meer foto's op fatmap (zie link in tekst)

————— NL version (ENG version below) —————

(Dinsdag 17/09) Argentière heeft me een dagje langer bezig gehouden. Een paar bindingen in de luchtmatras zijn gelost met als resultaat een enorm gezwel in de matras. Op zoek naar een nieuwe dus en met alle heen en weer reizen ben je dan snel een dag kwijt. Maar nu terug aan de bak en niet al te zacht. De hele voormiddag zal het klimmen worden om terug richting de 2500m te kruipen. Het pad mag er alvast zijn. Het is continu stijgen door een prachtige wilde canyon en via oude boswegen tot op het plateau van het Lac de l’Ascension. Niemand te zien op het pad. Vanaf hier zijn we - letterlijk - het spoor bijster. De klim naar de l’Aiguille des Pénitents (2743m) is er eentje puur op GPS. In het grasland en de struiken is niets te herkennen wat op een pad lijkt. Nochtans zou er eentje moeten liggen. Ook erachter in de afdaling is het regelrecht naar beneden door het rotspuin. Niet moeilijk dat je hier niemand tegenkomt. 

In de vallei en zijn vele zomerchalets liggen er wat meer grindwegen. Ik steek de vallei over en klim opnieuw zonder pad tot in de Col de la Taure (2423m). In de col steken de prachtige herfstkleuren al af. De bosbessenstruiken zijn uitgebloeid en kleuren wijnrood tegen het gras dat groengeel begint uit te slaan en het witte van de krijtrotsen. Geweldige plaatjes. Iets verder loopt de GR5 omhoog richting Col des Ayes (2477m). Ik steek de bergflank over door het struikgewas en kom nu en dan een verdwaalde steenman tegen. Eens op de GR5 is het nog een korte klim naar de pas. Het lichaam is moe en had er niet al te veel zin in vandaag. Op het eerste stukje dat er min of meer egaal uitziet, gaat de tent recht.

 https://fatmap.com/adventureid/158873827/m135-17-09-w

(Woensdag 18/09) Koude nacht en als ik uit de tent kruip, ligt het bewijs ervan boven me. Op 2500m heeft het licht gesneeuwd. Ik lig eronder dus geen sneeuwtapijtje hier maar toch eentje om rekening mee te houden voor vannacht. Vandaag geven ze immers geen geweldig weer. Het zal dus  blijven sneeuwen op hoogte. De zus is jarig, dus een berichtje sturen is de eerste taak van de dag. 

Daarna verlaat ik de GR5 weer even om hogerop door de besneeuwde Col de la Rousse (2515m) te kruipen. Ook hier is het gissen naar een pad en vooral op GPS lopen. Het resulteert in loodrecht omhoog. Wilde paden, het zijn kuitenbijters maar ze zijn wel geweldig. Achter de col leiden iets meer steenmannen me naar beneden maar het blijft een wilde afdaling van recht naar beneden op de hoogtelijnen in. Ik daal af tot in Arvieux om daar wat op te warmen, dik belegde sandwiches te eten in de lokale bakkerij en de wandelstok, die opgestuurd werd naar de vorige rustplaats maar vandaag aankwam, te laten doorsturen naar de volgende. 

Net boven Arvieux sluit ik terug aan op de GR5 en iets later op de Tour du Queyras verder op. Ook wel de GR58 genaamd en die een grote lus trekt door het regionaal park van de Queyras. Ik volg de route een heel stuk tot over de Col de Péas (2629m). In de vallei erachter waar de marmotten al serieus aangedikt en klaar voor de winter zijn en een baardgier op zoek is naar zo’n vlezige maaltijd, daal ik af tot aan de Refuge de Fonts des Cervières om op te warmen boven warme chocomelk alvorens de volgende vallei nog een stuk in te klimmen voor de nacht. Onder de 2500m zou ik een vlak stukje moeten kunnen vinden voor de tent. Zo gezegd zo gedaan en op een groot vlak stuk naast de rivier gaat de tent recht, haal ik water en kruip direct in de slaapzak om van daaruit te koken. Wildkamperen in het park is oké zolang je de tent na 18u opzet en om 9u weer vertrokken bent. Serieus wat uren slaap dus.

 https://fatmap.com/adventureid/160041850/m136-d-18-09-w

(Donderdag 19/09) Opstaan in een nieuw landschap. Het heeft serieus gesneeuwd en dit keer ook al een stuk lager, tot op 2300m. In mijn tentje er net onder heeft het heel de nacht geregend en doet het dat nog steeds als ik wakker word. Ik probeer nog even af te wachten of er verandering in komt maar niks daar van. Volledige hard shell tenue aan en opkrassen maar. Het zal nodig zijn want het doel ligt vandaag op 3303m met een oversteek op de Italiaans-Franse grens van de Bric Froid / Punta Ramière. 

Met alle verse sneeuw heeft het landschap iets magisch. Het is gehuld in witte en zwarte tinten en contouren. Tot aan de Col du Petit Malrif is het pad goed te onderscheiden in de verse sneeuw en loopt het nog relatief gemakkelijk. Er ligt een goede 20 tot 30cm. Over de Pic du Malrif (2906m) en tegen de bergflank aan naar de volgende bergpas, Col de Rassis (2924m). In de klim naar de bergpas staart een gems me aan vanop de bergkam. Pracht van een beeld. Het beest moet denken : wat doet die verdwaalde mens hier want geen levende ziel te bespeuren. Maar in de bergpas kom ik de eerste wandelaars tegen. Een club 60+’ers die van onder hun poncho’s hun verontwaardiging over de hoeveelheid sneeuw laten blijken. Geweldig dat ze dit nog doen in deze condities. Ik hoop van harte dat ik dat ook nog zal kunnen op die leeftijd. 

Ik verlaat de GR58 en zet mijn tocht verder over de graat naar de top. De klim van 600 hoogtemeters door tot wel 50cm sneeuw kost me 2u. Hoe hoger ik klim, hoe dieper ik in de sneeuw terecht kom. Het pad is niet te zien in de sneeuw, dus is het vooral de GPS volgen maar ook dicht op de graat blijven om van rots naar rost te klimmen en snelheid te houden. Moe maar voldaan kom ik op de top bij het kruis dat vol hangt met ijspegels. Even de sneeuw van Jezus zijn gezicht halen  zodat ie mee op de selfie kan en het bewijs naar huis sturen met het 5G signaal dat ik er vond. In heel dit gebied is er zwaar gevochten geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog en bij de bevrijding. Op verscheidene plekken in dit gebied kan je nog oude kazernes tegenkomen en prikkeldraad op de bergkammen. Ook hier. 200m onder de top ligt een hele strook aan prikkeldraad waar ik door moet. Een bataljon Duitse alpiene soldaten heeft zich bij de bevrijding verschanst aan deze berg. 

En nu afdalen. Erop geraken in de sneeuw is een kwestie van doorzetten, eraf geraken is een kwestie van je beste Bambi-on-ice benen bovenhalen. Gelukkig ligt de afdaling tot aan de pas er beter bij dan de route van de klim. Vanuit de pas naar de vallei is een ander paar mouwen. De sneeuw heeft het pad volledig verstopt. Het is dus opletten om niet uit te schuiven en/of tussen verstopte rotsblokken terecht te komen. Elke schuifbeurt (en het waren er wel een paar) is terug opstaan en opladen om de volgende tegemoet te gaan. Al bij al valt het wel goed mee. Ik denk terug aan het begin van dit project toen ik Slovenië bij hevig sneeuwval doortrok. 

Eens onder de sneeuwgrens gaat alles een pak vlotter. Ik trek door naar de aangrenzende vallei om daar onder de sneeuwgrens mijn tent recht te zetten. De vallei leeft want de lokale boer heeft zijn handen vol met het naar beneden halen van de koeien die wijd verspreid over de vallei zwerven. Hun zomer zit er bij deze ook op. Een beetje hoger dan de koeien vind ik een vlak stukje grasveld, perfect voor de tent. Overal zijn vuurplaatsen. Ik probeer een vuur te maken maar alles is te nat om er deftig de vlam in te krijgen. Dan maar koken en snel opwarmen in de slaapzak. 

https://fatmap.com/adventureid/160042010/m137-d-19-09-w

(Vrijdag 20/09) Er is alvast geen extra sneeuw gevallen en dat is een meevaller. De nacht was wel zeer bewolkt en de sneeuw zal dus de hitte, die doorheen de dag was opgestapeld, niet hebben kunnen lossen ‘s nachts. Resultaat: een dagje natte sneeuw stampen vandaag. Het belooft nog zwaarder te worden dan gisteren. Eerste taak voor vandaag is tot aan de Colle della Longia (2817m) op het einde van de vallei geraken en daarachter zien we dan wel. 

Het gaat tergend traag. Zolang er niet al te veel helling in zit gaat het nog oké maar eens ik de klim naar de col aanzet, is het ploeteren en opletten dat de hartslag niet in het rood gaat. Het is op het randje van terug sneeuwschoenen nodig te hebben om erdoor te geraken. Na veel ploeteren, kom ik uitgeteld en in een complete white-out aan in de col. Even de blok eraf want dit is moordend. Voor de komende dagen zal het ook herbekijken worden hoeveel klims er nog in de route zullen overblijven want hierboven en in deze condities maak je geen kilometers meer. 

De top van de Cima Frappier (3003m) die iets hoger ligt, laat ik letterlijk en figuurlijk even links liggen en ik trek tegen de bergflank aan verder door naar de gelijknamige col erachter. En dan afdalen. Volledig op GPS want ik zie amper 10m voor me uit. In de natte sneeuw is het ook een schuifwerk dat het niet mooi is. De sneeuw biedt geen houvast meer en op de stenen die eronder verstopt liggen, schuift ie eens zo gemakkelijk. Alvorens de afslag naar de volgende vallei te nemen is het water tanken en bekijken wat de opties zijn want ondertussen zijn de voeten, kousen en schoenen zeiknat en goed koud. Ofwel doortrekken naar een bivak hogerop, ofwel hopen dat de hut die er net voor ligt nog open is. Ik hoop alvast dat de hut nog open is. 

Als ik in de klim naar de hut 2 wandelaars tegenkom, geven ze me het goede nieuws dat ie wel degelijk open is. De laatste kilometers en hoogtemeters doe ik met het vooruitzicht aan de open haard te gaan zitten en alles te laten drogen. Als ik binnenval in de lege hut, zijn ze verrast me te zien want ze hadden niemand meer verwacht. Maar ze zijn even verrast door de hoeveelheid sneeuw die ze op hun dak kregen. De huttenwirtin, Angela, vertelt me uitvoerig over wat de normale weersomstandigheden op dit moment van het jaar zouden moeten zijn en ik knik. Ik had me in mijn planning ook niet verwacht aan zulk agressief sneeuwoffensief. We overlopen de opties voor de volgende dagen qua route en haalbaarheid terwijl schoenen en kousen drogen aan de haard. Ze vertelt me over de hut, de regio en het feit dat ze leerkracht is in het lager onderwijs. Nu de school terug begonnen is, daalt ze iedere ochtend af naar de vallei om les te geven en na school stapt ze weer naar boven om voor haar gasten te zorgen. Niks dan bewondering bij mij. Amai. Niet veel later komt ze aandraven met het eten. Een kaas- en charcuterieplank waar we thuis met 3 tot 4 van zouden eten, zet ze neer voor mijn neus. “I hope it is okay?” Zegt ze gedienstig. Mijn ogen trekken wijd open en dan zijn we er nog niet want na de antipasti, moet de pasta en groenten nog komen en dan nog dessert van nectarines en suiker en nog een groot stuk bosbessentaart. Ik kan je meegeven, de beste prijs-kwaliteit en -kwantiteit zal je altijd in de Italiaanse hutten vinden. Voor weinig geld rol je er van tafel. 

https://fatmap.com/adventureid/160042133/m138-d-20-09-w

(Zaterdag 21/09) Het eten heeft voor een diepe roes gezorgd. Het weer ziet er niet bijster uit en buiten kan je amper 5 tot  10 meter ver zien. Mijn plan voor vandaag, na wat discussie daarover gisteren met de huttenwirtin, is om terug eventjes af te buigen naar Frankrijk om zo de hogere en zwaar besneeuwde toppen die voor de Monviso (3841m) liggen, te vermijden en errond te gaan. Spijtig want aan de voet van de Monviso ontspringt ook de Po rivier. Ik kom sowieso nog eens terug. Zeker voor de keten aan toppen met als sluitstuk de beklimming van de Monviso. Martin had me gezegd dat je ze in een klim van 4 tot 5 dagen allemaal aan elkaar kan rijgen. Maar dat is dus voor een volgende keer. 

Vandaag terug aan Franse zijde geraken en tijdig op het eindpunt in de Refuge du Viso. Het zal met 25km en 2000 hoogtemeters, waarvan meer dan de helft in de dikke laag sneeuw, serieus wat in zijn mars hebben. Ik kap de dag in 2 stukken. Starten met een stuk in de sneeuw en er mee eindigen. Daartussen zoals voorzien in de geplande route kilometers trappen onder de sneeuwgrens. Om vooral voor het laatste stuk sneeuw voldoende tijd te hebben en voor de schemer aan het eindpunt te zijn, zullen de eerste 15 kilometer er in 1 ruk aan moeten. Zonder pauzes. Stevige uitdaging, dus ik kap de koffie binnen en begin aan het eerste stuk sneeuw op weg naar de Col de Valpreveyre (2737m). 

Het pad is nog niet gespoord geweest en alles zit verstopt onder een laag sneeuw tot een halve meter dik. Het is dus knoeien obv de GPS om de weg te vinden en tegelijkertijd ploeteren tot aan de knieën in de natte sneeuw. Gelukkig klaren de wolken wat op en dat bevordert de zichtbaarheid want het laatste stuk naar de col is er eentje met een serieuze afgrond. Ik kruip langs de achterkant van de Bric Bouchet (2997m) naar de gelijknamige col verderop en tot aan de Bivacco Nino Saordi die er net achter ligt. Maar hier laat de GPS me totaal in de steek. Niks van de paden die er lopen, kent ie. Het is dus klauteren en doen tussen de besneeuwde rotsblokken en af en toe op een andere GPS app checken of ik nog juist zit. Zonder kleerscheuren geraak ik tot aan de bivak die heel het jaar door slaapplaats biedt en een deel van het jaar bemand wordt met een keuken enz. Het was initieel mijn eindpunt en hoewel het er een geweldige plek uitziet, ben ik toch blij dat ik alles heb kunnen drogen aan de open haard bij Angela gisteren. 

Gelukkig is diegene die hem uitbaat recentelijk naar beneden gegaan want het spoor loopt nog relatief vers naar beneden de vallei in. Dus ideaal om meer snelheid te maken in de afdaling. Ware het niet dat nu ook de Lanza Salamander zich laat zien op het pad. Na hevige regenbuien of bij vochtig weer kan je ze op het pad tegenkomen en ook nu bij deze ijskoude temperaturen. Het is dus uiterste focus op het pad om ze niet aan de voetzolen te hebben plakken. 

Spijtig genoeg blijft het zeer bewolkt en zie ik dus weinig tot niks zie van de omgeving. Gisterenavond heb ik dan maar in een lokale gids zitten bladeren en gezien dat het een prachtige regio is die nog zeer wild overkomt. Als ik onder het wolkendek uitkom en tegen de bergflank tot aan de Rifugio Willy Jervis loop, geeft het pad blijk van het wildere karakter. Vaak niet meer dan platgetrapt gras of geërodeerd in de bergflank. Aan de hut zit het eerste deel van de dag erop. Even rust en krachtvoer binnensteken voor deel 2. Een grote kwak polenta met worst in tomatensaus, brood en drie grote stukken kaas. 

En dan is het snel beginnen aan deel 2 zodat ik voldoende tijd heb om te ploeteren in het laatste sneeuwgedeelte van de dag. Ik loop de vallei uit die hier en daar bivakzones met vuurplaatsen bevat. Achteraan gaat het omhoog naar de Rifugio Granero. Het is de laatste dag dat ze open is en men is druk in de weer om alles vast en dicht te maken wat door de sneeuw en winterse stormen zou kunnen kapot gaan. Als hun laatste klant van het seizoen sla ik er nog wat suikers binnen alvorens opnieuw de sneeuw in te duiken richting Col Sellière (2834m). Ook hier nergens een spoor te bekennen. Onder de 2500m begint de sneeuw wel aanzienlijk te smelten en daardoor wordt het profiel van de  ondergrond meer zichtbaar in het sneeuwdek. Het pad naar de col tekent zich zo af als een slang in de witte massa. 

Boven de 2500m is er van de slang geen spoor. Ook de GPS laat het hier afweten. Het is dus prikken met de stokken naar de diepte van het sneeuwdek om vooruit te geraken. Opnieuw is het eindeloos stampen in een sneeuwlaag tot een halve meter dik. De laatste 100m tot aan de col doe ik al vloekend en ploeterend. Met bijna 25km op de teller is het lichaam kapot. Ik ben zo van de wereld dat ik net onder de col afgeleid word door een stel sneeuwhoenen die waggelend tegen de flank op kruipen. Nu hebben ze nog een grijs vederdek maar in de winter zullen ze volledig spierwit zijn. Zonder er erg in te hebben klim ik hen achterna. Ik heb pas na een tijd door dat ik de col voorbij aan het klimmen ben en richting top ernaast op weg ben. 

Eens in de col kan ik de hut zien liggen. Ik begin te speculeren of er een kachel zou zijn en hoe het winterruim er zou uitzien. Met de benen nog in zwalpende toestand duik ik de afdaling in. Het pad is in de witte massa onzichtbaar. Dus wordt de volledige massa mijn pad en ik ga linea recta richting hut. Er ligt duidelijk minder sneeuw aan deze kant en op 2500m is alles al veranderd in een smeltende ijspap. Een opsteker voor de volgende etappes. 

De hut heeft geen winterruim maar is een groot winterruim. Je loopt er gewoon binnen zoals je in de zomer zou doen maar dan zonder voorzieningen. Die laatste zoals keuken, sanitair, elektriciteit of water zitten achter slot en grendel of staan gewoon niet aan. Verder heb je alle keuze uit de bestaande slaapzalen. Na vandaag krijgt het lichaam onmiddellijk na aankomst 2 keer eten en dus een dikke 2000kcal te verwerken. Ik zoek een van mijn 8 privé stapelbedden uit, schrijf en kruip onder mijn dons. 

https://fatmap.com/adventureid/160042261/m139-d-21-09-w

(Zondag 22/09) Ik moet de dag beginnen met een kleine rechtzetting. Enkele blogs geleden, toen ik rond de kleine Sint Bernard pas aan het zwerven was, schreef ik dat de Col de la Traversette, die ik er overstak, diegene was waar Hannibal met zijn olifanten mogelijk was overgestoken. Fout. Het is de Col de la Traversette die hier boven de Refuge du Viso ligt. Hoewel ie aan de Italiaanse kant zeer stijl is, blijft het giswerk voor de wetenschappers maar dit is een van de mogelijke passen. In de 15de eeuw werd  de eerste tunnel in de Alpen gebouwd door de markies de Saluzzo om zijn gebieden met elkaar te verbinden. Maar zelfs dan geraakten er nog geen muilezels door en bleven de ingangen vaak goed verstopt onder de sneeuw. 

Vandaag de laatste dag richting rustplaats in Pontechienale. Nog 1 bergpas over, de Col Valante (2811m) en ik zit terug aan Italiaanse kant. Om 7u30 begin ik eraan want de bijna 6km en 400 hoogtemeters van sneeuwgrens naar sneeuwgrens zullen integraal door een stevig sneeuwtapijt verlopen. Ik doe er uiteindelijk 3u over. Het is stampen en ploeteren dat het een lieve deugd is. Zelfs sneeuwschoenen zouden weinig verschil maken in de dikke natte pap die aan het smelten is. Ik ben op, de benen zijn dringend aan rust toe. Enkele wandelaars met sneeuwschoenen op de rugzak die onderweg zijn naar boven, wens ik het allerbeste toe. Ze geven nog even mee hoe uitzonderlijk deze condities zijn. Beneden zal ik alvast de weer- en terreincondities voor de komende etappes eens goed tegen het licht houden want zo geraken we nergens. 

Een boer die op zijn zondag in de natte pap op zoek moet naar het dode schaap dat ik zonet tegenkwam, toon ik nog even waar het exact lag. Ik neem het schapenpad tegen de bergflank aan om naar de volgende vallei te geraken waar mijn rustplaats is en daal er naar af. Nu het zomerseizoen erop zit, is het dorp zo dood als een pier. De kruidenier is vertrokken naar warmere oorden en in de enige bar die nog open is, zoek ik de warmte even op. Als ze horen van waar ik kom en wat ik allemaal aan het doen ben, krijg ik nog het nieuwtje erbij dat ze in het gebied al een week op zoek zijn naar een klimmer die verongelukt zou zijn. Ik zeg hen dat als het al van voor de zware sneeuwval is, de kans bestaat dat ie ergens onder een dikke laag sneeuw ligt en vermoedelijk overleden is. De bergen kunnen genadeloos zijn. Ik ben kapot maar blij dat ik er geraakt ben. Morgen op het gemak de route eens herbekijken in functie van de condities… En dan… 

https://fatmap.com/adventureid/160042358/m140-d-2-22-09-w

Op naar Monaco!

Bergse groeten en tot snel! 

————— ENGLISH VERSION —————

(Tuesday 17/09) Argentière kept me busy for another day. A few bindings in the air mattress came loose, resulting in a huge swelling in the mattress. So I had to look for a new one and with all the travelling back and forth, you quickly lose a day. But now back to work and not too softly. The whole morning will be spent climbing to crawl back towards 2500m. The path is certainly impressive. It is a continuous climb through a beautiful wild canyon and via old forest roads to the plateau of the Lac de l’Ascension. No one to be seen on the path. After all, it is also quite a challenge. The climb to the l’Aiguille des Pénitents (2743m) is purely based on GPS. In the grassland and the bushes, there is nothing recognizable that looks like a path. Yet there should be one. Also behind it in the descent it is straight down through the rock debris. Not difficult if you don’t meet anyone here.

In the valley and its many summer chalets there are some more gravel roads. I cross the valley and climb again without a path in sight to the Col de la Taure (2423m). In the pass the beautiful autumn colours already stand out. The blueberry bushes have finished blooming and colour wine red against the grass that is starting to turn green-yellow and the white of the limestone cliffs. Great pictures. A little further on, the GR5 goes up towards Col des Ayes (2477m). I cross the mountainside through the bushes and via the occasional standalone cairn. Once on the GR5 it is still a short climb to the pass. The body is tired and did not feel like it today. On the first part that looks more or less even, the tent is pitched. (https://fatmap.com/adventureid/158873827/m135-17-09-w)

(Wednesday 18/09) Cold night and when I crawl out of the tent, the evidence of it is above me. At 2500m it has snowed lightly. I am lying under it so no snow carpet here but definitely one to take into account for tonight. Today weather predictions are not to great so it will continue to snow at altitude. My sister is celebrating her birthday so a message is the first task of the day.

Then I leave the GR5 again for a while to crawl higher up through the snowy Col de la Rousse (2515m). Here too it is guesswork for a path and mainly walking on GPS. It results in a vertical upwards. Wild paths, they are calf biters but great. Behind the pass a few more cairns lead me down but it remains in a wild perspective of straight down on the altitude lines. I descend to Arvieux to warm up a bit, eat thick sandwiches in the local bakery and have the walking stick that was sent to the previous resting place but arrived today, sent on to the next one.

Just above Arvieux I rejoin the GR5 and a little later the Tour du Queyras further on. Also called the GR58 that makes a large loop through the regional park of the Queyras. I follow the route for a long way to the Col de Péas (2629m). In the valley behind it where the marmots have already seriously fattened up and are ready for the winter and a bearded vulture is looking for such a meaty meal, I descend to the Refuge de Fonts des Cervières to warm up over hot chocolate milk before climbing a bit further into the next valley for the night. Below 2500m I should be able to find a flat piece for the tent. No sooner said than done and on a large flat area next to the river the tent is pitched again, I get water and immediately crawl into the sleeping bag to cook from there. Wild camping in the park is ok as long as you put up the tent after 6pm and leave again at 9am. https://fatmap.com/adventureid/160041850/m136-d-18-09-w

(Thursday 19/09) Waking up in a new landscape. It has seriously snowed and this time also a lot lower down to 2300m. In my tent just below, it has rained all night and it is still raining when I wake up. I try to wait and see if it changes but it doesn’t seem to be the case. Full hard shell outfit on and get packing. It will be necessary because today's destination is at 3303m with a crossing on the Italian-French border of the summit of Bric Froid / Punta Ramière.

With all the fresh snow, the landscape already has something magical and is shrouded in white and black tones and contours. Up to the Col du Petit Malrif, the path is clearly visible in the fresh snow and it is still relatively easy. There is a good 20 to 30cm. Over the Pic du Malrif (2906m) and against the mountainside to the next mountain pass, Col de Rassis (2924m). On the climb to the mountain pass, a chamois keeps staring at me from the mountain ridge. A beautiful image and she must be thinking what is that lost human being doing here because not a living soul in sight. However, in the mountain pass I meet the first hikers. A club of 60+ers who show their indignation about the amount of snow from under their ponchos. Great that they still do this in these conditions. I sincerely hope that I will be able to do this when I am that old.

I leave the GR58 and continue my journey over the ridge to the summit. The climb of 600 meters in elevation gain through up to 50 cm of snow takes me 2 hours. The higher I climb, the deeper I end up in the snow. There is no path in the snow so it is mainly following the GPS but also staying close to the ridge to climb from rock to rock and keep up speed. Tired but satisfied I arrive at the summit at the cross that is full of icicles. I quickly remove the snow from Jesus' face so that he can be included in the selfie and send the proof home with the 5G signal that I found there. There was heavy fighting in this entire area during the Second World War and during its liberation. In several places in this area you can still come across old barracks and barbed wire on the mountain ridges. And so it was here. 200m below the summit there was a whole strip of barbed wire that I had to go through. A battalion of German alpine soldiers even entrenched themselves on this mountain during the liberation.

And now to descend. Getting up in the snow is a matter of persevering, getting down is a matter of getting out your best Bambi-on-ice legs. Fortunately, the descent to the pass is in better condition than the route of the climb. From the pass to the valley is a different matter. The snow has completely hidden the path and so you have to be careful not to slip and/or end up between covered boulders. Every time you slip (and there were quite a few) you have to get up again and recharge to face the next one. All in all, it's not too bad and the thought of how I managed this again when I crossed Slovenia in heavy snowfall at the beginning of this project is now filled in.

Once below the snow line, everything goes a lot smoother and I move on to the adjacent valley to pitch my tent again below the snow line. The valley is alive because the local farmer has his hands full with bringing down the cows that roam widely across the valley. Their summer is also over. A little higher than the cows I find a flat piece of grass perfect for the tent. There are fire places everywhere so I try to make a fire but everything is too wet to get a proper flame in it. So I cook and quickly warm up in the sleeping bag. https://fatmap.com/adventureid/160042010/m137-d-19-09-w

(Friday 20/09) No extra snow has fallen and that is a boost. However, the night was very cloudy and the snow will therefore not have been able to release its accumulated heat during the day at night. Result: a day of stamping wet snow for me today and that promises to be even harder than yesterday. First task for today is to get to the Colle della Longia (2817m) at the end of the valley and then we'll see what happens after that.

It's going agonizingly slowly. As long as there's not too much of a slope, it's still OK, but once I start the climb to the pass, it's a struggle and I have to watch out that my heart rate doesn't go into the red. It's almost like I'll need snowshoes again to get through. After a lot of struggling, I arrive at the pass exhausted and in a complete white-out. I'll just have to take the block off for a bit because this is killing me. For the next few days, I'll also have to re-evaluate how many climbs there are left in the route because up here and in these conditions, you won't be making any more kilometers.

I literally and figuratively leave the summit of the Cima Frappier (3003m), which is slightly higher, to the left and continue along the mountainside to the pass of the same name behind it. And then descend. Completely on GPS because I can barely see 10m in front of me. In the wet snow it is also a sliding job that is not pretty. The snow no longer offers any grip and on the stones that are hidden underneath, it slides just as easily. Before taking the turn-off to the next valley, it is time to fill up with water and see what the options are because in the meantime my feet, socks and shoes are soaking wet and very cold. Either continue to a bivouac higher up or hope that the hut that is just before it is still open. I certainly hope that the hut is still open.

When I meet 2 hikers on the climb to the hut, they give me the good news that it is indeed open. The last kilometers and meters of elevation gain are driven by the idea of ​​sitting by the fireplace and letting everything dry. When I drop in, they are not only surprised to see me in an empty hut because they did not expect anyone, but are also surprised by the amount of snow that they got here. The hut warden, Angela, tells me in detail about what the normal weather conditions should be at this time of year and I nod. I equally had not expected such an aggressive snow offensive in my planning. We go over the options for the next few days in terms of route and feasibility while shoes and socks dry by the fireplace. She tells me about the hut, the region and the fact that she is a primary school teacher. Now that school has started again, she goes down to the valley every morning to teach and after school she walks up again to take care of her guests. Nothing but admiration here. Wow. Not much later she comes trotting along with the food. A cheese and charcuterie board that would feed 3 to 4 of us at home, she places it in front of me. “I hope it’s ok?” she says obligingly. My eyes widen and we’re not there yet because after the antipasti, the pasta and vegetables still have to come and then the dessert of nectarines and sugar and another large piece of blueberry pie. I can tell you, you will always find the best price-quality and quantity in the Italian mountain huts. For little money, you will roll off to bed. 

https://fatmap.com/adventureid/160042133/m138-d-20-09-w

(Saturday 21/09) The food has already put me in a deep trance yesterday. The weather doesn't look great and outside you can barely see 5 to sometimes 10 meters. My plan for today after some discussion yesterday with Angela about it is to turn back to France for a while to avoid the higher and heavily snowed peaks that lie in front of the Monviso (3841m) and go around them. Too bad because the Po river also springs at the foot of the Monviso. I will definitely come back. Certainly for the chain of peaks with the climb of the Monviso as the final part because Martin had told me that you can string them all together in a climb of 4 to 5 days. But that is for next time.

Today, getting back to the French side and arriving at the end point in the Refuge du Viso on time will be quite a challenge with 25km and 2000 metres of elevation gain, more than half of which will be in thick snow. I will divide the day into 2 parts. Starting with a part in the snow and ending with it. In between, as planned in the initial route, I will work through many kilometres below the snow line. In order to have enough time for the last part of the snow and to reach the end point before dusk, the first 15 kilometres will have to be done in one go. Without breaks. A proper challenge, so I finish the coffee and start on the first part of the snow on the way to the Col de Valpreveyre (2737m).

The path has not yet been traced and everything is hidden under a layer of snow up to half a metre thick. So it is a struggle using the GPS to find the way and at the same time trudging up to the knees in wet snow. Fortunately, the clouds clear up a bit and visibility improves because the last part to the pass is one with a serious abyss. I crawl along the back of the Bric Bouchet (2997m) to the pass of the same name further on and to the Bivacco Nino Saordi that is just behind it. But here the GPS completely lets me down. It doesn't know any of the paths that run there and so it's a matter of scrambling between the snow-covered boulders and occasionally checking another GPS app to see if I'm still on the right track. Without any problems I reach the bivouac that partly offers sleeping space all year round and partly is sometimes manned with a kitchen etc. It was initially my end point and although it looks like a great place, I'm still glad that I was able to dry everything by Angela's fireplace yesterday.

Fortunately, the person who runs it recently went down because the track is still relatively new and going undoubtedly down into the valley and therefore ideal for gaining more speed on the descent. If it weren't for the fact that the Lanza Salamander is now also showing itself on the path. After heavy rain showers or in damp weather you can encounter them on the path and also now in these freezing temperatures. So it is utmost focus on the path to avoid them sticking to the soles of my shoes.

The most unfortunate thing is that it remains very cloudy and I can see little to nothing of the surroundings. Yesterday evening I ended up browsing through a local guide. In general it is a beautiful region that still seems very wild. When I come out from under the cloud cover and walk against the mountainside to the Rifugio Willy Jervis, the path already shows its wilder character. Often no more than flattened grass or eroded trails in the mountainside. At the hut the first part of the day is over. A little rest and some energy food for part 2. A big blob of polenta with sausage in tomato sauce, bread and three large pieces of cheese.

And then it's quickly on to part 2 so that I have enough time to trudge through the last snow part of the day. I walk out of the valley that here and there contains bivouac zones with fireplaces. At the back it goes up to the Rifugio Granero. It is the last day that it is open and they are busy fixing and closing everything that could be damaged by the snow and winter storms. As their last customer of the season I add some sugars before diving back into the snow towards Col Sellière (2834m). Here too no trace to be seen. Below 2500m the snow starts to melt considerably and as a result the surface becomes more visible in the snow cover. The path to the pass is thus outlined as a snake in the white mass.

Above 2500m there is no trace of the snake. The GPS also fails here and so it is a matter of poking with the poles to the depth of the snow cover to get ahead. Nevertheless, it is again endlessly stamping in a layer of snow up to half a meter thick. The last 100m to the pass are full of cursing and plodding. My body is exhausted now that I have almost 25km on the counter. I am so out of this world that I am distracted just below the pass by a pair of ptarmigans that waddle up the flank. Now they still have a gray feather cover but in winter they will be completely snow white. Without realizing it I climb after them and only later do I realize that I am climbing past the pass and am heading for the summit next to it.

Once at the pass I can see the hut and the speculation starts whether there would be a stove and what the winter room would look like. With my legs still in a wobbly state I dive into the descent. The path is invisible in the white mass. The entire mass becomes my path and I go straight towards the hut. There is clearly less snow on this side and at 2500m everything has already turned into a melting ice pulp. A boost for the next stages.

The hut does not have a winter room but is a large winter room itself. You just walk in as you would in the summer but without facilities. The latter such as kitchen, sanitary facilities, electricity or water are locked up or simply not turned on. Furthermore you have all the choice of the existing dormitories. After today the body gets to eat twice and therefore a good 2000kcal to process immediately after arrival. I choose one of my 8 private bunk beds, write and crawl under the down. 

https://fatmap.com/adventureid/160042261/m139-d-21-09-w

(Sunday 22/09) Maybe start the day with a small correction. A few blogs ago when I was wandering around the little Saint Bernard pass, I wrote that the Col de la Traversette that I crossed there was the one where Hannibal and his elephants had potentially crossed. Wrong. It is the Col de la Traversette that is located here above the Refuge du Viso. Although it is very steep on the Italian side, it remains guesswork for scientists, but this is one of the possible passes. In the 15th century, the first tunnel in the Alps was built here by the Marquis de Saluzzo to connect his territories. But even then, no mules could get through and the entrances were often well hidden under the snow.

Today is the last day towards the rest stop in Pontechienale. One more mountain pass, the Col Valante (2811m) and I'm back on the Italian side. I start at 7:30 because the almost 6km and 400 metres of altitude from snow line to snow line will be covered entirely by a solid carpet of snow. It takes me 3 hours in the end. It's a real struggle and even snowshoes wouldn't make much difference in the thick wet porridge that's melting. I'm done and in urgent need of some rest for my legs. I wish the best to a few hikers with snowshoes on their backpacks who are on their way up. They tell me how exceptional these conditions are. Down below I'll take a good look at the weather and terrain conditions for the coming stages because we won't get anywhere like this.

I show a farmer who has to search the wet porridge for a dead sheep that I just came across on his Sunday where it was exactly. I take the sheep path against the mountainside to get to the next valley where my resting place is and descend to it. The village is as dead as a doornail now that the summer season is over. The grocer has left for warmer climes and in the only bar that is still open, I seek some warmth for a while. When they hear where I come from and what I am doing, I get the news that they have been searching the area for a week for a climber who is said to have died. I tell them that if it was before the heavy snowfall, there is a chance that he is lying somewhere under a thick layer of snow and is probably dead. The mountains can be merciless. I am already exhausted but glad that I got here. Tomorrow I will take my time to review the route again depending on the conditions… And then… https://fatmap.com/adventureid/160042358/m140-d-2-22-09-w

Off to Monaco!Mountain greetings and see you soon!