get cold it is time to continue the crossing. The end point of the day is the Capanna Margherita, the highest hut in Europe at 4554m. The hut is on top of the border between Switzerland and Italy and on top of the Signalkuppe. Before we get there there are a few more sub-peaks on the route as well as the descent to the narrow snow ridge of the Zumsteinspitze (4562m). If you make a fall there, you have the choice of ending up in Italy or Switzerland.

Before noon, we have completed the climb of the snow ridge and are standing on the summit. 4000'er number 2 of the day and in the distance the Capanna Margherita is visible at number 3, the Punta Gnifetti or Signalkuppe. Sleeping at 4554m altitude. It will certainly be the highest night in this crossing in the highest altitude building in Europe. It was built in 1889 and prefabricated in pieces in the valley to then be carried all the way to the top by donkeys and assembled there. It was ultimately the Italian Queen at the time, Margherita of Savoy, who opened it and also gave it her name. Today everything in the hut comes up by helicopter, including the drinking water.

We descend and work our way through the last climb in the snow track to the hut. We arrive a little before 2pm and after having a drink, we crawl into bed until dinner. Marjan and Lowik suffered a lot and I often pulled them along behind me on the rope. But since we arrived in a playground with the highest concentration of 4000'ers, we certainly have some options to take it easier in the following days. The series of alpine routes along these 4000'ers has been nicknamed the 'spaghetti tour'. This is because you will always end up in an Italian hut after a route and will be served Italian cuisine in abundance. Dinner in the Capanna Margherita includes now a thick courgette soup, pasta pesto, tagliata with potatoes and a thick cake for dessert. And all that at 4500m. So a good round meal. Unfortunately, the toilets in these Italian huts are often French toilets and after a lot of food and a day of climbing, even squatting is a great challenge for the thighs. Tomorrow there will be breakfast from 4:30 am so we are granted to sleep a bit longer. (https://fatmap.com/adventureid/147809908/m093-31-07-w)

(Thursday 1/08) The alarm goes off at 4:15 and although it has been storming heavily all night, I have slept through it without any problem. However, the weather has not cleared up this early and the hut is shrouded in a complete whiteout while the icy wind is beating down on it. Even with a headlamp you can't get anywhere in this thick foggy soup. 

Nevertheless, everyone is busy getting ready for a hike and there is a clatter of ice axes, crampons and harnesses in the small hold. One of them even loses his ice axe in the chaos and clings to everyone with a similarly ice axe to make sure it is not his. Given the whiteout, we have to wait for dusk to get a better view. So we leave later, around 5:30. Today there are 4 peaks of over 4000m on the program but in this playground they are on a handkerchief and with only a few meters of altitude between each other. Number 1 is the Parrotspitze (4443m) and as the first rope group of the day we will tackle it. The track has been somewhat wiped out by the snow and hail of last night so we have to go looking for it again. A second rope group is hot on our heels but when they see the state of the track, they wisely let us go first. The top is shrouded in clouds but after laying a new track on the snow ridge to the top they move away and the view is magnificent. Down on the glacier it is an anthill of alpinists. These routes are so popular because you can easily string together several peaks of over 4000m. And so are we doing today. We descend the snow ridge and head for number 2, Ludwigshöhe (4344m). Not much later we are on it. Right next to it is the Schwarzhorn (4322m). Marjan and Lowik are not going to do the steep and more technical climb in the snow, so I take the risk on my own. And off we go. Number 3 is in the bag.

And then a steep snow walk to number 4, the Piramide Vincent (4215m) and back down the same way because they are predicting bad weather from the afternoon, so it is best to be at the next hut as soon as possible, the Gnifettihut (3647m). We are there at 11am and the rest of the day is a flat rest while we wait for the rich food in the hut. (https://fatmap.com/adventureid/147918376/m094-a-1-08-w)

(Friday 2/08) We get up at 4am again. Normally, the crossing of the Liskamm would be on the program today in the route. But since Marjan and Lowik showed some fatigue the past few days, we will pass lower via the nose of it, the Naso del Liskamm (4247m). An easier route where the complete Liskamm crossing is a very notorious route with the necessary annual accidents.

It is again a crowd with many hut guests who are busy getting ready for a trip before 4 am. Since the hut is often the first starting point for trips, you can easily pick out those who will be making their first trip. Nervous and often already fully dressed and with all the equipment around their hips at breakfast.

Since I have to adjust the route, I spoke to a few guides yesterday about the conditions of the route. Since we are not doing it in the usual direction either, it is good to inform yourself well to get through. In itself the route is very easy except for one final part, an ice flank of 50 to 55 degrees that we have to descend. According to the guides, there are supposed to be a few steel bars in the ice to secure, so that already offers an option, otherwise you have to secure yourself using ice screws.

At half past five we finally leave and crawl somewhere into the train of mountaineers that is moving up the glacier towards Colle del Lys (4246m). We quickly leave them behind and turn left onto a more direct route towards Naso del Liskamm. Marjan, who is walking in front, is walking at a great pace and my body is 100% up for it after a good night's sleep. I even catch myself singing along the way. We reach the nose (naso) of the Liskamm almost in one go and it is a beautiful climb against a sun that rises in our backs. At the top, Lowik indicates for the first time that he is feeling bad and not much later he has to throw up. When he indicates afterwards that he is feeling better, we continue towards the descent of the final part of this route. On the way I stop a guide who is just coming up with his clients and ask him about the conditions and the effective length of the wall. Last night I was told distances of 40 to 50m but this all seems a bit longer to me. The ice wall is 100m high. With my 50m rope that means descending and belaying 2 rope lengths. When I drop off my backpack to make the first belay and give Marjan and Lowik the necessary instructions, my ice axe slips away and slides down the ice wall. I curse because that means descending without it on only the crampons.

Incredibly angry with myself, I quickly focus on giving instructions to Marjan and Lowik about how and where they will have to build belays and install ice screws along the way so that I am secured during a descent and cannot fall further than the first ice screw in the event of a fall. Everything happens while the icy wind is pounding us. We start and I let them down from a first belay that I set up myself until the rope runs out and they have to build a belay that I will descend to and repeat the same thing again. I descend in a straddle position since I don't have an ice axe to give me a third support. When I arrive at the belay that they built, I notice a slight panic. Lowik is feeling extremely unwell and the icy wind on the flank is not helping either. I don't think too long. I pass on the ice screws that I cleared away to be repositioned again along the way and let them down to the point where the rock ridge begins and we are therefore off the ice wall.

In the second part of the descent we get a second time vomiting Lowik. In the chaos they don't get around to putting ice screws as belays for me. When they reach the point where the rock ridge begins, the vomiting continues. This is not going well and I look at a remaining 50m stretch on the ice wall that I have to climb down without extra belay. A slide here easily means a fall of up to 100m. Marjan takes over the belay position below and starts belaying me. I descend to her with the utmost focus not to make any mistakes in kicking the front pins of the crampons into the wall.

I reach Marjan safely and when I arrive I curse “why do I give you ice screws if you don’t use them”. The situation is not the right one to have discussions now so I quickly let it go and take over all the belay work given Lowik’s condition that is now becoming dramatic and has lost a lot of fluid. I let them down on the rock ridge, follow them and belay by using the blocks in the rock ridge as belay points. A few meters further the situation has become untenable and all the vomiting has made a rag of Lowik. We can't get to the glacier anymore and in this condition it becomes a danger to our own safety if something happens on the glacier since we cannot rely on him.

We shelter from the wind on the rock ridge and I call the rescue services. It is the second time that I have to call the emergency services in the Alps in my alpine career. In Italy the worst is that you are put in a conference call with someone who does speak English and it is therefore a back and forth parrot job from Italian to English and vice versa. Furthermore, it is also my best NATO phonetic Alfa-Bravo-Charlie alphabet spelling and to spell everything that sounds a bit Flemish one by one. The helicopter will arrive in 15 minutes, they tell me. However, those appear to be Italian minutes because it only arrives half an hour later. In the meantime I prepare Lowik for transport.

The helicopter makes a few rounds above us to test the wind and to be able to handle it and then lowers a rescuer who immediately hooks Lowik onto the winch when he lands next to us and takes Lowik with him. The helicopter flies on immediately. I turn around and give Marjan, who is very impressed, a big hug and reassure her that everything will be fine. I take her with me on the rope and belay her the last few meters down the rock ridge to the glacier. Once there, we continue over the glacier to the Quitino Sella hut. We arrive at 12:30 and recover from the event over a good pint. Marjan goes to sleep for a while and I turn the planning upside down to get Marjan down the route quickly so that she can see Lowik again soon. The fastest route will be to climb Castor (4228m) tomorrow and then drop her off at the cable car on the border with Switzerland. Now descending to the valley means taking a complete detour by public transport to get to Chamonix in Switzerland via the tunnel. If she has recovered after some sleep, she is perfectly on board with the plan. We quickly crawl into bed after dinner. (https://fatmap.com/adventureid/147959626/m095-a-d-2-08-w)

(Saturday 3/08) At 4am we start again for the earlier than expected but last part of this stage. The climb to Castor is one of the most magical and without too much trouble we reach the long narrow snow ridge while the sun is rising. A truly magical sight and experience. With great pleasure and joy we reach the top and enjoy it. And then we start the descent to the glacier to cross it completely to the cable car at the Kleine Matterhorn to drop Marjan off.

I had promised her to be there before 12 o'clock so we don't let too much time go over it and walk under the peaks of the Pollux (4092m), Roccia Nera (4075m) and the three Breithorns. It feels a bit sour because normally they would all still be on the route divided over today and tomorrow but well, it is what it is and you still have to leave something to return to. It will give me an extra rest day to prepare myself for the ascent of the Matterhorn (4478m) and everything that lies behind it. In that part, Nico will accompany me, who is already acclimatizing in Chamonix.

Once we arrive at the ski slopes on the Theodul glacier where people are still skiing, I say goodbye to Marjan who will take the lift there and I descend along the ski slopes. The end of an eventful stage and hopefully the only time I have to call a helicopter in this project. The mountains are beautiful but can be hard. According to ICAR data, 42% of helicopter rescues occur because of mountaineers who do not reach their destination due to exhaustion or changed conditions. 29% occur due to falls and 8% due to illness such as altitude sickness or like what we experienced now. The mountaineering sport is one where you have to be fit, take enough time for acclimatization and you have to know what you are doing in this landscape and be able to read it well. A decent mountaineering training or a local guide are an absolute must. But now rest to be 100% fit again for the next stage and its peaks… and then…

Off to Monaco!Mountain greetings and see you soon!