————— NL version (ENG version below) —————
(Zondag 14/07) De rustdagen zijn er drie geworden in plaats van twee. Voor een keer was het weer slecht op mijn rustdagen en aangezien de logistiek en de planning meer werk vergden dan initieel gepland, breide ik er een derde aan. De aanslag op Trump houdt ons dus niet bezig aan het ontbijt. Wel het mooie weer dat in het vooruitzicht ligt, als ook wat er verder op ieders route ligt als ik aan de praat geraak met een paar bike-packers. Geweldig gegeven, het bike-packen en mezelf er ook al eens aan gewaagd door met heel je huishouden lange afstanden per fiets te doen.
Het hiking materiaal heeft plaats gemaakt voor al het alpiene materiaal, dus de rugzak weegt nog zwaarder door dan ervoor. Ik klim Hospental uit op weg naar de Ursener Höhenweg die tegen de flanken van de vallei loopt. De linkerkant van het onderlichaam protesteert en moet er duidelijk nog in komen. Sowieso is het de zwakkere zijde van de twee als gevolg van een voetbalaccident toen ik jong was. Ik probeer me in te houden en het op het gemak te doen want het wordt een lange etappe maar ik kan niet wachten om terug in alpiene terrein te zitten en 4000’ers te lijf te gaan.
Ondanks het protest gaat het goed vooruit en in geen tijd ben ik tot aan de oude sneeuwvelden geklommen op 2500m en liggen de eerste 1000 hoogtemeters van deze etappe achter me. Van hieruit is het nog even 750 hoogtemeters doorsteken via de Nepali weg tot aan de Sidelenhütte op 2708m. Zoals gewoonlijk op de eerste dag van een etappe en zeker met de zware rugzak sputtert het lichaam in de laatste kilometer. Maar eens aan de hut is het een prachtig zicht. Ze ligt op de rand van de oude gletsjerkom in het midden van een cirque aan steile granieten flanken en spitse toppen waarvan de meest bekende de kamelenberg is omdat de formatie exact lijkt op een kameel. Een waar klimparadijs.
Ik had geluk dat er nog een plaatsje vrij was, want de tent heb ik drie etappes verder moeten afzetten. De heerlijke chocoladetaart die ze er vers maken, laat ik niet aan me voorbij gaan. Verder is het genieten van een korte namiddag in de zon en rust geven aan het onderlichaam. (https://fatmap.com/adventureid/145321588/m077-14-07-w)
(Maandag 15/07) De dag start met een gesprek met een Italiaanse gids bij het ontbijt. Hij weet me te zeggen dat ze 2 weken geleden op de Aletschgletsjer nog op sneeuwschoenen en ski’s rondliepen. Ik krab in mijn haar. Wat gaan we mogen verwachten in het Jungfraugebied in dit gekke Alpenjaar. We gaan de problemen oplossen als ze zich stellen, zei een geweldig staatsman ooit. In die gedachte begin ik aan de afdaling richting de Furkapass (2436m).
Als ik de pas hogerop doorloop, verschijnen van achter de hoek de grote jongens van het Jungfrau- en Aletschgebied, met toonaangevend de Finsteraarhorn (4274m) die er vanuit dit standpunt met kop en schouders bovenuit steekt. We komen dichter maar eerst daal ik af naar de Rhône gletsjer waar de gelijknamige rivier ontspringt uit de gletsjertong. Maar de vraag is voor hoeveel decennia nog want de gletsjer is de laatste jaren zeer snel volume verloren. Om een beeld te krijgen hoe gletsjers veranderen als gevolg van de klimaatverandering kan je de website van fotograaf Juergen Merz checken (https://www.abstract-landscape.com/glacier-comparisons/).
Beneden aan de gletsjer zit ik met een probleem. In de initiële route zou ik via de Galenstock (3586m) hogerop de gletsjer overgestoken zijn maar door een tekort aan klimpartners, heb ik de route lager moeten leggen. Daar waar het grote smeltmeer in de Rhône rivier overgaat kan ik niet oversteken want de stroom is te breed. Enige optie is dus om alsnog de gletsjer op te trekken en via het ijs over te steken. Er ligt geen sneeuw meer op. Het is dus volledig veilig aangezien de weinige en kleine gletsjerspleten volledig bloot liggen. Zo gezegd zo gedaan, na over een paar omheiningen van de toeristenpaadjes gekropen te zijn. De echte uitdaging wacht echter aan de andere kant van het ijs. Een oud pad dat bovenop de morene (opgehoopte grindafzetting door de gletsjer) loopt, is deels verdwenen omdat de morene is ingestort. De enige weg naar wat er rest van het pad is via de rotsen die door de eeuwen heen gepolijst zijn door de gletsjer. Niet evident want ze zijn spekglad en liggen hier en daar bezaaid met grind en sneeuw. Het is dus zoeken naar kleine barsten als grepen en trappen voor de schoenen en verder volop vertrouwen op de frictie van de schoenzool tegen de rots.
Aan de morene vind ik het oude pad terug en is het steil omhoog klimmen tot daar waar ze overgaat in de rotsflank. Een laatste pauze met een uitzonderlijk zicht op de gehele gletsjer en dan verder richting Grimsel pas (2165m). De route loopt voor kilometers door oude sneeuwvelden en begint serieus te wegen op het lichaam. Geloof me of niet. Ik ben blij als ik aan de Grimsel pas terug asfalt en gravelbanen tegenkom op de laatste kilometers richting het Oberaar Berghaus. De inspanning wordt wat verzacht met mooie vergezichten op de lauteraar en oberaar gletsjer die eveneens ver terug getrokken zijn en waar de oude bekkens nu als stuwmeren gebruikt worden.
Als ik in het Bergerhaus binnenval, is het douchen en de voetjes onder tafel steken. De waardin heeft me aan een tafel samengezet met een Zwitser die zonnepanelen aan het installeren is op de stuwdam. Hij is een zeer begenadigd lange afstandswandelaar (thru-hiker) dus aan gespreksstof geen tekort. Verder lijkt ie als 2 druppels water qua uiterlijk en attitude op Lewis Capaldi, dus qua sfeer zit het helemaal top.
(https://fatmap.com/adventureid/145321713/m078-m079-15-07-w)
(Dinsdag 16/07) Een afgrijselijke nacht waarin ik een gat in mijn liner (lakenzak) trapte ‘s nachts en er niets meer voorhanden was dan het deken van de hond. Je kent ze vast wel, die ruwere dekens die vooral in de mand van de hond belanden. Gevolg, ijskoud gehad en volgens de horloge geen herstel tijdens de slaap. Doorslapen zit er ook niet in want de hut, die een populair startpunt is voor een traverse van het Jungfrau- en Aletschgebied, zit vol. Ik heb dus geen andere keuze dan om 6u30 mee op te staan met de rommelende meute.
Na het ontbijt en het vertrek van de meute wacht ik op mijn gemak in de hut op Martijn en Sander die me zullen vergezellen op de doortocht door dit massief. Ik ken ze van enkele beklimmingen in Oostenrijk vele jaren terug en samen met Sander beklom ik 2 jaar geleden nog de Piz Bernina via de zuidzijde. Martijn en Bruno waren er toen ook bij maar die kropen toen niet mee door de route die dezelfde dag blijkbaar nog door de Italiaanse alpenvereniging gesloten werd. Hopelijk kruipen we samen overal door dit jaar. In afwachting van hun komst zet ik me aan de koffie. Als ze aankomen op de middag, nemen we nog even de tocht door voor de komende dagen, doen we een paar aanpassingen in functie van de condities en herboek ik nog een hut hier en daar. En dan zijn we klaar. Slechts 9km tot aan de Oberaarjochhutte maar wel net geen 1000 hoogtemeters, hoofdzakelijk over het stukje Oberaargletsjer dat er nog ligt en dus sneeuw stampen tot boven. De vriendin van Martijn, met wie ie net naar Bern is verhuisd, stapt nog een stuk mee tot aan de gletsjer langs het gletsjermeer. Onderweg is het al wandelend bijpraten want het is toch al een tijd geleden dat we elkaar zagen.
Eens aan de gletsjer is het afscheid nemen van de vriendin en trekken we door over het stuk gletsjer dat volledig sneeuwvrij is zodat jede gletsjerspleten goed kan zien. Zodra de gletsjer onder de sneeuw ligt binden we in op het touw want ook met kaarten weet je nooit helemaal zeker waar je over trekt. We vorderen langzaam. De slechte nacht is niet in de kleren gekropen. Ik voel het. De dijspieren branden bij elke stap in de sneeuw. Voor Martijn en Sander is het ook een serieuze doop om heel de namiddag te mogen sneeuwstampen. Martijn die vorige week nog genas van een griep krijgt het zwaar te verduren. Het lichaam heeft geen reserve, zo geeft ie me aan.
Na lang zwoegen en vooral gedachteloos naar de tippen van de schoenen te staren komen we uiteindelijk aan in de pas waar de hut ligt. Nog een klein stuk tegen de rotswanden omhoog klimmen want daar staat de hut zoals het nest van een arend in de rotswand. In de hut zijn ze al aan het eten en net voorbij de soep. We haasten ons dus met materiaal etc en steken stik kapot de voeten onder tafel. Terwijl we eten en op krachten komen, komt er terug wat leven in de brouwerij maar het is wel duidelijk dat we de komende dagen zeker goed moeten kunnen recupereren om de toppen te halen die we willen doen. Maar dat bekijken we morgen verder, nu eerst slapen. (https://fatmap.com/adventureid/145319601/m080-16-07-w)
(Woensdag 17/07) De rommelende meute die meegereisd is vanuit het Oberaar Berghaus heeft beslist dat 5u30 het uur van opstaan is. Ik sta mee op en laat Sander en Martijn nog even liggen. Buiten is het een ware pracht. De hut ligt boven de wolken die goudgeel kleuren in de opkomende zon en ver tegen de horizon tekent ondermeer de Matterhorn zich af.
Niet veel later zitten we alle drie samen aan het ontbijt. We gaan vandaag iets kalmer starten met een herhaling van de nodige rotsgraadoefeningen tijdens een korte en gemakkelijke klim naar de Oberaarhorn (3629m) die net achter de hut ligt. Een eenvoudige route door rots en sneeuw die ook een goede peiling is om te zien hoe we er fysiek aan toe zijn. Hoewel ik al wat beter sliep en de klim zonder al te veel problemen gaat, zijn de spieren toch niet 100%. Eens terug van de klim naar de top en terug in de hut is de schade duidelijk. Martijn zit er door. Het lichaam heeft nog steeds niks in zich en is niet hersteld na ziek te zijn. Het lijkt hem dan ook beter dat hij hier stopt dan dat hij nog verder doorgaat en moeilijker uit de route kan geraken. Het is ongelooflijk hard balen voor hem maar het lijkt ons inderdaad het beste.
We nemen afscheid, zetten doelen voor volgend jaar en ik trek verder met Sander. De 2 Sanders zijn terug op pad net zoals 2 jaar geleden aan de Piz Bernina. We dalen af langs de gletsjer om in de volgende vallei te geraken waar de Finsteraarhornhütte ligt. De klim richting de hut leidt ons over de eerste grote gapende gletsjerspleten. Hoe diep? Geen idee want heel ver kunnen we niet zien. Maar ik kan je verzekeren dat ze diep kunnen zijn. Vorig jaar viel ik in september nog 7 meter in een spleet aan de Roccia Nera (4075m) en toen was het einde onder me nog niet in zicht.
Het venijn zit wederom in de staart. Aan de rotsflank loopt de route nog steil omhoog door de sneeuwvelden naar de hut. Eens in de hut hebben we duidelijk allebei onze pere gezien. Sander door de acclimatisering en mijn lijf door duidelijk iets wat niet in de haak is. Het gaat al iets beter dan gisteren maar het uurwerk begint ook duidelijk oververmoeidheid aan te geven door onrustige nachten. Aangezien het iets voor 3 is, gebruiken we de namiddag voor platte rust en de nodige dutjes. Alles om aan te sterken om morgen de Finsteraarhorn (4274m) te lijf te gaan.
(https://fatmap.com/adventureid/145319681/m081-17-07-w)
(Donderdag 18/07) Om 4u s’ochtends gaat de wekker. Eindelijk de eerste beklimming van een 4000’er op de route. We zouden een 4 à 5 uur nodig hebben om boven te geraken en 3 à 4 uur om er terug af te geraken en aangezien je best bevroren condities hebt, betekent dat vroeg op staan. De nacht was opnieuw een ramp met een buurman in het stapelbed naast me die slapend menige boom geveld heeft. Het dreef me zo ver dat ik met een lamp herhaaldelijk in zijn gezicht scheen in de hoop dat ie zich zou omdraaien. Even was het plan zelfs om mijn wandelstokken te gaan halen en hem daarmee te porren maar daarvoor moest ik het bed uit. Resultaat 3,5 uur slaap en een horloge dat steeds lastiger wordt op me.
Om 5 uur zit het ontbijt achter de kiezen, gaat de lamp op de helm aan en drijft de adrenaline het slaaptekort weg. We starten de klim in de rotswand achter de hut naar het eerste grote sneeuwveld. Daar aangekomen gaan de stijgijzers aan en binden we in op het touw. Hoewel er niet al te veel volk in de hutten zit, zijn we niet alleen in de route. Ondertussen begint de zon op te komen en na een korte rotspassage is het laatste grote sneeuwveld naar de rotsgraad tot aan de top aan de beurt. We stappen in een rustige pas zodat we in lange beurten tot aan de rotsgraad geraken. We vorderen goed en binnen de tijdsplanning.
Eens aan de rotsgraad is het duidelijk hoeveel sneeuw er nog ligt op hoogte en waarom er duidelijk minder volk in de hutten zit. De grote hoeveelheid sneeuw zorgt er immers voor dat zekeringspunten moeilijker te vinden zijn in de route en het verhaal dus technischer wordt. Gelukkig was het niet bewolkt vannacht en heeft het hard kunnen vriezen. De sneeuw ligt er zeer hard bij op de steile rotsgraad. Het is naar boven klimmen op de punten van de stijgijzers en hier en daar in de steilere flanken door de ijspikkels stevig in de harde sneeuw slaan. Ik zeker Sander achter me aan als ik als eerste door de rotsgraad kruip. Een lange klim waarbij het opletten is voor de vele sneeuwluifels die over de graad hangen en je er dus best ver genoeg van passeert want ze zouden durven afbreken. En dan zijn we op de top. Het kruis zit nog grotendeels onder de sneeuw maar gaat toch mee op de gebruikelijke foto. Genieten van de vergezichten op andere toppen in de regio, een paar beklimmingen die ik er al deed en de andere massieven in de verte. Even een filmpje maken voor nog een vriend wiens huwelijk ik moet missen deze zomer en dan beginnen we aan de afdaling. Afdalen is altijd iets risicovoller, dus nemen we voldoende tijd om alles goed af te zekeren zodat we zeker geen ongelukken doen. En dan is het terug door de sneeuwvelden langs dezelfde route naar beneden naar de hut. Iets na de middag zijn we er terug en mooi binnen de planning na 7,5u klimmen. Als beloning trakteren we onszelf op rösti met spek en eieren en kruipen we daarna het bed in voor een namiddag platte rust.
De decompressie komt na de platte rust en tegen het avondeten. We blijken allebei duidelijk ziek met griepachtige symptomen. Hoofdpijn en spieren die warm en vermoeid aanvoelen. We beslissen dus om morgenochtend, na een goeie nachtrust hopelijk, te bekijken wat we met de rest van de toppen doen. De weersverwachtingen voor verderop zijn ondertussen ook gekanteld en die zullen dus ook meespelen. We zullen wel terug om 4u opstaan om zeker harde en geen natte sneeuw tegen te komen die het klimmen nog lastiger zouden maken. (https://fatmap.com/adventureid/145321762/m082-18-07-w)
(Vrijdag 19/07) De nacht was lichtjes beter maar toch nog onrustig en heeft dus geen beterschap gebracht voor ons beiden. We zullen dan ook op ons gemak doorsteken naar de volgende hut, de Konkordia Hütte die boven het kruispunt van de machtige gletsjer in het Aletsch gebied prijkt. Een korte tocht met weinig hoogtemeters doorheen de Grünhornlücke (3280m). Normaal gezien stond de Gross Grünhorn (4043m) ook nog op de planning maar die gaan we even voor later laten. Nu eerst tijd voor rust want onze lichamen hebben er geen zin in.
We komen vroeg aan in de Konkordia Hütte rond 10u en installeren ons in de eetzaal om er uit te rusten terwijl het huttenteam nog bezig is met de opkuis van de vorige gasten. Vervelen doen we ons zeker niet want het is een af en aan vliegen van helikopters die de hut komen bevoorraden. Altijd een geweldig spektakel en uiteraard is er het zicht op de majestueuze Aletschgletsjer. De grootste gletsjer in de Alpen die zich uitstrekt over een lengte van ongeveer 23 kilometer en een oppervlakte heeft van ongeveer 82 vierkante kilometer. Een prachtig ijszeezicht en een toonbeeld van het spectaculaire alpiene landschap. Heel het Jungfrau- en Aletschgebied is dan ook terecht een stukje UNESCO Werelderfgoed. Hoe goed zullen we er in slagen om dat erfgoed te beschermen? Niet zo geweldig. Sinds het pre-industriële tijdperk is de gletsjer al met ongeveer 3 kilometer teruggetrokken. Een derde daarvan tussen 2000 en 2018.
Eens de kamers gekuist zijn, kruipen we allebei het bed in voor een paar uren. Als we eruit komen en het bijna tijd is voor het avondeten, nemen we de beslissing om een einde te maken aan de tocht door het gebied. Hoewel we ons licht beter voelen, is de volgende passage over de Aletschhorn (4195m) gezien de sneeuw duidelijk te zwaar voor onze verzwakte lichamen. Ik moet ook denken aan alles wat hierna nog komt en dat zijn wel wat beklimmingen. Beter dus af te dalen en deftig te herstellen. Het weer helpt ook niet als het ‘s avonds volledig dichtslaat en regent en bliksemt. Morgen afdalen dus en de ene Sander richting Fiescher en de andere op weg naar de start van de volgende etappe in Fiesch. We eten en kruipen terug snel het bed in. (https://fatmap.com/adventureid/145319825/m083-19-07-w)
(Zaterdag 20/07) Slaap is de sleutel aan het worden tot succes in dit project. Een goeie nacht waarbij ik lang en diep sliep doet niet alleen de parameters maar ook het lichaam licht terug opveren. We ontbijten en net voor we willen vertrekken kom ik nog een kerel tegen van dezelfde alpiene school die ik ook in het Silvretta massief tegen kwam. Een kleine wereld, het alpiene wereldje.
We starten op ons gemak aan de 8km lange afdaling over de Aletschgletsjer en dat is nog niet eens tot op het einde ervan. Het is een prachtige tocht over de gapende spleten en langs de ruwe ijsstructuren. Je voelt je plots zeer klein en nederig in zo'n landschap. Daar waar de tong een bocht maakt tegen de bergen Strahlhorn en Eggishorn, gaan we weg van de gletsjer en richting de panoramaweg die erlangs loopt. Aan de wegwijzer nemen we afscheid. De ene Sander naar links en de andere naar rechts. Het was een korte en lastige visite maar we zijn toch allebei blij dat we de hoogste top van het massief op ons palmares mogen zetten. Ik trek verder via de panoramaweg, waar de liften uit de vallei menig toerist uitspuwen, en via de morenenweg naar Blatten. Onderweg neem ik ontelbare foto’s. Elke keer denk je dat hij er uit deze hoek nog beter uit ziet. In Blatten zit de dag erop. 24 kilometer op de teller, dus toch al aan iets aan de betere hand. Iets verder vind ik een hut voor een verdiende nachtrust. (https://fatmap.com/adventureid/145321821/m084-20-07-w)
(Zondag 21/07) Nog 18 kilometer te gaan en dan ben ik in Visp. Met maar een paar hoogtemeters is het vooral afdalen. Een mooie afdaling langs de oude dorpswegen die pre-asfalt de vele kleine dorpjes verbonden en de paden die langs het oude maar nog gebruikte irrigatiekanaal voor de vele velden errond lopen. Hoewel er regen en onweer voorspeld wordt voor de namiddag gaat alles toch wat meer op zijn gemak. Maar op 3,5 kilometer van Visp is er geen ontsnappen aan. Net voordat het onweer uitbarst, duik ik in het laatste kleine maar pittoreske dorpje de kerk binnen en zit er het onweer uit. Eens de stortregen in miezer is veranderd, werk ik de laatste kilometers af. En nu tijd voor herstel en een zoektocht naar een infrarood cabine om de spieren en pezen te laten herstellen. En dan…
(https://fatmap.com/adventureid/145319935/m085-m086-21-07-w)
Op naar Monaco!
Bergse groeten en tot snel!
————— ENGLISH VERSION —————
(Sunday 14/07) The rest days have become three instead of two. For once the weather was bad on my rest days and since the logistics and planning required more work than initially planned, I added a third. The attack on Trump does not concern us at breakfast. Instead, the nice weather that is in prospect as well as what lies ahead on everyone's route when I get to talking to a few bike packers.
The hiking material has made way for all the alpine material, so the backpack weighs even more than before. I climb out of Hospental on the way to the Ursener Höhenweg that runs along the flanks of the valley. The left side of the lower body protests and clearly still has to get adjusted again. In any case, it is the weaker side of the two as a result of a football accident when I was young. I'm trying to hold back and take it easy because it will be a long stage, but I can't wait to be back in alpine terrain and tackle 4000'ers.
Despite the protests, I am making good progress and in no time I have climbed to the old snow fields at 2500m and the first 1000 meters of altitude gain of this stage are behind me. From here it is still a short climb of 750 meters via the Nepali way to the Sidelenhütte at 2708m. As usual on the first day of a stage, especially with the heavy backpack, the body sputters in the last kilometer. But once at the hut it is a beautiful view. It is located on the edge of the old glacier basin in the middle of a cirque of steep granite flanks and pointed peaks, the most famous of which is Camel Rock because the formation looks exactly like a camel. A true climbing paradise.
I was lucky that there was still a spot available as I had to drop off the tent three stages further. I don’t pass on the delicious freshly made chocolate cake. Adjacently, I enjoy a short afternoon in the sun and give the lower body some rest. (https://fatmap.com/adventureid/145321588/m077-14-07-w)
(Monday 15/07) The day starts with a conversation with an Italian guide at breakfast. He tells me that 2 weeks ago people were still walking around on snowshoes and skis on the Aletsch Glacier. I scratch my head. What to expect in the Jungfrau area in this crazy Alpine year. I’ll solve the problems as they arise, a great statesman once said. With that in mind I start the descent towards the Furkapass (2436m).
As I walk through the pass higher up, the big boys of the Jungfrau and Aletsch area appear from behind the corner, with the Finsteraarhorn (4274m) dominating the scenery. But first I have to descend to the Rhône glacier where the river of the same name rises from the glacier tongue. The question, however, is for how many decades because the glacier has lost volume very quickly in recent years. To get an idea of how they are changing as a result of climate change, you can always check the website of photographer Juergen Merz (https://www.abstract-landscape.com/glacier-comparisons/).
At the glacier I have a problem. In the initial route I would have crossed the glacier higher up via the Galenstock (3586m), but due to a shortage of climbing partners, I had to lower the route. Where the large melting lake turns into the Rhône river I cannot cross because the stream is too wide. The only option is to ascend the glacier and cross over the ice. There is no snow on it anymore so it is completely safe as the few and small crevasses are completely exposed. Done as said in no time after crawling over a few fences on the tourist paths. However, the real challenge awaits on the other side of the ice. An old path that runs on top of the moraine (accumulated gravel deposits by the glacier) has partly disappeared because it collapsed. The only way to what remains is through the rocks that have been polished by the glacier over the centuries. Not easy because they are very slippery and are strewn here and there with gravel and snow. So I have to look for small cracks as grips and steps for the shoes and rely fully on the friction of the shoe sole against the rock.
At the moraine I find the old path again and it is a steep climb up to where it merges into the rock flank. A final break with an exceptional view of the entire glacier and then further towards Grimsel pass (2165m). The route runs for kilometers through old snow fields and begins to seriously weigh on the body. Believe me or not. I am happy when I encounter asphalt and gravel tracks again at the Grimsel pass on the last kilometers towards the Oberaar Berghaus. The effort is toned down somewhat with beautiful views on the Lauteraar and Oberaar glaciers, which have also retreated far and the old basins are now used as water reservoirs for hydroelectric dams.
When I enter the Bergerhaus, I take a shower and put my feet under the table. The owner put me at a table with a Swiss man who is installing solar panels on the dam. He is a very passionate long-distance hiker (thru-hiker), so there is no shortage of conversation material. Furthermore, he looks exactly like Lewis Capaldi in terms of appearance and attitude, so in terms of atmosphere it is absolutely great. (https://fatmap.com/adventureid/145321713/m078-m079-15-07-w)
(Tuesday 16/07) A horrible night in which I kicked a hole in my liner at night and there was nothing more available than the dog's blanket. You probably know those rougher blankets that mainly end up in the dog's basket. Result was freezing and according to the watch I had no recovery during sleep. Sleeping through the night is also not an option because the hut, which is a popular starting point for a traverse of the Jungfrau and Aletsch areas, is full. So I have no choice but to get up at 6:30 am with the rumbling crowd.
After breakfast and the departure of the hikers, I wait leisurely in the hut for Martijn and Sander who will accompany me on the passage through this massif. I know them from some climbs in Austria many years ago and together with Sander I climbed the Piz Bernina via the south side 2 years ago. Martijn and Bruno were also there at the time, but they did not get through the route, which was apparently closed the same day by the Italian Alpine association due to natural hazards. Hopefully we will get through everything together this year. They won't arrive until noon so I make myself some coffee. When they arrive in the afternoon, we go over the tour for the coming days. We make a few adjustments depending on the conditions and rebook a cabin here and there. And then we're done. Only 9km to the Oberaarjochhutte, but just under 1000 meters of altitude gain, mainly over the part of the Oberaar Glacier that is still there, so snow has to be conquered all the way to the top. Martijn's girlfriend, with whom he has just moved to Bern, walks along a bit to the start of the glacier. Along the way we have been catching up while walking since it has been a while since we saw each other.
Once at the glacier, we say goodbye and continue across the part of the glacier that is completely free of snow and so you can clearly see the crevasses. Once the glacier is covered in snow, we tie in on the rope because you can never be completely sure despite maps on what you cross. We are progressing slowly. The bad night got to me. I can feel it. The thigh muscles burn with every step in the snow. For Martijn and Sander it is also a serious baptism to have to pound snow all afternoon. Martijn, who recovered from flu last week, is having a hard time. The body has nothing in it, he tells me.
Finally, after a long toil and, above all, staring mindlessly at the tips of our shoes, we arrive at the pass where the hut is located. Another short climb up the rock walls because the hut is located in the flank like an eagle's nest in the rock wall. In the hut they are already eating and just had the soup. So we rush with materials, etc. and put our feet under the table, completely tired. While we eat and regain our strength, things come back to life, but it is clear that we will definitely need to be able to recover well in the coming days to reach the summits we want to do. But we'll look into that further tomorrow, now let's go to sleep. (https://fatmap.com/adventureid/145319601/m080-16-07-w)
(Wednesday 17/07) The rumbling crowd that traveled from the Oberaar Berghaus has already made it 5:30 am to get up. I let Sander and Martijn lie down for a while, but I get up with them. Outside it is a true beauty. The hut is located above the clouds that turn golden yellow in the rising sun and the Matterhorn, among other things, stands out far against the horizon.
Not much later, all three of us are having breakfast together. Today we will start the day a little calmer with the necessary rock ridge exercises to repeat during a short and easy climb to the Oberaarhorn (3629m) which is located just behind the hut. A simple route through rock and snow that is also a good test to see how we are physically doing. Although I slept a bit better and the climb went without too much problem, the muscles still do not feel 100%. Once back from the climb to the top and back in the hut, the damage is clear. Martijn is suffering. The body still has nothing in it and has not recovered after being sick. He therefore thinks it would be better to stop here than to continue and find it more difficult to get out of the route further on. We are incredibly disappointed for him, but we think it is indeed for the best.
We say goodbye. Set goals for next year and I will continue with Sander. The 2 Sanders are back on the road just like 2 years ago at the Piz Bernina. We descend along the glacier to get to the next valley where the Finsteraarhornhütte is located. The climb towards the hut leads us over the first large gaping crevasses. How deep? No idea because we can't see the bottom of them. But I can assure you that they can be deep. Last year I fell 7 meters in one at the Roccia Nera (4075m) in September and the end was not yet in sight below me.
The devil is in his tail again. On the rock flank the route continues steeply up through the snow fields to the hut. Once in the hut, today’s route clearly left an impact. Sander by way of acclimatization and my body with clearly something that is not right. Things are going a little better than yesterday, but the watch is also starting to clearly indicate over-fatigue due to restless nights. Since it is just before 3, we take the afternoon for some rest and the necessary naps. Everything to gain strength to tackle the Finsteraarhorn (4274m) tomorrow. (https://fatmap.com/adventureid/145319681/m081-17-07-w)
(Thursday 18/07) The alarm goes off at 4am. Finally the first ascent of a 4000'er on the route. We would need 4 to 5 hours to get to the top and 3 to 4 hours to get back down and since we need quite frozen conditions that means getting up early. However, the night was again a disaster with a neighbor in the bunk bed next to me who snored his way through the night. It drove me so far that I shined a light in his face repeatedly in the hope that he would turn away. For a moment I even planned to get my walking sticks and poke him with them, but for that I had to get out of the bed. The result is 3.5 hours of sleep and a watch that is becoming increasingly annoyed at me.
At 5 o'clock breakfast is served, the lamp on the helmet comes on and the adrenaline drives away the lack of sleep. We start the climb in the rock wall behind the hut to the first large snow field. When we get there, we put on the crampons and tie into the rope. Even though there are not too many people in the huts, we are not alone on the route. In the meantime, the sun starts to rise and after a short rock passage it is onto the last large snow field up to the rock ridge to the top. We walk at a leisurely pace so that we reach the rock ridge after long hauls. We are making good progress and within the time schedule.
Once we get to the rock level, it is clear how much snow there is still at high altitude and why there are clearly fewer people in the huts. The large amount of snow makes it more difficult to find belay points on the route and therefore makes the story more technical. Fortunately it was not cloudy last night so it was able to freeze intensively. The snow is therefore very hard on the steep rock slope. It involves climbing up on the tips of the crampons and here and there on the steeper sides by hitting the ice picks firmly into the hard snow. I belay Sander behind me as I'm the first to crawl through the iced up rocky slope. A long climb where you have to pay attention to the many snow canopies that hang over the slope and so it is best to pass far enough away because they might dare to break off. And then we are at the top. The cross is still largely covered in snow, but is still included in the usual photo. Enjoying the views on other peaks in the region, a few climbs I have already done there and the other massifs in the distance. I make a video for another friend whose wedding I have to miss this summer and then we start the descent. Descending is always a bit riskier, so we take enough time to belay everything properly so that we certainly don't have any accidents. And then it's back through the snow fields along the same route down to the hut. We are back just after noon and well within schedule after 7.5 hours of climbing. As a reward, we treat ourselves to rösti with bacon and eggs and then crawl into bed for an afternoon of rest.
The decompression hits after rest and dinner. We both appear to be clearly ill with flu-like symptoms. Headache and muscles feeling warm and tired. So we decide to see what we do with the rest of the tops tomorrow morning after a good night's sleep. The weather forecasts have also changed and that will therefore also play a role. We will get up again at 4 am to be sure to encounter hard and not wet snow that would make climbing even more difficult. (https://fatmap.com/adventureid/145321762/m082-18-07-w)
(Friday 19/07) Despite a slightly better but still restless night, it did not bring any significant improvement for either of us. So we will continue at an easy pace to the next hut, the Konkordia Hütte, which rises above the intersection of the mighty glaciers in the Aletsch area. A short tour with few elevation meters through the Grünhornlücke (3280m). Normally the Gross Grünhorn (4043m) was also planned along the way, but we will leave that for another time. Now first focus on rest because the bodies don't feel like it.
We arrive early at the Konkordia Hütte around 10am and settle in the dining room to rest while the hut team is still busy cleaning up from the previous guests. We certainly don't get bored because there are helicopters flying back and forth to supply the hut. Always a great spectacle and of course there is the view of the majestic Aletsch Glacier. The largest glacier in the Alps, stretching over a length of approximately 23 kilometers and covering an area of approximately 82 square kilometers. A beautiful ice sea view and rightly an example of the spectacular alpine landscape. The entire Jungfrau and Aletsch area is therefore rightly a part of UNESCO World Heritage. How well do we manage to protect that heritage? Not so great. The glacier has retreated by about 3 kilometers since pre-industrial times. A third of that between 2000 and 2018.
Once the rooms have been cleaned, we both crawl into bed for a few hours. When we get out and it's almost time for dinner, we make the decision to end the tour of the area. Although we feel slightly better, the next passage over the Aletschhorn (4195m) is clearly too punishing for the weakened bodies given the snow. I also have to think about everything that will come next and that will involve some serious climbs. So it's better to descend and make a decent recovery. The weather doesn't help either when it starts to rain joined by lightning and thunder in the evening. So tomorrow we'll descend and one Sander will head towards Fiescher and the other will head to the start of the next stage in Visp. We eat and quickly crawl back into bed. (https://fatmap.com/adventureid/145319825/m083-19-07-w)
(Saturday 20/07) Sleep is becoming the key to success in this project. A good past night where I slept long and deeply makes not only the parameters but also the body bounce back slightly. We have breakfast and just before we want to leave I meet a guy from the same alpine school that I also met in the Silvretta massif. A small world, the alpine world.
We leisurely start the 8km long descent over the Aletsch Glacier and that's not even to the end. It is a beautiful journey over the gaping crevasses and along the rough ice structures. You suddenly feel very small and submissive in such a landscape. Where the tongue bends against the Strahlhorn and Eggishorn mountains, we leave the glacier and head towards the panoramic road that runs along it. We say goodbye at the signpost. One Sander to the left and the other to the right. It was a short and difficult visit, but both of us are happy that we can add the highest peak of the massif to our list of achievements. I continue along the panoramic road where the lifts from the valley spit out many tourists and the moraine road to Blatten. I take countless photos along the way. Every time you think it looks even better from this angle. The day is over in Blatten. 24 kilometers on the meter, so things are already improving. A little further I find a hut for a well-deserved night's rest. (https://fatmap.com/adventureid/145321821/m084-20-07-w)
(Sunday 21/07) Still 18 kilometers to go and then I'll be in Visp. With only a few elevation meters, it is mainly a descent. A beautiful descent along the old village roads that pre-asphalt connected the many small villages and the paths that run along the old but still used irrigation canal for the many fields around it. Although they forecast rain and thunder for the afternoon, everything is a bit more at ease. Yet it is presented to me 3.5 kilometers from Visp. Just before it erupts, I hide into the local church in the last small but picturesque village and sit out the storm. Once the downpour has turned into drizzle, I finish the last kilometers. And now time for recovery and a search for an infrared cabin to help the muscles and tendons recover. And then… (https://fatmap.com/adventureid/145319935/m085-m086-21-07-w)
Off to Monaco!Mountain greetings and see you soon!Start hier met schrijven...
